บทที่7 กอดเติมพลัง
1922 คำ
ห้องโปรเจกต์คณะวิศวกรรมศาสตร์
เป็นปกติทั่วไปของชีวิตนักศึกษาชั้นปีที่4 ที่จะใช้เวลาคลุกคลีอยู่ห้องปฏิบัติการกันส่วนใหญ่ ยิ่งเป็นเทอมสุดท้ายของการเป็นนักศึกษาแล้วละก็ แทบจะกินนอนที่นี่เลยก็ว่าได้
4ทุ่ม45นาที
"ปอร์เช่ โปรแกรมที่มึงเขียนถึงไหนแล้วใกล้เสร็จหรือยัง" ลายเส้นถามขึ้นเมื่อเห็นปอร์เช่นั่งเหม่อจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นาน
"เสร็จแล้วมึงเช็กอีกทีแล้วกัน กูไปธุระแป๊บหนึ่งเดี๋ยวกลับมา" พูดเสร็จก็ลุกขึ้นสาวเท้ายาวออกจากห้องทันที ท่ามกลางความงุนงงของกลุ่มเพื่อน
"เฮ้ย..ไอ้เช่ มึงจะไปไหน" นาโนตะโกนถามไล่หลังเมื่อเห็นปอร์เช่เดินออกจากห้องไป
"จะแดกอะไร ก็ไลน์มา" ปอร์เช่ตะโกนกลับมาเสียงดังเพราะรู้ว่าสิ่งนี้จะสามารถหยุดปากเพื่อนๆ ได้
"เออ รู้ทันตลอด มีความลับเก่ง ผลุบๆ โผล่ๆ สักพักก็หายหัว อย่าให้รู้ว่าติดหญิงกูจะฟ้องคุณลุงว่ามึงติดหญิงแล้วทิ้งงานทิ้งเพื่อน" นาโนตะโกนสวนกลับไป แต่ก็ช้าเกินไปเพราะตอนนี้ปอร์เช่สตาร์ตรถขับออกไปแล้ว
"มึงจะแหกปากทำไม พ่อมึงมันขับรถออกไปแล้ว และอีกอย่างอย่าเสือกเรื่องคนอื่นให้มาก งานมึงนะใกล้เสร็จยัง ไม่ต้องห่วงไอ้เช่มันเพราะงานมันนะเสร็จแล้ว มันจะแวบหายไปหาเมียคนที่7ก็เรื่องของมัน มึงนะเอาตัวเองให้รอดก่อน" โปรแกรมว่าให้นาโนอย่างอดไม่ได้กับความขี้เสือกของเพื่อน
"กูหิว กูไลน์สั่งข้าวไอ้เช่ก่อน" นาโนยังไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของเพื่อน ยังลอยหน้าลอยตาหยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์รายการอาหารส่งเข้าไลน์ปอร์เช่
"ทำไมมึงไม่สั่งเดลิเวอรี่ให้มาส่ง ถ้าไอ้เช่มันกลับมาตี 2 มึงไม่ต้องหิวตายก่อนหรือไง" โปรแกรมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับส่ายหัวให้กับความซื่อบื้อของเพื่อน
"ก็มันบอกกูว่าอยากกินอะไรก็ให้ไลน์ไป อีกอย่างสั่งไอ้เช่ดีกว่าเพราะมันรู้ว่าร้านไหนกูชอบกิน" นาโนยังเถียงกลับเสียงดังพร้อมชี้แจงเหตุผลสนับสนุนความคิดตัวเอง
"แล้วมันบอกรึไง..จะกลับมาตอนไหน ก็เปล่า มึงอย่าโง่นาโน" โปรแกรมพูดขึ้นพร้อมสีหน้าเบื่อหน่ายกับความโง่เขลาเกินเยียวยาของเพื่อน
คอนโดMZ
Rrrrrr Rrrrrr Rrrrrr
"ค่ะพอร์ช"นิรินกดรับสายพร้อมเอ่ยเสียงหวานกลับไป
"ลงมารับหน่อยพอร์ชอยู่หน้าคอนโด" ปอร์เช่พูดเสร็จกดวางสายทันทีเก็บโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนทันที
ผ่านไป5นาทีนิรินเดินมาด้วยชุดเสื้อกล้ามตัวเล็กกับกางเกงขาสั้น ซึ่งถ้ามองปกติก็คือชุดอยู่บ้านทั่วไป แต่เมื่อสายตาของปอร์เช่เหลือบไปเห็นถึงกับโมโหที่คนตัวเล็กกล้าแต่งตัวแบบนี้ออกจากห้อง
"พอร์ชมาได้.." นิรินถึงกับต้องกลืนคำพูดลงคอเมื่อเห็นสีหน้าที่ปอร์เช่มองตนอยู่ตอนนี้ คิ้วขมวดเข้าหากันแทบจะผูกกันได้อยู่แล้วบวกกับสายตาที่จ้องมาน่ากลัวแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"ใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้ลงมาข้างล่าง ไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าเหรอถึงได้ใส่แต่ตัวสั้นๆ แบบนี้"ปอร์เช่ว่าออกไปเสียงดังพร้อมจูงแขนคนตัวเล็กเข้าลิฟต์ทันทีขึ้นห้องทันที
เวลาผ่านไปประมาณ3นาทีระหว่างอยู่ในลิฟต์ปอร์เช่ยังกำมือนิรินแน่น ต่างฝ่ายต่างเงียบมีเพียงเสียงลมหายใจของนิรินที่ถอนหายใจออกมาเป็นระยะเพราะความกลัวและอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้
"ติ๊ง" เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ปอร์เช่รีบจูงมือนิรินออกจากลิฟต์ทันที
"เปิดประตู" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อนิรินยังยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
"ค่ะ" มือเรียวกดรหัสผ่านหน้าประตูมือสั่นเล็กน้อย แต่ก็ยังพอให้ปอร์เช่สังเกตเห็น
"หึ" เสียงปอร์เช่อุทานเบาๆ พร้อมเผลอยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับอาการของหญิงสาว ปอร์เช่ผลักประตูเข้าไปในห้องทันทีที่นิรินใส่รหัสเสร็จและไม่ลืมที่จะแอบมองรหัสที่คนตัวเล็กกดเมื่อสักครู่พร้อมสาวเท้ายาวเดินตรงดิ่งหย่อนสะโพกลงตรงโซฟาตัวใหญ่ห้องรับแขก
"พอร์ชมาหารินดึกขนาดนี้ มีธุระอะไรหรือเปล่า" นิรินเอ่ยถามขึ้นพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด
"พอร์ชต้องมีธุระเหรอถึงจะมาหาแฟนตัวเองได้"ปอร์เช่ไม่ตอบคำถามแต่กับตั้งคำถามถามกลับนิรินทันที
"ไม่ใช่อย่างงั้นนะ รินไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น รินแค่งงว่าดึกป่านนี้แล้วทำไมพอร์ชถึงมาอยู่แถวนี้ มีธุระอะไรหรือเปล่า" นิรินรีบอธิบายออกไปทันทีเพราะกลัวปอร์เช่จะเข้าใจผิดพาลโกรธมากขึ้นอีก
"แล้วอีกอย่างเราก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย" นิรินพูดออกมาเสียงเบาราวกระซิบแต่ก็ดังพอให้ปอร์เช่ได้ยินชัดเจนทุกคำ
"คิดถึงก็เลยขับรถมาหา หนีไอ้พวกนั้นออกมากำลังพากันทำโปรเจกต์อยู่ที่มอ"ปอร์เช่พูดขึ้นพร้อมกับยกคนตัวเล็กขึ้นนั่งบนตักแกร่งมือยาวโอบเอวคนตัวเล็กเบาๆ
"อ๊ะ"นิรินร้องออกมาเพราะตกใจ ไม่คิดว่าปอร์เช่จะกล้าทำแบบนี้
"แล้วทำไมถึงคิดว่าเรายังไม่ได้เป็นแฟนกัน พอร์ชจำได้ว่าเราตกลงเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อ6ปีก่อนแล้วนะ ที่สำคัญพอร์ชยังไม่เคยบอกเลิกรินและรินเองก็ยังไม่เคยบอกเลิกพอร์ช เพราะฉะนั้นตอนนี้เราก็ยังเป็นแฟนกัน" ปอร์เช่พูดอธิบายยาวเหยียดพร้อมกอดนิรินกระชับแน่นขึ้นพร้อมกับวางคางตรงไหล่มน ไอร้อนจากลมหายใจเป่ารดต้นคอจนนิรินขนลุกซู่ทั้งตัว
"รินว่า พอร์ชปล่อยรินก่อนดีไหมเดี๋ยวรินไปอุ่นนมอุ่นๆ ให้ทาน"นิรินพยายามเอาตัวรอดจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงตอนนี้
"คิดถึง..ขออยู่แบบนี้สักพัก เหนื่อยมากขอเติมพลังหน่อยอีกสักพักต้องกลับแล้ว" ปอร์เช่เอ่ยออกมาเบาๆ น้ำเสียงราวกระซิบบ่งบอกว่าคนที่พูดนั้นเหนื่อยแค่ไหน
"เหนื่อยมากเหรอคะ? ถ้าเหนื่อยมากก็นอนพักก่อนไหมแล้วค่อยลุกขึ้นมาทำต่อยังมีเวลาอีกเยอะนี่รินว่าพอร์ชนอนพักก่อนดีกว่ารินเป็นห่วง"มือเล็กลูบมือปอร์เช่เพื่อให้กำลังใจและพลิกตัวหันหน้าเข้าหาปอร์เช่พร้อมจุ๊บแก้มสากหนึ่งทีเพื่อให้กำลังใจ
"งั้นพอร์ชขอนอนพักตรงนี้สักครึ่งชั่วโมงได้ไหม ตื่นแล้วพอร์ชจะกลับทันที"ปอร์เช่ส่งสายตาออดอ้อนฉบับคนเถื่อนจนนิรินต้องยิ้มให้กับกิริยาท่าทางบางอย่างที่ตนไม่เคยเห็นมาก่อน
"ได้ค่ะ นอนพักเถอะนะถึงเวลาเดี๋ยวรินปลุก" นิรินตอบกลับพร้อมกำลังจะลุกออกจากตักแกร่ง แต่ก็ช้ากว่าปอร์เช่ที่คว้าไว้ได้ทัน
"อย่าไป ขอนอนกอดหน่อย"คนตัวโตเอนตัวราบไปกับโซฟาพร้อมดึงร่างเล็กเข้ามากอดและหลับไปโดยเร็วเพียงเวลาแค่ไม่กี่นาที
เวลา00:15นาที ผ่านไปเกือบ1ชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ปอร์เช่ดังขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้า
Rrrrr.Rrrrr
"ไอ้เช่ เมื่อไหร่มึงจะกลับมากูหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว" นาโนพูดขึ้นเสียงดัง
"หิวก็โทรสั่งGAPแล้วอย่าเสือกโทรมาอีก" ปอร์เช่สวนกลับเสียงดัง
"เดี๋ยวๆ ไอ้เช่ ไหมมึงบอกจะซื้อข้าวกลับมาฝากพวกกู เนี่ยกูรอมึงมาเกือบจะ2ชั่วโมงแล้ว แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน" นาโนโวยวายเสียงดังอีกครั้ง
"ไม่เสือกครับ ส่วนข้าวถ้าโตจนป่านนี้ๆ ไม่มีปัญญาหาแดกเองก็ไม่ต้องกิน กูกลับไปเมื่อไหร่ค่อยกินแต่..น่าจะเช้า" ปอร์เช่พูดเสร็จกดวางสายทันที
"ไอ้เช่เดี๋ยวนี้ชอบทำตัวแปลกๆ เหมือนมันจะแอบมีแฟนแล้วไม่บอกพวกเรา ตอนนี้มันคงอยู่กับแฟนมันแน่ๆ กูคงโทรไปขัดจังหวะมัน มันถึงได้โมโหขนาดนี้"นาโนร่ายออกมายาวเหยียดพร้อมตั้งข้อสงสัยที่โปรแกรมและลายเส้นได้ยินถึงกับส่ายหัว
"ยังโง่ไม่หาย สงสัยจะโง่ไปตลอดชีวิตของแพงๆ ที่แดกเข้าไปทุกวันไม่ได้ช่วยให้มึงฉลาดขึ้นมาเลยสินะ"โปรแกรมพูดขึ้นพร้อมกับโยนนมกล่องที่ติดกระเป๋ามาตั้งแต่เช้าให้นาโนกินประทังชีวิตไปก่อน
"ดึกมากแล้วรินว่าพอร์ชไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมค่อยนอนต่อจะได้สบายตัวดูท่าแล้วคืนนี้คงทำต่อไม่ไหว"นิรินพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าปอร์เช่น่าจะอดนอนต่อกันมาหลายคืน
"ให้พอร์ชนอนด้วยจริงเหรอ" ปอร์เช่ถามย้ำกลับทันที
"นอนโซฟาค่ะ" นิรินแกล้งตอบกลับไปสายตาก็แอบมองว่าปอร์เช่จะทำหน้ายังไง
"เฮ้อ!! ชีวิตพอร์ชมันน่าสงสารนะ ก่อนหน้าก็โดนแฟนทิ้งหนีไปตั้งหลายปี พอกลับมาอยู่ด้วยกันแค่จะนอนกอดแฟนเฉยๆ ก็ไม่ได้" พอร์ชแกล้งพูดตัดพ้อออกมาเพื่อต้อนให้นิรินจนมุมไม่มีทางปฏิเสธอีก
"โอเคค่ะ รินยอมแพ้ ลุกไปอาบน้ำก่อนค่ะเดี๋ยวรินเตรียมเสื้อผ้าให้" นิรินจำต้องยอมแต่โดยดีพลางลุกขึ้นเดินนำปอร์เช่เข้าห้องนอนไป
เวลาผ่านไป20นาทีปอร์เช่จัดการธุระส่วนตัวทุกอย่างเรียบร้อย เดินออกจากห้องน้ำมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวมีหยดน้ำเกาะตามตัวทำให้ดูเซ็กซี่มากขึ้น นิรินถึงกับตาโตถึงจะเคยคบกันมาก่อนหน้านี้แต่ก็ไม่เคยเห็นปอร์เช่ในชุดล่อแหลมแบบนี้มาก่อน
"จะจ้องอีกนานไหม เสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้พอร์ชละ" ปอร์เช่พูดขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเอาแต่จ้องเขาไม่วางตา
"นี่..นี่ค่ะไม่แน่ใจว่าพอร์ชจะใส่ได้ไหมรินมีใหญ่สุดแค่นี้" นิรินส่งเสื้อผ้าในมือให้ปอร์เช่มือสั่นเล็กน้อย
"พอร์ชใส่แค่กางเกงพอ พอร์ชไม่ชอบใส่เสื้อนอนมันอึดอัดแถมเสื้อรินตัวเล็กอีกต่างหากพอร์ชน่าจะใส่ไม่ได้" ปอร์เช่ยื่นมือไปรับเสื้อผ้าจากนิรินและเดินกลับไปยังห้องแต่งตัวผ่านไป5นาทีก็ออกมาพร้อมกับกางเกงนอนตัวเดียว
"นอนได้แล้วครับ ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นคืนนี้อนุญาตให้กอดได้ทั้งคืน พรุ่งนี้เช้าเรายังมีเรื่องต้องเคลียร์กัน เตรียมโละตู้เสื้อผ้าใหม่ได้เลย ขึ้นมานอนครับคุณแฟน" ปอร์เช่พูดขึ้นสีหน้าจริงจังพร้อมมือหนาตบที่นอนข้างๆ ส่งสัญญาณเรียกคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงขึ้นมานอน
***อย่าลืมคอมเมนต์กดถูกใจเป็นกำลังใจให้เดด้วยนะคะ***
- ผู้เขียน
