13 ลูกเป็ดขี้เหร่หรือนางฟ้า
เรณุกาลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่เพราะแสงแดดที่สาดส่องผ่านม่านเข้ามาปลุกให้เธอตื่นจากความฝัน ความเจ็บประดังประเดเข้ามาจนเผลอยกมือกุมหน้าท้องเอาไว้ เมื่อคืนโดนหยางเฟยเล่นงานซะจนแทบสลบคาอก ลุกขึ้นนั่ง เมื่อกวาดตามองรอบๆสายตาของเธอกลับไปปะทะเข้ากับร่องรอยบางอย่างบนแผ่นอกของหยางเฟย
เธอเผลอลูบไล้รอยแผลเป็นนั้นอย่างลืมตัว
"ทำอะไร!!"
"รอยแผลของคุณ.."
"อย่ามายุ่ง!!" หยางเฟยปัดมือของเรณุกาทิ้งราวกับรังเกียจเดียดฉันท์ เรณุกาลอบถอนหายใจ ก่อนเคลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายเมื่อรู้ตัวว่าตนกำลังอยู่ในสภาพเปลือยทั้งตัว "รอยแผลนี่ ฉันได้รับตอนเกิดอุบัติเหตุ"
"..."
"คงสะใจสินะที่ฉันไม่ตาย"
"เรนไม่เคยคิดอย่างนั้น" ใบหน้าของเรณุกาเต็มไปด้วยความกังวล เธอค่อยๆเอื้อมมือไปแตะรอยแผลบนแผ่นหน้าอกแน่นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หยางเฟยไม่ได้ปัดออก เขามองเธอนิ่งๆ "คุณทายาหรือเปล่าคะ"
"ทำไมต้องทา"
