แสงจันทร์ยามดึกสาดส่องผ่านหน้าต่างมุขของห้องเก็บเอกสารลับในตำหนักหย่งชิง เงาของชั้นวางไม้ทอดยาวบนพื้นหินอ่อน เซี่ยเหยียนอวี่ยืนอยู่หน้าตู้เก็บม้วนกระดาษเก่า มือบางของเขาสัมผัสลายไม้ที่ผุพัง ชุดผ้าไหมสีขาวสะอาดของเขาสะท้อนแสงจันทร์ ผมยาวปล่อยสยายเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกขาวของเขานิ่งสงบ ดวงตาคู่สวยฉายแววครุ่นคิดที่ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ลึก ๆ ศัตรูของเขาเริ่มเผยจุดอ่อนแล้ว มีเพียงเงาทมิฬที่ยังคงเป็นปริศนา แต่คืนนี้เขามาที่นี่ด้วยเป้าหมายที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า เขามาเพื่อค้นหาความจริงเกี่ยวกับชาติก่อนที่ยังคงตามหลอกหลอนเขาไม่จบสิ้น
ในโลกที่ผู้ชายสามารถตั้งครรภ์ได้ ความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดของเหยียนอวี่คือการสูญเสียลูกที่เขาและท่านอ๋องเคยหวังจะมีในชาติก่อน เด็กที่เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ครั้งหนึ่งเคยหวานล้ำ แต่บัดนนี้กลายเป็นอดีตที่ขมขื่น เขานึกถึงคืนที่เขานอนอยู่บนเตียงในตำหนักเก่า ร่างกายอ่
