ตอนที่ 2 ถ้าจะไป...ก็เอาแม่เธอไปด้วย
1131 คำ
อลันปล่อยให้หญิงสาวนั่งรอโดยไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย เขาไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญเลยสักนิด
ทางด้านพลอยไพลินก็รอเขาอย่างมีความหวัง หญิงสาวได้แต่หวังว่าเขาจะอนุญาต แต่หากรอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่ยอมคุยกับเธอเสียที จนทำให้เธอเผลอหลับไป
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ชายหนุ่มวางปากกาลง เขาเคลียร์งานที่ค้างคาเสร็จแล้วก็ถึงเวลาของเธอ แต่เมื่อเหลือบสายตาไปมองหญิงสาว กลับพบว่าเธอหลับไปเสียแล้วอย่างนั้น ร่างกำยำเดินเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับใช้มือกระชากแขนเรียวให้ลุกขึ้น
ตุบ!
“ให้รอแค่นี้ยังทำไม่ได้เลย”
ร่างเล็กเมื่อได้สติก็ค่อย ๆ พยุงร่างกายให้ลุกขึ้น เธอไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรกับเขา เพราะไม่อยากจะสาวความให้ยืดยาว
“คุณอลัน เสร็จแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นพลอยขอรบกวนเวลาคุณสักครู่นะคะ คือเรื่องย้ายไปอยู่ใกล้กับที่ทำงาน...”
“ไม่”
“ถ้าหากพลอยอยู่ที่นี่จะเดินทางลำบาก”
“ไม่ถึงตายหรอกมั้งพลอย คิดจะเบี้ยวสัญญาหรือไง? ถ้าเธอจะไปก็เอาแม่เธอไปด้วย ไปพร้อมกับใบหย่า”
“คุณอลัน...” เธอเอ่ยชื่อเขาราวกับละเมอ
ชายหนุ่มเดินออกไปทันทีที่พูดจบ พลอยไพลินพาร่างเล็กมาทรุดตัวลงที่โซฟา เขาใจร้ายเหลือเกิน เขาจะรู้ไหมว่ามันเดินทางลำบากมาก จริง ๆ เธอไม่ได้จงใจจะผิดสัญญากับเขาเลยแม้แต่น้อย
ร่างเล็กเดินออกมาตามหาเขา เธอต้องเจรจากับเขาให้รู้เรื่อง หากค้างคากันอยู่แบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน
“พี่บัวคะ เห็นคุณอลันบ้างหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวถามอย่างเป็นมิตร
“อยู่เรือนท่าน้ำนู่นแหละค่ะ” สาวรับใช้ตอบ
ผู้คนในบ้านหลังนี้มีไม่กี่คนหรอกที่จะยอมคุยกับเธอและมารดาของเธอดี ๆ มีแต่จิกกัดว่าร้ายไม่เหลือชิ้นดี หากแต่การไม่โต้ตอบนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด
ขาเรียวก้าวยาวไปตามทางที่พี่บัวบอก เธอเห็นเขานั่งอยู่ก็ต้องหยุดเดินเรียกกำลังใจก่อนจะเดินต่อไป ใจจริงไม่ได้อยากจะเผชิญหน้ากับเขามากเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี
“คุณอลันคะ ขอพลอยคุยกับคุณอีกครั้งได้ไหมคะ พลอยรบกวนเวลาคุณไม่มากหรอกค่ะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างใจเย็น
“เธอฟังไม่รู้เรื่องเหรอพลอย?” ใบหน้าคมเลิกคิ้วถามเสียงแข็ง
“คือคุณอลันกำลังเข้าใจผิดนะคะ พลอยไม่ได้มีเจตนาอย่างที่คุณอลันคิด พลอยเพียงแค่ต้องการให้ตัวเองสะดวกในการเดินทางไปทำงานเท่านั้นจริง ๆ ค่ะ อนุญาตพลอยเถอะนะคะ” ร่างเล็กเว้าวอนเสียงสั่น
หากใครไม่ได้มาอยู่ตรงจุดของเธอก็คงไม่เข้าใจ การที่จะต้องเดินทางหลายต่อรถนั้นลำบากมากจริง ๆ ไหนจะต้องเผื่อเวลารอรถอีกเล่า อีกอย่างมหาวิทยาลัยนี้ไม่มีรถเข้าไปส่งยันประตูมหาวิทยาลัย สำหรับคนไม่มีรถและขับรถไม่เป็นอย่างเธอนั้นก็ต้องเดินเท้าเข้าไป
“ฟังนะพลอย ถ้าเธอจะไปก็เอาแม่เธอไปด้วย ไปพร้อมกับใบหย่า เป็นแบบนั้นฉันจะอนุญาต”
“ค่ะ”
สุดท้ายแล้วเธอก็ทำได้เพียงเดินออกมาด้วยความพ่ายแพ้ ร่างเล็กเดินคอตกมาหยุดที่สวนดอกไม้ในตัวบ้าน เธอทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดหวัง เขาทำไมถึงใจร้ายมากมายขนาดนี้กันนะ อย่างเธอนั้นหรือจะผิดคำพูด ไม่ใช่เสียหน่อย
“พลอย...”
“คุณแม่ กลับมาตั้งแต่ตอนไหนคะ ทำไมวันนี้ถึงกลับไวจัง?”
“พอดีแม่ปวดท้องนิดหน่อย เลยกลับมาพักดีกว่า”
“ปวดท้องเหรอคะ ปวดแบบไหนคะ ไปหาหมอดีไหม?”
“ไม่ ๆ จ้ะ ไม่เป็นไรแล้ว ลูกมาทำอะไรตรงนี้?”
“เปล่าหรอกค่ะ พลอยแค่มานั่งเล่นเฉย ๆ” เธอยิ้มบางๆ ส่งไปให้มารดา
“มีอะไรอยากบอกแม่หรือเปล่า?” หญิงวัยกลางคนเลิกคิ้วถาม
“พลอยไปขออนุญาตคุณอลันเรื่องที่พักมาค่ะ แต่คุณอลันไม่อนุญาต” หญิงสาวพูดเสียงเศร้า
“อ๋อ...เรื่องนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปขออนุญาตคุณอเล็กซ์ให้คนขับรถไปส่งดีไหมลูก?”
“อย่านะคะแม่ เกรงใจคุณลุงเปล่าๆ พลอยไปเองได้ค่ะ”
“เฮ้อ...ลูกแม่ แม่ขอโทษนะลูก อดทนหน่อยนะ”
ท่านทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ สินะ ช่วยอะไรลูกสาวของตนเองไม่ได้เลยจริง ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ คุณแม่ขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวพลอยพาไป”
ร่างเล็กพยุงมารดาขึ้นมาที่ห้องนอนของท่าน ก่อนจะขออนุญาตออกมาทำงานบ้าน ที่เธอทำเช่นนี้ก็เพราะไม่อยากให้คนอื่นว่ากล่าวได้ แค่เรื่องกาฝากนั้นก็บั่นทอนจิตใจมารดาของเธอมากพอแล้ว
มือเรียวหยิบจับปัดกวาดไปทั่วจนสะอาดพอสมควรแล้ว เธอจึงย้ายไปทำงานที่สวนหน้าบ้าน โดยปกติหากเป็นวันหยุดสวนต้นไม้แห่งนี้ก็คือที่อ่านหนังสือของเธอ เพราะทั้งอากาศที่เย็นสงบเหมาะแก่การพักผ่อนที่สุด
ครืด~~ ครืด~~
เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น เธอจึงหยิบออกมาดู และปรากฏว่าไม่ได้มาจากมือถือของเธอ หญิงสาวจึงมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบผู้คน ก่อนจะได้ยินเสียงปรากฏขึ้นไม่ไกลจากตรงที่เธออยู่
“ครับวิเวียน”
(.....)
“วันนี้เหรอครับ คุณว่างเหรอ?”
(.....)
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปรับวิเวียน แล้วก็ไปแวะซื้อของมาปาร์ตี้ เล็ก ๆ ที่บ้านผมกันนะครับ” เสียงเงียบลงไปแล้ว เขาคงคุยเสร็จแล้ว หญิงสาวทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ แทบจะกลั้นหายใจ เพราะกลัวเขาจะจับได้ว่าเธอแอบฟังเขาคุย เมื่อเห็นว่านานพอแล้วเธอจึงค่อย ๆ ออกมาจากพุ่มไม้
“ว๊าย!”
“อุ๊ย...ขอโทษค่ะ”
“คุณพลอย...ไปหลบตรงนั้นทำไมคะ?” เสียงของใบบัว สาวใช้ของบ้านดังขึ้นจากด้านหลัง
“อ๋อ...คือ...พลอยทำของตกอ่ะค่ะ ก็เลยลงก้มไปเก็บ”
“อ๋อ...แล้วหาเจอไหมคะ?”
“เจอแล้วค่ะ แล้วพี่บัวมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“คุณอลันเรียกหาอ่ะค่ะ เห็นว่าจะไปข้างนอก เลยจะพาคุณพลอยไปช่วยถือของค่ะ”
“อ๋อ...ค่ะ ๆ ขอบคุณมากนะคะพี่บัวที่มาบอก”
- ผู้เขียน
