บทที่7 ????ภูมิหลังที่น่าสงสัย🚔
1843 คำ
เมื่อเรื่องคลี่คลายเพื่อนสนิททั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปทำเรื่องส่วนตัว เฉินจือหานจับมือเล็กๆ ของจางหลินซินพาเธอเดินกลับเข้าไปในห้อง VIP ที่ทางผู้จัดการจัดเตรียมไว้ให้
“หลินซิน ทำไมเธอถึงเดินตามลำพัง บอดี้การ์ดไปไหน?”
เขาคว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน รู้ว่าเธออยากมาด้วยตัวเอง จึงไม่อยากขัดขวางความสนุกของภรรยา แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้จึงจ้างบอดี้การ์ดคอยคุมครองดูแล ส่วนเขาแยกออกไปนั่งกับเพื่อนๆ เพื่อให้หลินซินมีความเป็นส่วนตัว เพราะเขาและเธอยังไม่คุ้นเคยกันเท่าไหร่
“จือหาน ฉันแค่รู้สึกว่ามันน่าจะปลอดภัย” หลินซินโกหกหน้าตาย เธอบอกไม่ได้ว่าเธอมาทำภารกิจ ถ้าสามีของเธอรู้ว่ามีอาณาจักรลับใต้ดิน และทำภารกิจอันตรายทุกวัน เขาคงไม่ยอมให้เธอออกจากบ้านแน่ๆ
“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ เข้าใจไหม? ถ้ามีอะไรก็บอกฉัน ฉันจะไปกับเธอเอง”
“ฉันเข้าใจแล้ว จือหานฉันสัญญาว่าคราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีก” หลินซินกล่าวด้วยน้ำเสียงขอโทษและออดอ้อนเล็กน้อย
เฉินจือหานใจอ่อนไม่ต่อว่าอะไรเธออีก ยามเธอออดอ้อนแบบนี้เขารู้คุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนกับว่าเคยใช้ชีวิตด้วยกันมาแล้วหลายปี แล้วจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของหลินซินดังขึ้น ดึงความคิดกลับมา
“จือหานคนขับรถมารับฉันแล้ว คืนนี้ฉันอยากกลับบ้านไปพักสักคืนได้ไหม?”
เฉินจือหานได้ยินเช่นนั้นก็ลูบหัวเธออย่างเอ็นดู “ได้สิ ทุกอย่างตามที่เธอต้องการ”
วันนี้เฉินจือหานช่างใจดีเหลือเกินผิดจากปกติ แต่หลินซินไม่สนใจอะไรมาก รีบจูบปากเขาเบาๆ แล้วออกจากห้องพักทันที
ที่ประตูด้านหลังอาคาร
001 ยืนพิงรถ SUV กำลังสูบบุหรี่อยู่ ร่างในชุดดำของเขาดูกลมกลืนไปกับความมืด มองไกลๆ เห็นเพียงแสงสีแดงจางๆ ของบุหรี่ หลินซินเห็นกองก้นบุหรี่เกลื่อนพื้นก็รู้ว่า 001 รอนานแล้ว
“ไปกันเถอะ”
001 ทิ้งก้นบุหรี่และเหยียบมันก่อนจะเห็นหลินซินในชุดราตรี ความสวยงามนี้ทำให้เขาตะลึงไปชั่วขณะ ปกติแล้วเจ้านายของเขาจะใส่แต่ชุดภารกิจ การเห็นเจ้านายในลุคที่ดูดีเช่นนี้เป็นครั้งแรก ทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย คิดได้ดังนั้น 001 ก็สตาร์ทรถและออกจากประตูหลัง
---
เฉินจือหานนั่งลงบนโซฟาหลังจากหลินซินออกไป เขาหยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าแล้วจุดสูบ ควันบุหรี่ลอยคลุ้งปิดบังใบหน้าที่ดูไม่ออกถึงอารมณ์
หลิวซูเหยียนเดินเข้ามาพร้อมรายงาน “นายท่าน ภรรยาของท่านนั่งรถที่ใช้ป้ายทะเบียนปลอม คนขับมีทักษะสูงมาก เราตามไปได้เพียงเล็กน้อยก็หลงทางแล้ว ข้อมูลที่สืบค้นก็เป็นข้อมูลปลอมทั้งหมด ภรรยาของท่านมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาจริงๆ”
“ฉันรู้แล้ว” เฉินจือหานพ่นควันออกมาพร้อมกับดับบุหรี่ เขายืนขึ้นและสั่งว่า “ไม่ต้องสืบต่อไปแล้ว แต่ให้คนตามดูแลความปลอดภัยของภรรยาฉันให้ดี”
“ครับ นายท่าน”
เฉินจือหานรู้สึกมาตลอดว่าหลินซินมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา เมื่อให้หลิวซูเหยียนไปสืบสวนแต่กลับหาอะไรไม่ได้ เขาก็รู้แล้วว่าภรรยาคนงามมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ไม่ว่าจางหลินซินจะมีภูมิหลังอย่างไร เขาก็จะปกป้องเธออย่างดี การสืบเรื่องนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเธอเท่านั้น ความรู้สึกที่ของเขามีต่อหลินซินจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ไม่รู้ทำไม ถึงแม้ว่าเวลาที่ได้อยู่กับหลินซินจะสั้นมาก แต่เขากลับรู้สึกเหมือนว่ารักกันมานานแล้ว ตั้งแต่เห็นหลินซินครั้งแรก หัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
ทำไมกันนะ...
---
ยามค่ำคืน ถนนในเมือง
หลินซินนั่งอยู่ในรถ SUV เธอหยิบ 'ดวงตาแห่งฮอรัส' ออกมาจากสร้อยคอที่มีช่องลับ
“เจ้านาย เราถูกสะกดรอย” 001 กล่าวพร้อมกับเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนที่มุ่งหน้าไปยังชานเมือง
หลินซินมองกระจกหลัง เห็นว่ามีรถสามคันตามมาใกล้ๆ เธอคิดในใจว่าใครกันที่ทนไม่ได้ เพียงไม่กี่วันหลังจากเธอแต่งงานเข้าตระกูลเฉิน ก็ส่งคนมาจัดการเธอแล้วหรือ
“001 ลดความเร็ว ฉันอยากรู้ว่าใครที่กล้าทำเรื่องแบบนี้” หลินซินเปิดช่องลับใต้เบาะ หยิบปืนสองกระบอกใส่ในกระเป๋าถือ
เมื่อ ลดความเร็วลง รถสามคันข้างหลังก็รีบตามมาปิดทางทันที ชายหัวโล้นที่มีฟันดำลงจากรถ เดินมาที่รถของหลินซิน ใช้มีดกระแทกกระจกหน้าต่าง เพื่อบอกให้พวกเขาลงจากรถ หลินซินลงจากรถมองไปรอบๆ เห็นว่ามีคนทั้งหมดสิบคน ไม่มีใครดูเป็นมืออาชีพ แค่กลุ่มนักเลงธรรมดาๆ เธอจึงมั่นใจว่าไม่ใช่นักฆ่าจากองค์กรลับ เธอรู้สึกโล่งใจมากเพราะการเปิดเผยตัวตนจะนำมาซึ่งปัญหามากมาย โชคดีที่พวกนั้นไม่ได้ฉลาดถึงขนาดตามมาถึงที่นี่
ดังนั้นกลุ่มนี้ก็แค่พวกกระจอกให้เธอจัดการง่ายๆ เท่านั้น หัวโล้นมองหลินซินด้วยสายตาหื่นกระหาย ลิ้นเลียริมฝีปากเผยฟันดำๆ “ยัยนี่สวยจริงๆ เล่นสนุกก่อนฆ่าดีไหม?”
ไม่ใช่แค่มีผู้หญิงสวยๆ ให้เล่นสนุก ยังได้เงินอีกสามแสน พวกมันหัวเราะไปตามๆ กัน
“พี่ใหญ่พูดถูก!”
“พี่ใหญ่ อย่าลืมแบ่งให้พวกเราบ้างนะ”
“ฮ่าๆๆ”
กลุ่มนักเลงพูดพร้อมกับหัวเราะไปด้วย หลินซินรู้สึกขยะแขยงจนแทบทนไม่ไหว ในขณะที่ 001 ได้จับมีดที่ซ่อนไว้ในกระเป๋า เตรียมพร้อมรอคำสั่งจากเจ้านาย อยากส่งพวกนี้ไปพบยมบาลเต็มแก่แล้ว
“พวกแกรนหาที่เองนะ” คำพูดของหลินซินทำให้พวกหัวโจกพากันหัวเราะ
“นังนี่อวดเก่งไม่เบา”
“คงอยากตายเต็มแก่แล้วสิ ชีวิตที่ไม่ต่างจากหมาของพวกแก อยู่รกโลกมานานเกินไปแล้ว”
หัวโจกเริ่มโมโหยกมีดขึ้นขู่หลินซิน “นังลูกหมา! แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้เหรอ! วันนี้ฉันจะจัดการแกให้ได้!” เขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงมือเปล่าคนเดียว จะรอดพ้นจากกลุ่มคนจำนวนมากของเขาไปได้
คงไม่มีปืนหรอกนะ?
หลินซินยิ้มมุมปากแต่ในตาเย็นชา เธอหยิบปืนที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าออกมา แล้วยกขึ้นเล็งไปที่หัวของหัวโจกอย่างรวดเร็ว มันเห็นดวงตาอันเย็นชาของหลินซิน และปลายกระบอกปืนที่จ่อมา รู้สึกกลัวจนมือที่จับมีดสั่นเทา เธอกำลังยิ้ม แต่ทำไมถึงรู้สึกเย็นเยียบเหมือนเลือดในตัวถูกแช่แข็ง
ปืน???
เธอเอาปืนมาจากไหน? ไม่ทันที่หัวโจกจะคิดอะไรต่อ หลินซินก็ยิงปืนสองนัดที่หัวเข่าของมัน ทำให้เกิดแผลรูใหญ่ที่มีเลือดไหลออกมา
“อ๊าก!!!” หัวโจกเจ็บปวดจนต้องคุกเข่าลงกรีดร้องอย่างทรมาน
หลินซินขึ้นนั่งบนกระโปรงหน้ารถ สายตาจ้องมองหัวโจกพร้อมกับเป่าควันปืนเบาๆ “001 ฉันเหนื่อยแล้ว ที่เหลือจัดการด้วย”
เหล่าสมุนเห็นหลินซินยิงหัวโจกก็ลุกฮือหยิบมีดขึ้นมา พวกมันมีตั้งเก้าคนทำไมจะจัดการไอ้สองคนนี้ไม่ได้ แต่พวกมันคิดผิดไปมาก 001 ดึงมีดออกจากเอว ใช้ความเร็วและความคล่องตัวของเขา ฟันพวกสมุนทีละคน ราวกับหั่นผัก ไม่ช้าพวกนั้นก็ตายหมด
ชาตินี้เรียนรู้เยอะแล้ว หัวโจกเห็นสมุนตายหมดในเวลาไม่กี่นาที ก็กลัวจนตัวสั่น ในใจเขาคิดข้อมูลบอกว่าเป็นแค่คุณหนูที่ไม่มีแรง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? คิดว่าจะจัดการง่ายๆ เลยพาลูกน้องแค่ไม่กี่คนมาด้วย ตอนนี้กลายเป็นเขาที่ถูกจัดการง่ายๆ คนอื่นมีปืน เขามีแค่มีดจะสู้ไหวได้อย่างไร
“พี่...พี่สาว...ปล่อยผมเถอะ...ผมแค่รับงานมา” หัวโจกพูดขณะตบหน้าตัวเอง หน้าบวมแดงเหมือนหมู
“ได้สิ แค่บอกฉันมาว่าใครส่งแกมา แล้วฉันจะ...”
หลินซินพูดไม่ทันจบ หัวโจกก็รีบบอกความจริงทันที “เป็นผู้หญิงชื่อหลี่หลิงเจิน เธอให้เงินเราสามแสนบอกให้มาจัดการคุณ”
หลี่หลิงเจิน?
คิดว่าจะเป็นจางเย่าหยางซะอีก แต่คิดไปคิดมาก็เป็นไปได้ หลี่หลิงเจินถนัดเรื่องลอบกัดเสมอ
“พี่สาว...ปล่อย...”
ปัง—
เสียงปืนดังขึ้น หัวโจกตาโต มองหลินซินอย่างไม่เชื่อ แล้วร่างของมันก็ล้มลง
หลินซินยิ้มเย็น “ฉันแค่จะบอกว่าถ้าแกพูดออกมา ฉันจะให้แกตายง่ายขึ้น”
ไปดีนะหัวโจกแล้วครั้งหน้าชาติหน้าห้ามโกนหัวอีก มันสะท้อนแสงทำให้แสบตา หลินซินจัดการศัตรูโดยไม่ไว้หน้าเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
001 เดินเข้ามา “เจ้านายต้องการให้ผมจัดการผู้หญิงคนนั้นไหม?”
“ไม่ต้อง ฉันฝึกพวกนายมาให้ทำเรื่องใหญ่ ส่วนเรื่องเล็กๆ แบบนี้ฉันจัดการเอง จะให้หลี่หลิงเจินตายง่ายๆ น่ะ ไม่มีทาง
————
บ้านตระกูลจาง
หลี่หลิงเจินกอดโทรศัพท์รออย่างกระวนกระวาย ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว แต่คนที่ส่งไปยังไม่ติดต่อกลับมา ก่อนหน้านี้พวกมันแจ้งว่าหลินซินกับเฉินจือหานไม่ได้มาด้วยกันไม่ใช่เหรอ? หรือว่าแผนการล้มเหลว?
ในขณะที่หลี่หลิงเจินพยายามปลอบใจตัวเอง หลินซินก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นเธอกลับมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็หน้าซีดเผือด มองหลินซินด้วยความตกตะลึง
“เป็นอะไร หลี่หลิงเจิน เห็นฉันกลับมานี่แปลกใจเหรอ?”
“ไม่...ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้น เธอเข้าใจผิด” หลี่หลิงเจินพยายามแก้ตัว
หลินซินไม่สนใจ เดินเข้าไปคว้าโทรศัพท์จากมือหลี่หลิงเจิน แล้วกดโทรหาหมายเลขที่โทรล่าสุด เสียงโทรศัพท์ดังมาจากมือถือในมือของหลินซิน เธอยิ้มเยาะ หันกลับมามองหลี่หลิงเจินแล้ววางสาย หลี่หลิงเจินหน้าซีดเมื่อเห็นเบอร์โทรนั้น คาวามหวาดกลัวทำให้เธอปวดท้องกะทันหัน ต้องพยุงท้องพิงกำแพง
“เป็นไปได้ยังไง? ทำไมเธอถึงกลับมาได้?” หลี่หลิงเจินทำหน้าเหยเก
“หลี่หลิงเจิน ไม่ใช่ทุกคนที่จะโง่เหมือนเธอ หวังได้ทุกอย่างแต่สุดท้ายไม่ได้อะไรเลย”
- ผู้เขียน
