เวลานี้หวังเยว่ซินทั้งโกรธและก็อายในเวลาเดียวกัน นางไม่รู้เลยว่าเขาสติดีหรือไม่ หรือว่าเขาเป็นคนเสียสติถึงได้กล้ากระทำแบบนี้กับผู้อื่นได้
ใบหน้างามเผยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องเช่นคนพาล ซ้ำยังหัวเราะอย่างสาแก่ใจ “ฮ่าๆๆ...หน้าของเจ้าตอนโดนข้างับหูนี่...ช่างน่าขันยิ่งนัก”
หวังเยว่ซินถึงกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลางกำมือแน่น “สารเลว!”
“เอาล่ะๆ ตอบแทนที่เจ้าทำให้ข้าอารมณ์ดี...ไว้ว่างๆ ข้าจะแวะมาหาเจ้าอีกก็แล้วกัน” ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ พลางเอามือปิดปากหัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไป
“นี่เจ้า! อย่าเพิ่งไป....ปล่อยข้านะ...ปล่อยข้า!”
ภายในเวลาเดียวกัน ณ กระท่อมไม้นอกเมือง
มือปราบคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อนก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มชุดดำ
“หัวหน้ามือปราบเว่ย! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว...”
“ว่ามา”
“เรียนนายท่าน จากข่าวกรองที่ข้าสืบมาได้...โจรภูเขาช่างเหิมเกริมนัก
