41 ยังไงก็ต้องหนี
เรณุกาสามารถหนีออกมาจากขุมนรกแห่งนี้ได้สำเร็จ เธอออกมาได้แค่ตัวแต่ไม่ได้เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย เพราะช่องลมที่มุดออกมาค่อนข้างแคบ โชคดีที่เธอเป็นคนตัวเล็กทำให้ผ่านออกมาได้โดยไม่ได้บาดเจ็บแต่อย่างใด
ตอนนี้รู้สึกจุกหน่วงท้องน้อยยังบอกไม่ถูก เธอรีบกวักมือเรียกแท็กซี่ไปที่บ้านของนุกูลทันที
"เรน!!!" นุกูลร้องเรียกทันทีที่เห็นเรณุกาลงมาจากรถแท็กซี่ เรณุกามาเกินเวลานัดค่อนข้างเยอะ "แล้วกระเป๋าเรนไปไหน"
"เรนเอามันออกมาไม่ได้ คุณเฟยขังเรนไว้!"
"มิน่าล่ะ เกื้อก็โทรหาเรนเป็นร้อยๆสายแต่ไม่มีใครรับ"
"คะ..คุณเฟยยึดมือถือเรนไป!"
"บ้าจริง!! งั้นรีบขึ้นรถเลยเดี๋ยวมันตามมาเจอ!!!"
"เดี๋ยวก่อนเกื้อ!!" ตอนนี้ความเจ็บบริเวณท้องน้อยมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเรณุกาเริ่มทรงตัวไม่อยู่ "ระ..เรนปวดท้อง~"
"อย่าบอกนะว่ามันรุนแรงกับเรน"
"พะ..พาเรนไปหาหมอที..เรนกลัวลูกเป็นอะไรไป"
ยิ่งเห็นใบหน้า
