ท้องฟ้าสีวานิลลายามเย็นตัดกับผืนน้ำสีครามกว้างใหญ่ เสียงคลื่นกระทบเข้ากับหาดทราย สายลมไหลเอื่อยพัดพาเส้นผมสีดำยาวของหญิงสาวที่ยืนอยู่บนหาดทรายขาวให้ปลิวไสว ท่ามกลางบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ราวกับหัวใจของเธอได้รับการเยียวยา รู้สึกปลดปล่อย ได้คิดถึงเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
บางเรื่องมันไม่ง่ายเลยที่จะให้อภัย แต่หัวใจที่โหยหากลับเรียกร้องให้เธอลองดูสักครั้ง ลองเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง มันอาจจะไม่ได้เสียหายเท่าที่คิด และอาจจะดีกว่าการปล่อยให้หลาย ๆ อย่างค้างคา จนสุดท้ายเธออาจจะต้องจมอยู่กับความรู้สึกนั้นไปตลอด...ก็ได้
“อุ่นจัง” รอยยิ้มอ่อนหวานที่ห่างหายไปนานผุดขึ้นบนดวงหน้าสวย ยามที่เท้าสัมผัสกับน้ำใส มันไม่เย็นอย่างที่เธอคิด แต่กลับอบอุ่นจนทำให้หัวใจของเธอผ่อนคลาย
ฐานิตาไม่สามารถโกหกตัวเองได้ว่าเธอมีความสุขแค่ไหน เสียงคลื่นและกระแสลมช่วยให้เธอรู้สึกดี มันดีเสียจน...เธออยากจะเก็บช่วง
