Ep.6 คำสั่งย้าย
1606 คำ
Ep.6 คำสั่งย้าย
ฉันโดนบังคับให้ส่งคีย์การ์ดคอนโดให้ลูกน้องมาเฟียและป้าแม่บ้านคนหนึ่งชื่อป้าแจ่ม เพื่อไปขนย้ายข้าวของของฉันมาที่เพนท์เฮ้าส์นี้ แม้กระทั้งคอนโดฉันก็ไม่มีสิทธิ์กลับไปเก็บของใช้ด้วยตัวเอง ทั้งหนังสือเรียนต่างๆ เขาบอกจะเก็บมาให้ทั้งหมดและจะเก็บเสื้อผ้าบางส่วนมาให้ ขาดเหลืออะไร ให้ซื้อเพิ่มได้ตามใจ โดยที่ฉันได้รับแบล็คการ์ดมาใช้แบบงงๆ ตกลงว่าฉันเป็นตัวประกันแบบใดถึงได้แบล็คการ์ดมาอยู่ในมือ มันก็น่าแปลก แต่ฉันไม่มีเวลามานั่งสงสัยเรื่องเล็กๆพวกนี้หรอก ที่คิดตอนนี้คือเมื่อไหร่จะหลุดพ้น และฉันก็ถอนหายใจหนักๆรอบที่ล้านได้แล้วมั้งวันนี้อ่ะ
“คุณ…. คุณจะให้ฉันนอนห้องไหนคะ” ยาหยี
“ห้องข้างๆ ฉัน” วิลล์
“เดี๋ยวก่อนนะคะ ไม่ได้ให้ฉันนอนห้องรับแขกชั้นหนึ่งเหรอคะ” ฉันไม่อยากนอนห้องติดกันกับเขา ความรู้สึกส่วนลึกของฉันมันบอกว่าไม่ควรไว้ใจ
“หรือจะนอนห้องเดียวกับฉันล่ะ ได้นะ ฉันไม่ติด ฉันนอนบนเตียง ส่วนเธอ นอนที่พื้น”
(-_-) … กวนประสาทชะมัด
… ฉันไม่สนอะไรแล้ว เหนื่อยสุดๆ อยากพัก เดินไปห้องนอนห้องข้างๆตามที่เขาบอก ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มกำลังจะเผลอหลับก็มีเสียงเคาะประตู
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“คุณหนูยาหยีคะ ป้าแจ่มเองค่ะ”
“ค่ะป้าแจ่ม”
“ป้าจะขออนุญาต จัดของเก็บใช้และเสื้อผ้าเข้าตู้ให้คุณหนูค่ะ”
“เดี๋ยวหยีจัดการเองดีกว่านะคะ แล้วก็เรียกหยีเฉยๆก็ได้ค่ะป้าแจ่ม หยีไม่ใช่คุณหนูของที่นี่สักหน่อย”
“หน้าที่ของป้า ป้าต้องเรียกแบบนี้ค่ะ คุณหนูไปอาบน้ำนะคะ ป้าจัดของแป๊บเดียว ไม่รบกวนนานค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณป้าแจ่มมากๆ นะคะ”
20 นาทีผ่านไปหลังจากอาบน้ำเสร็จ
จ่อกกกก หื้มมมม จะหิวประท้วงอะไรตอนนี้เนี้ย... จะเที่ยงคืนแล้วลงไปข้างล่างตอนนี้จะมีอะไรให้ทานบ้างนะ ว่าแล้วก็เปิดประตู แล้วเดินย่องเบาไปที่ครัวทันที
ในขณะที่ผมนั่งมองกล้องวงจรปิดในห้องนอนของใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ จะเดินไปไหนนะนั่น ดูสิ เดินย่องเป็นแมวขโมยเชียว เมื่อเห็นว่าที่เมียเด็กเดินไปข้างล่างมุ่งตรงไปที่ห้องครัว…
“หึ เด็กวัยกำลังโตสินะ ถึงได้หิวเก่งขนาดนี้”
ด้านยาหยี ที่เปิดตู้เย็นก็เจอแต่เบียร์และน้ำเปล่า ยืนลูบท้องตัวเองป้อยๆ อย่างน่าสงสาร
“ฮือๆ หิวข้าว จะกินเบียร์แทนข้าวก็ไม่ไหวมั้ง อดทนนะ พรุ่งนี้เช้าค่อยกิน” พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากห้องครัวไป
“ว๊าย กรี๊ดดดดดด”
… “คะ คุณ เฮ้อ ตกใจหมดเลย”
“มาขโมยอะไร” ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง
“เปล่าค่ะ หยีหิว ก็เลยลงมาหาอะไรทาน”
ปกติเวลาพูด เธอมักพูดแทนชื่อตัวเอง ก่อนหน้านี้ไม่ชินกับพวกเขาก็เลยแทนตัวเองว่าฉัน ตอนนี้เป็นตัวของตัวเองแล้วและเริ่มปรับตัวเองให้เข้ากับสถานการณ์ตรงหน้าได้บ้าง เลยแทนชื่อตัวเองออกมาเพื่อจะได้ไม่เกร็งเกินไป
“ขอตัวก่อนนะคะ”
“อยากทานอะไร”
“หยีเลือกได้เหรอคะ” ถามด้วยความดีใจและยิ้มหวานออกมา ทำเอาคนฟังใจสั่นไม่น้อย
“อืม”
“โจ๊กหมูร้อนๆ รอบดึกก็น่าสนใจดีนะคะ เอาพิเศษหมู พิเศษตับ ใส่ไข่ลวก และไม่ใส่ขะ ……”
“พอ ไปเปลี่ยนชุด”
“คุณจะพาหยีไปซื้อเหรอคะ”
“รีบ ให้เวลาเปลี่ยนชุด 10 นาที”
“อ๋อ อะ เอ่อ รอแป๊บนะคะ” พูดจบแล้วก็วิ่งแจ้นไปเลย
“หึ จะดีใจอะไรขนาดนั้น” ที่ผมต้องบอกให้ไปเปลี่ยนชุดก็เพราะว่า ชุดนอนเธอตอนนี้มันน่าขย้ำมากกว่าการทานข้าวน่ะสิ ดีนะ ที่มีชุดคลุมใส่ทับมาอีกที ไม่งั้นละก็… เฮ้อ
“เสร็จแล้วค่ะ ไปกันเล้ยยยย”
มันหนึบหนับหัวใจ อะไรจะน่ารักขนาดนี้ แล้วนี่ ไม่กลัวเลยรึไง มาเฟียนะนิ่ มาเฟียที่โหดๆ อ่ะ
@ร้านโจ๊กรอบดึกร้านหนึ่ง
ตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากรถสปอร์ตคันหรู ความหล่อเหลาก็เรียกสายตาผู้หญิงแถวนั้นได้เป็นอย่างดี ส่วนยาหยีก็ไม่น้อยหน้า บรรดาหนุ่มๆ มองตาเป็นมัน แต่ก็ต้องรีบหันกลับทันที เพราะสายตาคมดุของมาเฟียที่จ้องมองอย่างเอาเรื่อง
“อยากกินอะไรก็สั่ง”
“ทานที่ร้านได้เหรอคะ”
“อืม”
“คุณจะทานด้วยกันมั้ย”
มาเฟียหนุ่มพยักหน้าเป็นการตอบกลับ เพราะรู้สึกหิวเหมือนกัน
“พี่คะ เอาโจ๊กหมู พิเศษหมู พิเศษตับ ใส่ไข่ลวก และไม่ใส่ขิง 2 ที่ค่ะ แล้วก็ เอาผัดผักบุ้งไฟแดง เอาผัดกวางตุ้งใส่หมูกรอบ เอาผัดแบบน้ำฉ่ำๆ ใส่น้ำมันหอยเยอะๆ เลยนะคะ แล้วก็น้ำเปล่าสองที่ค่ะ”
ยาหยีสั่งอาหารรัวๆ โดยไม่ได้ถามมาเฟียหนุ่มเลยว่าอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย ก็นะ ไม่ถามหรอก เดี๋ยวก็จะตอบกลับมาว่า อยากสั่งอะไรก็สั่ง ทั้งที่ความจริง วิลล์ไม่ชอบทานตับหมูเลย แต่ถ้าตับๆ กับเธอก็พอได้
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
“พรุ่งนี้จะมีคนของฉันมาดูแลเธอเพิ่มอีกคน”
“เรียกว่ามาช่วยจับผิดดีกว่าค่ะ”
“...” วิลล์ยักไหล่เบาๆ ด้วยท่าทางกวนๆ
ครืดดดด LINE CALLING – N.TY กำลังโทรเข้า…
“ขอรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะคะ” งงตัวเองจะขอเขาทำไมเนี้ย นี่มันโทรศัพท์ของฉันเองนี่
(ฉันให้แกออกจากผับตั้งแต่สามทุ่มครึ่ง จนตอนนี้เที่ยงคืนกว่า ถึงคอนโดหรือยัง ฉันรอแกจนง่วงแล้วเนี่ยยาหยี)
“อ้อ อืม ถึงนานแล้ว ลืมบอกน่ะ กลับมาก็รีบอาบน้ำเลย”
(แล้วนี่แกอยู่ไหน เสียงเหมือนไม่ได้คอนโดอยู่เลย)
“หิวน่ะสิ ออกมาหาอะไรกิน”
(หิวก็กินข้าวนะจ๊ะ อย่าริอ่านกินผู้ชาย)
“ยัยนัตตี้ พูดบ้าอะไรของแก” สิ้นประโยคนี้ของนัตตี้ ฉันตกใจจนรีบมองหน้าคนที่นั่งตรงข้าม ฉันแอบเห็นแววตาไม่พอใจอยู่ในนั้น หรือฉันคิดมากไปเอง แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอก
ว่าแต่เขาได้ยินด้วยเหรอ...
(แหมๆ แซวนิดแซวหน่อย ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนน๊า)
“พอๆ หยุดหอนจ่ะ แล้วกลับไปกินอาหารเม็ดซะ ฉันวางสายแล้วนะ”
(เดี๋ยวก่อน พรุ่งนี้ไปไหนไหมจะชวนไปเดินห้าง)
“โนว ฉันไม่ไปไหนกับแกแล้วทั้งนั้น เทจนฉันได้เรื่องเนี้ย”
(ว่ายังไงนะ)
“เปล่าๆ ไม่มีไร แค่นี้แหละ”
(จ้าาาาา เชิญคุณหนูยาหยีตามสบายค่ะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็กริ๊งกร๊างมานะ)
“ไม่เปลี่ยนใจ แค่นี้นะ”
~~~~~~
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ”
และแล้วอาหารก็มาเสิร์ฟ ฉันมองอาหารตรงหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย ปรุงด้วยพริกป่นนิดหน่อย เติมแม็กกี้นิดนึง แล้วคนๆ ให้เข้ากัน ไม่ลืมที่จะเจาะไข่ลวกในถ้วยให้แตกเป็นลาวา คำแรกที่ตักเข้าปากนั้น…
“อื้มมมมม อร่อยจัง”
ในขณะที่ฉันรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย ตักหมูกรอบกับกวางตุ้งลงในถ้วย ตักพร้อมโจ๊กแล้วเอาข้าวปาก หื้อออ มันอร่อยแบบเหาะได้เลย และฉัน… ก็มีน้ำใจ ไม่ลืมที่แบ่งปันความอร่อยไปให้คนที่นั่งตรงข้าม ก็เขาเป็นคนพาฉันออกมานี่นา ฉันใช้ช้อนกลางตักหมูกรอบและผักกวางตุ้งพร้อมน้ำมันหอยเยิ้มๆ ในจาน อร่อยแบบอูมามิ 300% วางลงในถ้วยของคนนั่งตรงข้าม
“คุณ ลองทานนี่สิคะ”
ส่วนเขาก็ทานอย่างไม่อิดออด ฉันที่รอลุ้นว่าเขาจะอร่อยเหมือนกับฉันรึป่าว สรุปได้ว่า อร่อย (ละมั้ง)
“อร่อยมั้ยคะ”
เขาพยักหน้าตอบรับ ฉันจึงยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมเพราะถ้าเขาบอกว่าไม่อร่อย ฉันคงเฟลแย่เลย… แต่แล้วอยู่ๆ ตับหมูในถ้วยเขาก็ลอยมาอยู่ในถ้วยโจ๊กของฉัน สิ่งที่เขาทำมันคล้ายๆ การกระทำของคนที่เป็นแฟนกันเลย ตักอาหารที่ชอบแบ่งให้กัน ตักจากในชามที่กินแล้วแบบไม่ถือสา และฉันก็ต้องหยุดความคิดไว้เพราะเขาพูดทักขึ้นมา
“กินสิ ฉันเห็นเธอชอบกินตับ”
“แล้วคุณไม่ชอบเหรอคะ”
“ชอบสิ ใครบ้างจะไม่ชอบกินตับ” (ตับ ตับ ตับ น่ะเข้าใจมั้ยยัยว่าที่เมียเด็ก)
ประโยคนี้ ทำไมฉันฟังแล้วแอบเขินนะ เขาก็หมายถึงตับหมูนี่แหละยาหยีเอ้ย
“ถ้าชอบแล้วคุณให้หยีทำไมคะ”
“ก็เธอมันเด็กวัยกำลังโตนี่”
ยาหยีขมวดคิ้ว ฉันเนี้ยนะ… เด็กตรงไหน อายุ 20 ปี แล้วต่างหากเถอะ สาววัยสะพรั่งน่ะเข้าใจไหม ไม่ใช่เด็กวัยกำลังโตสักหน่อย ว่าแล้วก็ไม่อยากเสียเวลา รีบทานรีบกลับดีกว่า
หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เดินไปซื้อชานมไข่มุกร้านข้างๆ มา 1 แก้วก่อนจะเดินขึ้นรถและขับออกไป
ขับรถออกไปได้ไม่นาน ทว่า…
บรื้นนนนน ปัง!ปัง!ปัง! ........
- ผู้เขียน
