“นี้เจ๊เหมา เรียกเขาแบบนั้นไม่ดูอายุตัวเองบ้าง เธอแก่กว่าเขาตั้งหลายปีไม่รู้สึกกระดากปากเลยรึ”
“อย่ามายุ่ง! กินเข้าไป ไม่อย่างนั้นฉันจะเก็บ” แม่ครัวสาวตวาดแว้ด! ทำตาดุให้พวกปากมาก ก่อนจะหันไปทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับชายหนุ่มที่ตนหมายตา
“พี่อี้หานคะ อย่าไปสนใจเขาเลย มาทานข้าวเถอะ”
“ขอบคุณครับเจ๊เหมา”
“โธ่พี่ชายคะ! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าเรียกน้องเสี่ยวอิง”
“ไม่สะดวกครับ ผมหิวแล้วจะกินข้าว”
“เหอะ! กลัวจะเรียกซ้ำกับคนที่บ้านขนาดนั้นเลย เป็นฉันที่เกิดก่อนต่างหาก ใช้ชื่อนี้ก่อนเธอ” เหมาอิงแม่ครัวสาวบ่นออกมาอย่างน้อยใจ เธอคาดหวังจะได้รับคำพูดปลอบใจจากเขาสักคำ “นิจะไม่พูดอะไรหน่อย ฮึ่ยจะงอนแล้วนะ!”
แต่อี้หานใช่คนที่สนใจใครหรือ เขาเพียงกินข้าวในถาดอย่างรวดเร็ว ที่ไร่ยังมีงานมากมายให้ทำ และเขาไม่เหมือนคนงานที่รับค่าแรงรายวัน แต่ต้องรอรับส่วนแบ่งหลังจากนี้ ดังนั้นนอกจากหน้าที่ปัจจุบันแล้ว เขายั
