๑๘
ควรเป็นฉัน
กรธิดาขยับแว่นตาสีชาเมื่อเห็นร่างกลมกลึงของกังสดาลกำลังเดินยิ้มและหัวเราะพูดคุยไปกับกลุ่มเพื่อนบริเวณหน้าอาคารสูงแห่งหนึ่ง ที่หน้าอกของหล่อนมีป้ายชื่อ บอกให้รู้ว่าหญิงสาวคงจะเป็นพนักงานของบริษัทไหนสักแห่งแถวนี้แน่นอน แต่เมื่อได้พบเจอตัวจังๆ หญิงสาวจึงไม่คิดจะปล่อยโอกาสงามๆ หลุดมือไปอีก
“กั้ง”
เสียงเรียกจากด้านข้างขณะที่กังสดาลกำลังเลือกอาหารอยู่หน้าร้าน ทำให้หญิงสาวหันไปมองที่มาของเสียงนั้น
“พี่ก้อย” น้ำเสียงที่เรียกขานอีกฝ่ายค่อนข้างแผ่วเบา เพราะไม่คิดว่าจะได้พบกับญาติผู้พี่อีก
“ตอนแรกพี่นึกว่าไม่ใช่ แต่พอเห็นหน้าชัดๆ ก็เลยหาที่จอดรถแล้วแวะมาทักทาย กั้งพอจะมีเวลาคุยกับพี่สักสิบนาทีไหมจ๊ะ”
กังสดาลยืนนิ่งอย่างชั่งใจ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนที่กำลังมองยังตนและกรธิดาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
“ที่นี่คนเยอะ คงคุยไม่สะดวก”
“งั้นเราไปร้านอื่น” กรธิดาเอ่ยออกมาทันทีที่รู้ว่ากำลัง
