สืบสวนลับจับมารัก

บทนำ

บทนำ

โกดังเก็บของ แห่งหนึ่ง แถบชานเมืองชลบุรี

ปังงง ปังงง ปังงง

เสียงปืนที่ดังกระหน่ำเกิดจากการต่อสู้กันระหว่างแก๊งมาเฟียทั้งสองฝ่ายที่มีประวัติผิดใจกันยาวนาน และอีกหนึ่งกลุ่มที่แฝงตัวเข้ามาอย่างเงียบๆคือตำรวจกองปราบที่เคลื่อนตัวเข้ามา เพื่อจับแก๊งมาเฟียค้ามนุษย์

ปังง ปังง

“วันนี้ไม่กูก็มึงไอ้วินเซนต์ต้องตายกันไปข้าง”

“มึงสิต้องตายไอ้หยางจง”วินเซนต์ตะโกนตอบกลับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยมไม่แพ้กัน

ปังง ปังง ปังง

“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ตอนนี้เราล้อมพื้นที่ไว้หมดแล้ว ขอให้ทุกคนวางอาวุธแล้วยกมือขึ้น”เสียงของตำรวจที่ดังมาเหมือนน้ำมันที่ราดรดลงบนกองไฟ

เสียงปืนดังคงดังกระหน่ำจนแยกไม่ออกว่ามาจากฝั่งไหน พร้อมกับกลุ่มคนที่เริ่มแตกกระจายออกไปเหมือนผึ้งแตกรัง ต่างฝ่ายต่างหลบหนีกันออกไปเพื่อไม่ให้โดนตำรวจจับกุมได้

ปัง ปัง

“หยุดนะ วางปืนลง”ร้อยตำรวจเอกหญิงกังหัน วันอาสา วิ่งตามผู้ชายคนหนึ่งไปอย่างกระชั้นชิดเพื่อหวังจับกุม

ปัง

กระสุนปืนที่ไม่ทราบที่มาหนึ่งนัดพุงตรงเข้าสู่ร่างของร้อยตำรวจเอกกังหัน กระสุนเจาะเข้าตรงตรงกลางแผ่นหลังบางจนทะลุออกมาข้างหน้า ทำให้หญิงสาวล้มฟุบลงหายใจรวยริน สติที่มีแทบจะหมดไป

“ชะ...ช่วยด้วย”เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากบาง เมื่อสายตาเลือนรางมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป

วินเซนต์ที่หลบหนีออกมาพร้อมกับลูกน้อง เห็นร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งนอนฟุบจมกองเลือดอยู่จึงหยุดมองครู่นึง ก่อนจะเดินออกไปเมื่อได้ยินเสียงตำรวจไล่ตามมา

รอให้ตำรวจมาช่วยแล้วกันนะ อย่าเพิ่งรีบตายละ เขาได้แต่อวยพรเธออยู่ในใจแม้ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครก็ตามแต่

“ผู้กอง ผู้กอง”

“กังหัน กังหัน โทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้”ร้อยตำรวจเอกตุลธรเอ่ยเรียกหญิงสาวที่โดนยิงหมดสติอยู่

“พี่ตุล กังหันอยู่นี่ ได้ยินกังหันไหม”หญิงสาวตะโกนเรียกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆร่างบางของเธอ

นี่มันอะไรกัน ทำไมไม่มีใครมองเห็นเธอ แล้วคนที่โดนยิงนั่นมันก็ตัวเธอเอง แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกว่าตัวเองยังอยู่แต่ไม่มีใครมองเห็น หรือว่าเธอกลายเป็นผีไปแล้ว

“รถพยาบาลมาแล้วครับผู้กอง”ตำราจนอกเครื่องแบบนายหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมกับเสียงของรถพยาบาลที่ดังตามหลังมา หลังจากที่พาร่างของเธอขึ้นรถไปเหตุการณ์ก็ต่างๆก็เริ่มคลี่คลาย ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป เหลือทิ้งไว้แค่เพียงวิญญาณของเธอที่ยังคงยืนนิ่งอึ้ง ไม่ยอมขยับไปไหน

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ที่วิญญาณของเธอยืนคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ เริ่มตั้งแต่ที่หน่วยของเธอได้รับแจ้งจากสายข่าวว่า ตอนนี้แก๊งค้ามนุษย์ที่กำลังตามสืบอยู่ได้เข้ามาในประเทศไทยและกำลังปะทะกันอยู่ที่โกดังแห่งหนึ่ง ทางหน่วยจึงได้วางกำลังเข้าไปบุกจับ จนเวลาสองทุ่มกว่าๆหน่วยปราบปรามก็ได้เข้าไปปะทะกำลังกับแก๊งค้ามนุษย์ เธอได้วิ่งตามคนร้ายคนหนึ่งมาติดๆ จนกระทั่งมีกระสุนนัดหนึ่งยิงโดนเธอ ทำให้คนร้ายวิ่งหนีไปได้ และภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนมองเธออยู่ก่อนเธอจะสิ้นใจ เธอพยายามหลับตาคิดถึงใบหน้าผู้ชายคนนั้น แต่คิดได้ไม่นานเธอก็ต้องตกใจกับเสียงที่ได้ยิน

“เชี่ย!!!ผี”วินเซนต์อุทานออกมาด้วยความตกใจ ในขณะที่เขากำลังนั่งหลับตาด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บนรถ พอลืมตาขึ้นมาอีกทีกลับมีร่างบอบบางของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนตักเขา และใช่ แน่เธอต้องไม่ใช่คนแน่ๆเพราะเขาขึ้นรถมากับลูกน้องอีกสองคนเท่านั้น

เอี๊ยดดดดด

“นายเห็นผีอีกแล้วเหรอครับ”ดีแลนเบรกรถอย่างกะทันหันด้วยตกใจกับเสียงเจ้านายที่อุทานออกมาอย่างดัง

“มันอยู่ไหน”ปิงปิงเอ่ยถามเจ้านายด้วยความหวาดกลัว เธอเป็นลูกน้องคนสนิทพ่วงด้วยตำแหน่งญาติห่างๆของวินเซนต์ เธอเก่งกาจรอบด้านไม่ว่าจะการต่อสู้ หรือการทำงานเธอสู้ไม่ถอย แต่มีสิ่งเดียวที่เธอไม่สู้ก็คือก็คือสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็น

“ไอ้ดีแลนมึงเบรกรถอย่างนี้กูได้กลายเป็นผีแทนไหม ขับให้มันดีๆ”วินเซนต์เอ่ยด่าลูกน้องที่เบรกรถกะทันหัน จนหัวเขาทะลุร่างผีสาวไปชนเบาะ

“พี่ตกลงผีอยู่ไหน”ปิงปิงยังคงเอ่ยถาม

“อยู่บนตักฉันนี้ไง”วินเซนต์เอ่ยบอกเสียงเรียบ เรียกใบหน้าซีดเผือดให้กับปิงปิงได้เป็นอย่างดีแม้จะมองไม่เห็น

“โทษนะยัยผี ถึงฉันจะไม่หนักแต่เธอช่วยลงไปจากตักฉันได้ไหม คือต้องมานั่งจ้องตากับผีระยะประชิดอย่างนี้มันสยอง”เขาเอ่ยบอกผีสาวที่นั่งจ้องหน้าเขาจนตาแทบถลน

“นายเห็นฉันด้วยเหรอ”กังหันเอ่ยถามออกไปอย่างงงๆ อะไรกันเธอมาโผล่ตรงนี้ได้ยังไง และคนตรงหน้ามองเห็นเธอด้วยเหรอ

“เออ!! ลงไปสักที”วินเซนต์ตะคอกบอก เขาชินแล้วกับการที่ต้องเห็นสิ่งลี้ลับพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก จนตอนนี้ไม่ได้รู้สึกกลัววิญญาณพวกนี้แต่อย่างใด แต่ที่เมื่อกี้ต้องร้องออกมาเพราะเขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นยัยผีนี่นั่งจ้องหน้าอยู่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“ตามฉันมาทำไม”เขาถามผีสาวโดยไม่หันไปมองหน้าเธอ

“ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าตามนายมาทำไม อยู่ๆก็มาโผล่ตรงนี้ได้ไงก็ไม่รู้”เธอเองก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน ไม่รู้กระทั่งว่าตัวเองตายรึยัง

“ใครตามนายมาเหรอครับ”ดีแลนที่ชินกับพฤติกรรมคุยกับผีของเจ้านายเอ่ยถามขึ้นมา

“ผู้หญิงที่ถูกยิงนอนจมกองเลือดอยู่ที่โกดังนะ”วินเซนต์ตอบ เขาจำได้ว่าร่างตรงหน้าคือผู้หญิงคนนั้นที่เขาหยุดมองก่อนที่ตำรวจจะมา

“ดีแลนนายจะอยากรู้ไปทำไม”ปิงปิงตวาดเสียงแหลมออกมา ด้วยว่าเธอไม่อยากรู้และไม่คุ้นชินกับสัมผัสพิเศษที่ญาติผู้พี่คนนี้มีเลย

“นายคือคนที่ยืนมองฉันก่อนจะหมดสติไปใช่ไหม”กังหันเอ่ยถาม

“อืม”วินเซนต์ตอบเสร็จก็หลับตาลงเอนตัวไปกับเบาะเพื่อนอนต่อ เขาไม่อยากยุ่งกับยัยผีสาวนี่

กังหันยังคงนั่งนิ่งๆอยู่บนรถกับชายหนุ่ม ด้วยเธอไม่รู้ว่าตนเองต้องไปไหนหรือทำยังไงต่อ อย่างน้อยตอนนี้ก็มีเขาคนหนึ่งที่มองเห็นเธอได้