ตอนที่ 2
1197 คำ
ภายในห้องน้ำขนาดเล็ก อีกฝ่ายยืนตัวแนบชิดกับเธอ อีกทั้งมือหนายังคงประกบปิดปากของจัสมินเช่นเดิม กลิ่นกายที่หอมสปอร์ตของเขาคงเป็นกลิ่นน้ำหอมราคาแพงหรือไม่ก็เป็นกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม โชยมาเตะจมูกทำให้ร่างบางรู้สึกเคลิบเคลิ้ม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดกับผู้ชายมากขนาดนี้ มิหนำซ้ำหัวใจก็สั่นไหวแปลกๆ เมื่อเธอเผลอช้อนสายตามองคนตรงหน้า ทำให้เขาและเธอสบประสานสายตากันครู่หนึ่ง
“เมื่อกี้ใช่จัสมินดาวนาซานไหมวะ” เสียงผู้คนที่พึ่งเดินเข้ามาพูดขึ้น จึงทำให้ร่างบางเหลือบสายตามองไปยังทางประตูทันที
“กูว่าใช่! ได้ข่าวว่าย้ายมาเรียนมอเรา”
“ตัวจริงขาวสวยอึ๋มฉิบหาย นมเป็นนม ตูดเป็นตูด โคตรน่าฟัด”
“เออ อยากได้สักทีสองที พ่อจะยอมเป็นเด็กดีเลยครับ”
จัสมินที่ได้ยินบทสนทนาของคนด้านนอกที่พูดวิจารณ์รูปร่างของเธอ ใบหน้าสวยก็เรียบเฉย เพราะเธอได้ยินจนชิน มากกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว
เมื่อผู้ชายสองคนที่เข้ามาเมื่อครู่ได้ออกไป อีกฝ่ายจึงขยับเอามือออกจากริมฝีปากบาง ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าสวยหวานในระยะประชิด เธอสวยมาก สวยจนเกินบรรยาย แต่ในขณะที่เขากำลังชื่นชมเธออยู่นั้น เสียงหวานก็เอ่ยขึ้นทันที
“ไอ้บ้า! ไอ้ทุเรศ! เอามือจับไอ้นั่นของตัวเองแล้วก็มาปิดปากฉัน สกปรก” เธอตวาดเสียงใส่เขาทันที คนอะไรสกปรกที่สุดเลย มือเรียวสวยยกขึ้นมาลูบเช็ดบริเวณริมฝีปากของตัวเองด้วยท่าทีที่ดูรังเกียจและขยะแขยง
“เธอมาแอบมองของฉันก่อน ช่วยไม่ได้” เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่ง สายตาคมเข้มก็จ้องมองท่าทางที่ฮึดฮัดของคนตรงหน้า
มันต้องขนาดนี้เลยเหรอวะ…
“ใครจะอยากมอง อุบาทว์ลูกตา” จัสมินเบือนหน้าหนีทันที เพราะภาพไอ้เจ้านั้นของเขายังติดตาเธออยู่เลย
“หึ! มองตาไม่กะพริบขนาดนั้น ช่างกล้าพูด” อีกฝ่ายแสยะยิ้มขึ้นเล็กน้อย เห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อกี้เธออ้าปากค้างจนน้ำลายแทบหก
“ที่มองตาไม่กะพริบ เพราะมันมองไม่เห็นต่างหาก เล็กเกิ๊นนน” จัสมินตอบกลับอย่างยียวนเพื่อกลบความเขินอาย เพราะเธอดันจ้องมองของเขาจริงๆ
“อยากดูให้เต็มตาไหมล่ะ” เขาพูดพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้เธอ มือหนายันผนังห้องน้ำเพื่อกักขังคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้เธอหนีไปไหน
“หยุดนะ! ไอ้บ้า” เธอพยายามดันบ่าแกร่งของเขาออกห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล อีกฝ่ายโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้ลำคอระหง เขาสูดดมกลิ่นกายอันหอมหวานของคนตัวเล็กอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกสนใจผู้หญิงตรงหน้าแบบไม่เคยเป็นมาก่อน อาจจะเพราะเธอไม่เหมือนคนอื่น หยิ่งและดูน่าค้นหา
“หึ! เธอชื่ออะไร ไม่เคยเห็นหน้า” เขาผละหน้าออกมาจ้องมองเธออีกครั้ง แต่ก็พลันนึกขึ้นได้ว่าไม่คุ้นใบหน้าสวยๆ นี้เลย
“ไม่บอก!” จัสมินเบือนหน้าหนีเขาทันที
“ทำไม?” อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะปกติมีแต่คนอยากรู้จักเขา แต่กับเธอ…
“ไม่ได้อยากรู้จัก” ร่างบางเอ่ยขึ้น แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น
กริ๊ง!!
มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงยีน เขากดรับทันทีเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ พันไมล์
“เออว่า…”
(แวะเข้าห้องเป็นชาติ รีบมาอาจารย์จะเริ่มสอนแล้ว)
“เออๆ”
จัสมินใช้โอกาสที่อีกฝ่ายกำลังพูดคุยโทรศัพท์อยู่ เธอรีบเดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ร่างบางค่อยๆ มองซ้ายมองขวาหน้าห้องน้ำ พอเห็นว่าไม่มีใครเธอจึงรีบสาวเท้าเดินออกมาทันที
ตึก! ตึก! ตึก!
“ใครวะ สวยฉิบหายเลย”
“ไอ้ควาย! มึงไปอยู่ไหนมาไม่รู้จักพี่จัสมินดาวนาซาน”
“อ๋อ กูก็ว่าหน้าคุ้นๆ”
เมื่อชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำชาย เขาก็เดินสวนกับรุ่นน้องในสาขา จนบังเอิญได้ยินบทสนทนาที่อีกฝ่ายพูดถึงผู้หญิงที่เดินผ่านไปก่อนหน้า และแน่นอนว่าคนที่ถูกพูดถึง คือ คนเดียวกันที่อยู่กับเขาในห้องน้ำเมื่อครู่ เธอชื่อ จัสมิน สินะ
“น่าสนใจไม่เบา” ร่างสูงเอ่ยพึมพำคนเดียวก่อนจะเดินขึ้นไปเรียน
ทางด้านของจัสมิน
คนตัวเล็กกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อออกมาจากตึกวิศวกรรมศาสตร์โดยเร็ว เพราะเธอรู้สึกกลัวไอ้โรคจิตหน้าหล่อเมื่อครู่ สายตาที่อีกฝ่ายมองเธอนั้นช่างดูเจ้าเล่ห์ชอบกล
คนบ้าอะไรเอะอะก็จะโชว์ นึกว่าใหญ่มากหรือไง!?
แต่ก็ใหญ่จริง…
จัสมินรีบเดินตรงไปยังรถเก๋งคันเล็กของตัวเองทันที ไม่รอช้าร่างบางเปิดประตูขึ้นไปนั่งก่อนจะสตาร์ทรถและเหยียบคันเร่งมุ่งตรงไปยังคอนโดพีพีที่เธอพักอาศัยอยู่โดยเร็ว
@คอนโดพีพี
ร่างบางเดินเข้าไปยังห้องขนาดใหญ่ สายตาคู่สวยมองไปยังบริเวณรอบๆ ห้องที่ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ แต่เธอก็ยังไม่ชินเพราะพึ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่นานมานี้ ทั้งๆ ที่ภายในห้องสวยงามสะอาดตา มีบริเวณทำครัวอยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำ พอเดินมาอีกนิดก็จะเจอโซฟากับทีวี ส่วนห้องนอนต้องเดินเข้าไปอีกนิดจะถูกกั้นไว้ด้วยกระจกบานเลื่อนแยกเป็นส่วน ด้านนอกระเบียงก็จะมีพื้นที่เล็กๆ ให้เธอไว้ปลูกต้นไม้
คอนโดที่จัสมินอาศัยอยู่ค่อนข้างสวยและราคาแพง เพราะมีระบบความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม เนื่องจากพิษณุคุณพ่อของเธอเป็นห่วงลูกสาวสุดที่รัก จึงนึกถึงความปลอดภัยและสะดวกสบายเป็นอันดับแรก ซึ่งบ้านของคนตัวเล็กจะอยู่ห่างไกลจากมหาวิทยาลัยหลายสิบกิโลจึงทำให้การเดินทางไม่ค่อยสะดวกสักเท่าไหร่
เมื่อหญิงสาวจัดการล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย เธอจึงมานอนเล่นมือถืออยู่บนโซฟา พลันนึกถึงไอ้โรคจิตที่เจอวันนี้ ร่างบางจึงรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ในขณะที่จัสมินกำลังรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่นั้น เสียงแชตแจ้งเดือนก็ดังขึ้น จึงทำให้ใบหน้าสวยคลายยิ้มขึ้นมาทันที
ติ๊ง!!
นับดาว : คืนนี้ตี้ปะ
จัสมิน : เอาดิ ที่ไหน
นับดาว : ผับ After You
จัสมิน : โอเค! เจอกัน
จัสมินรีบลุกเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดสำหรับการไปเที่ยวคืนนี้ทันที ทว่าดวงตาคู่สวยก็ต้องเบิกกว้างและทำหน้ามุ่ยอย่างทันควัน เพราะเธอดันลืมหยิบชุดเที่ยวมาด้วยนี่สิ ในตู้มีเพียงกางเกงยีนขาสั้นและเสื้อครอบ
- ผู้เขียน
