แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังจวนคีรีรมย์ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขาอันเงียบสงบ เสียงนกร้องและเสียงธารน้ำไหลเป็นนาฬิกาปลุกธรรมชาติที่ปลุกให้เซี่ยเหยียนอวี่ลืมตาตื่นขึ้นมา
เขาขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกถึงความว่างเปล่าข้างกาย เมื่อหันไปมองก็พบว่าฟูกนอนด้านข้างเย็นชืด แสดงว่าคนรักของเขาลุกออกไปนานแล้ว
"จวิ้นอี่?"
เหยียนอวี่พึมพำเรียกหา ปกติแล้วอดีตแม่ทัพผู้นี้มักจะนอนกอดเขาจนตะวันโด่ง โดยเฉพาะในช่วงที่ย้ายมาใหม่ๆ และเขาเริ่มมีอาการแพ้ท้องอ่อนๆ เช่นนี้ จวิ้นอี่แทบจะไม่ยอมห่างกาย
ด้วยความสงสัย เหยียนอวี่จึงลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา สวมเสื้อคลุมกันลม แล้วเดินออกมาที่ระเบียงหน้าเรือน
ภาพที่เห็นทำเอาเขาต้องยกมือทาบอกด้วยความตกใจระคนขบขัน
กลางสวนหย่อมหน้าเรือน ที่ซึ่งเมื่อวานยังเป็นสนามหญ้าเขียวขจี บัดนี้กลับกลายเป็นหลุมบ่อขรุขระราวกับเพิ่งผ่านศึกสงคราม ดินโคลนกระจัดกระจายไปทั่ว และตรงกลางความวินาศสันตะโร
