๑๙
ภาพบาดตา เสน่หาบาดใจ
หลังจากพักฟื้นจนหายดีแล้ว แพทย์จึงอนุญาตให้โชคกลับบ้าน ทว่ายังต้องมาโรงพยาบาลตามที่แพทย์นัดอีกหลายครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน อรทัยจึงพักอยู่ต่อในบ้านที่อธิคมน์อนุญาตเป็นพิเศษ ตั้งแต่กลับมาพักฟื้นที่บ้านสามวันเต็ม สองแม่ลูกยังไม่พบหน้าชายหนุ่มสักครั้ง ได้พบเพียงนพหรือไม่ก็ริวเท่านั้น ถามถึงเขา ลูกน้องผู้จงรักภักดีก็ตอบเพียงว่าติดงานสำคัญ ไม่อาจปลีกตัวมาได้
“แม่ ลุงคมน์จะมาหาเราหรือเปล่า” ลูกชายของอรทัยเอ่ยถามขึ้นในวันที่สี่ หญิงสาวจึงถอนหายใจยาว
“แม่ไม่รู้”
“โทร.สิฮะ ลุงคมน์ต้องมาแน่เลย”
รอยยิ้มของลูกชายทำให้หญิงสาวผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้ง หล่อนคิดว่าเขาคงไม่อยากเจอหน้าหล่อนอีก จึงให้ลูกน้องพูดปดว่างานยุ่ง โอกาสที่จะรื้อฟื้นความหลังจึงยิ่งเลือนราง ก็แน่ละ เขามีเป้าหมายใหม่ที่ดีกว่าหลายเท่าแบบนั้น เรื่องอะไรจะต้องมาสนใจแตงเถาตายแบบหล่อนด้วยล่ะ
เมื่อคิดได้เช่นนี
