หน้าคุ้น ๆ
1205 คำ
“มาคนเดียวเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่หน้าบาร์ อคินเดินมาทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ข้างเธอ
“ค่ะ มาคนดะ…” เสียงหวานตอบรับแทบจะทันทีทันใดเมื่อถูกทักทาย แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อคนที่ทักเธอนั้นใบหน้าคุ้น ๆ ไม่สิ…ไม่คุ้น แต่ใช่เลย ผู้ชายคนนี้คือผู้อาศัยของเธอ!
“ทำไมทำหน้าตกใจแบบนั้นล่ะครับ” เสียงทุ้มถามพร้อมรอยยิ้ม “ผมน่ากลัวเหรอ”
“อ๋อ เปล่าค่ะ หน้าคุณเหมือนคนรู้จักน่ะค่ะ ฉันก็เลยตกใจนิดหน่อย” คำตอบของเจ้าที่สาวเรียกรอยยิ้มกว้างจากใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง อคินไม่ได้พูดอะไรต่อ เขานั่งเท้าคางเอียงคอมองหน้าเธอเงียบ ๆ ไม่ยอมหุบยิ้ม
“...” คนถูกมองกระดกเครื่องดื่มลงคอด้วยความประหม่า ใบหน้าสะสวยชาวาบ เนื้อตัวแข็งทื่อขยับไม่ได้ เจ้าที่สาวไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าคนข้าง ๆ ด้วยซ้ำ
“อึก ๆ” ของเหลวสีอำพันไหลลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า อคินนั่งมองคนข้าง ๆ ด้วยความเอ็นดู เขายิ้มไม่หุบขณะจ้องมองใบหน้าเธอ ไม่ใช่ว่าสวยจนละสายตาไม่ได้ แต่อยากกวนตีนเธอเฉย ๆ
“มะ มีอะไรเหรอคะ? ทำไมถึงมองฉันแบบนั้น…” เจ้าที่สาวทำใจกล้าหันไปสบตากับเขาหลังจากยกแก้วไปแล้วสามแก้วติด เขาเอาแต่มองหน้าเธอแล้วก็ยิ้มจนเธอทำตัวไม่ถูก
“หน้าคุณเหมือนคนรู้จักน่ะครับ”
“...อ่า ค่ะ” หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบ เขาจะเคยเห็นเธอหรือเปล่านะ? ที่ผ่านมาเธอพรางตัวอย่างดีนี่นา
“หน้าเหมือนผีที่บ้านผมเลย”
“...” เมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ? เจ้าที่สาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ผมล้อเล่นครับ เห็นคุณหน้าเครียด ๆ น่ะ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ประโยคถัดมาของชายหนุ่มทำให้เจ้าที่สาวแอบถอนหายใจออกมา
ตกใจหมดเลย คิดว่าเขามองเห็นเธอแล้วเข้ามาทักเพราะเป็นผีที่บ้านซะอีก
“ฉันมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะค่ะ” เมื่อเขาถามมาแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะบอกไป “ฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีต้องกลับแล้ว” ว่าจบก็เดินไปหาแคชเชียร์ อคินยังคงนั่งกอดอกมองคนตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ชายหนุ่มไล่ตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของหญิงสาว เธอสวมเดรสเกาะอกสีดำรัดรูป รองเท้าส้นเข็มสีดำโทนเดียวกับชุด ปล่อยผมสีดำยาวสลวยปิดแผ่นหลังเนียนเอาไว้ สีมืดของชุดเมื่ออยู่บนเรือนร่างอรชรที่มีผิวเนียนผ่องยามต้องกับแสงไฟสลัว มองยังไงสะดุดตากว่าใครในผับนี้
ยิ่งมองก็ยิ่งสวย…
“ขอโทษครับคุณผู้หญิง รบกวนติดต่อคุณเหมันต์ได้ไหมครับ คุณเหมันต์ไม่ได้แจ้งไว้น่ะครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเอ่ยกับลูกค้าสาวหลังจากแจ้งรายละเอียดเครื่องดื่มให้แคชเชียร์แล้วแต่เกิดปัญหาขึ้น เหมันต์บอกจะมาเคลียร์ค่าเครื่องดื่มให้เธอก็จริง แต่เขาไม่ได้แจ้งคนที่ร้านไว้ แถมเธอยังต้องติดต่อเขาต่อหน้าบาร์เทนเดอร์เพื่อยืนยันอีก
“เอ่อ ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือมาน่ะค่ะ” เจ้าที่สาวเริ่มหน้าเสีย ตอนเข้ามาเธอเพียงแต่แต่งกายอย่างคนเป็นเท่านั้น ไม่ได้มีกระเป๋าหรือโทรศัพท์มือถือติดมาด้วย ครั้นจะสร้างมันขึ้นมาตอนนี้ก็คงไม่ได้ เธอออกมานอกเขตตัวเอง ใช้อาคมได้ที่ไหนกัน ในผับนี้เหมันต์ผู้เป็นเจ้าของเขตสะกดทุกอย่างเอาไว้ ไม่ว่าผีหรือของดีอะไรที่ติดตัวผู้คนมาก็ใช้งานไม่ได้ทั้งนั้น
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” ทว่ายืนร้อนใจอยู่ได้ไม่นานเสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้น
“คุณ…” เจ้าที่สาวมองคนที่เดินเข้ามา ในใจอยากขอให้เขาช่วย แต่อีกใจก็ไม่อยาก
“คุณผู้หญิงบอกว่าค่าเครื่องดื่มวันนี้คุณเห… / โทษทีค่ะ พอดีฉันจำชื่อผับผิด” ยังไม่ทันที่บาร์เทนเดอร์หนุ่มจะพูดจบ เจ้าที่สาวก็รีบเอ่ยแทรก หากอคินรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนเหมันต์ เขาก็ต้องรู้ว่าเธอไม่ใช่คนน่ะสิ จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด
“อ้าว? เหรอครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มทำหน้างง “ถ้างั้นคุณผู้หญิงจะชำระเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตดีครับ”
“...” คำถามของบาร์เทนเดอร์ทำให้เจ้าที่สาวเงียบไป เธอไม่มีเงิน!
“เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณไปดูแลลูกค้าท่านอื่นเถอะ” อคินเอ่ยแทรก
“ครับคุณอคิน” เมื่อเจ้านายสั่งคนเป็นลูกน้องก็ต้องไป
“ผมเป็นเจ้าของที่นี่น่ะครับ” เสียงทุ้มหันไปคุยกับคนข้าง ๆ “คุณจ่ายค่าเครื่องดื่มกับผมก็ได้” ชายหนุ่มยิ้มหวานให้
“อ่า พอดีฉันลืมเอากระเป๋าสตางค์มาน่ะค่ะ โทรศัพท์มือถือก็ไม่ได้เอามาเหมือนกัน ยังไงขอเข้ามาจ่ายพรุ่งนี้ได้ไหมคะ” เมื่อไม่มีทางเลือกเจ้าที่สาวจึงเอ่ยขอร้องเขา “ฉันไม่ใช่พวกอยากกินฟรีนะคะ แต่ลืมจริง ๆ ค่ะ พรุ่งนี้จะจ่ายให้สองเท่าเลย”
“ผมมีเงินเยอะแล้วครับ เลี้ยงเหล้าคุณทั้งร้านยังได้เลย ไม่จำเป็นต้องจ่ายสองเท่าหรอก” คนเจ้าเล่ห์เอ่ย “ดื่มเป็นเพื่อนผมก่อนสิครับแล้วค่อยกลับ ผมจะยกค่าเครื่องดื่มที่ค้างไว้ให้”
“...ดื่มกับคุณเหรอคะ”
“ครับ ขวดนี้นะ เครื่องดื่มที่คุณเอาเข้ามา” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบเครื่องดื่มขวดที่เธอฝากไว้หน้าบาร์ออกมาชูขึ้นให้ดู
เจ้าที่สาวพยักหน้าให้เบา ๆ ถึงแม้ในใจจะไม่อยาก แต่เธอไม่มีทาวเลือก ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเสียววูบ จู่ ๆ มันก็เต้นรัวอย่างประหลาด เธอกำลังประหม่าหรือนี่
“มันเหมือนเครื่องดื่มตัวใหม่ที่ร้านผมเลย แต่เราเริ่มขายกันวันจันทร์หน้า” อคินรินเครื่องดื่มลงแก้วที่พนักงานเอามาวางไว้ให้ เขาปรายตามองเธอก่อนจะดึงสายตากลับมามองของเหลวที่ไหลลงแก้ว “ผมเคยลองชิมมันแล้ว แต่มันไม่ได้อารมณ์เท่าไหร่”
“...” ดวงตาคมเฉี่ยวมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความประหม่า ก่อนจะรับแก้วเครื่องดื่มที่เขายื่นให้มาถือไว้ในมือ
“เพื่อนผมปรุงสูตรนี้ขึ้นมาเป็นพิเศษ มันบอกว่าเอาไว้ให้คนมีคู่ดื่มด้วยกัน” อคินแกว่งแก้วในมือไปมาจนน้ำแข็งในแก้วกระทบกันดังโครงเครง “ต้องดื่มเป็นคู่ถึงจะรู้ว่าสวรรค์มีจริง”
เจ้าที่สาวเม้มปากเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอยื่นแก้วไปชนกับแก้วของเขาที่ยื่นมา ก่อนจะกระดกเครื่องดื่มลงคอพร้อมกันพรวดเดียวหมด
“หมดขวดนี้แล้วค่อยกลับนะครับ” เขาบอกเธอก่อนจะรินเครื่องดื่มใส่แก้วอีกครั้ง
__________
ติดต่อนักเขียน Face Book ใจดินสอ / เดือนสิบสอง
- ผู้เขียน
