คีตีกาเดินเข้ามาในบ้านกวาดสายตามองไปรอบๆ มีหลายอย่างที่ยังเหมือนเดิม และมีหลายอย่างทีเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่คนที่ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลงก็คือ วรรณศิริ ภรรยาตามกฎหมายของผู้เป็นบิดา หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งในโซนห้องรับแขกที่มีทุกคนนั่งรอต้อนรับเธออยู่ ก่อกิตดีใจจนเดินเข้ามากอดลูกสาวตัวน้อยเอาไว้ น้ำใสๆก็พลันออกจากดวงตากลมโตของคนตัวเล็ก
“ขี้แงไม่เลิกเลยนะเรา ฮ่า ๆ”
“ก็เพลงดีใจนี่คะ เพลงคิดถึงคุณพ่อมากแค่ไหนรู้ไหมคะ คุณพ่อไม่ไปหาเพลงบ้างเลยเวลาจะคุยโทรศัพท์ก็มีแค่แปปเดียว”
“เราก็ได้กลับมาเจอพ่อทุกวันแล้วนี่ไง รักษาตัวเองจนหายดีแล้วใช่ไหม”
หญิงสาวละออกจากกอด พลางหยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนจะหันไปมองหญิงมีอายุแต่ใบหน้ายังคงสวยตึง นั่งนิ่งมองเธอด้วยแววตาไม่ต่างจากเดิม เมื่อก่อนเคยมองเธอด้วยแววตาแบบไหน ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น
“สวัสดีค่ะแม่ใหญ่ สบายดีไหมคะ”
“หึ หนีฉันไปได้เป็นสิบปี พอให้ตามกลั
