เมื่อสามีของฉันเป็นตัวร้าย

14.ต่างคนต่างหลงใหล NC

"ที่อุ้มข้าขึ้นมาเพราะอยากช่วยข้าหรือว่าอยากช่วยดรุณีน้อยผู้นั้น?"

ลาร์ซถอนหายใจ

"ช่วยตัวเองต่างหาก ท่านพ่อและท่านแม่ของข้าจากไปแล้ว พวกเขาเป็นเพียงญาติฝ่ายแม่ที่หลงเหลืออยู่ ข้ามิอยากผิดใจกับพวกท่าน"

"เช่นนั้นก็แค่รับเด็กนั่นมาเป็นเมียอีกคนก็จบแล้ว เราเองใกล้จะหย่ากันแล้ว ถึงเวลานั้นท่านสามารถแต่งตั้งนางเป็นภรรยาเอกได้อย่างถูกต้อง"

ลาร์ซวางดาฟเน่ไว้บนเตียง พอดีกับที่ไอลายกถาดอาหารขึ้นมาพอดี วันนี้มันวันอะไรกันนะ เธอพึ่งจะได้กินอาหารดีๆก็ตอนเย็น หิวจะตายอยู่แล้ว!!

เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ลาร์ซยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้

กับนางไม่ได้!! ใจเต้นกับนางไม่ได้เด็ดขาด!!

เขาถอนหายใจก่อนจะเดินลงไปในอ่างอาบน้ำ ที่น่าหงุดหงิดคือห้องน้ำเต็มไปด้วยกลิ่นกายของเธอ มันทำให้ความเป็นชายที่หลับใหลของเขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา เพียงแค่คิดถึงเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของเธอ

เขายกมือขึ้นมาเสยผมที่เปียกน้ำพร้อมกับตั้งสติ..

ที่จริง เขากับเธอก็คือสามีภรรยากันอยู่แล้ว ถึงจะทำเรื่องอย่างว่ากันไปก็..ไม่ผิด แต่ในใจมันกลับไม่อยากบีบบังคับเธอ เขาอยากให้เธอเต็มใจและโอบกอดเขาไว้ เราจะมีความสุขร่วมกันมิใช่ว่าเขามีความสุขคนเดียว

แล้วนี่เขาไปนึกถึงจิตใจของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!! บ้าบอชะมัด!!

ดาฟเน่เดินมาเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่หลังฉากกั้น เธอกำลังรอเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างเครื่องสำอางออกจากใบหน้า..

หลับรึเปล่านะ ลาร์ซเข้าไปนานราวหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้..

หรือว่าจมน้ำในอ่างตายไปแล้ว!! จะบ้ารึไงอ่างอาบน้ำเธอเล็กขนาดนั้นจะจมลงไปได้ยังไงกัน!!

เธอเคาะประตูเบาๆ แต่ทว่าก็ไม่มีเสียงตอบรับ

ดาฟเน่ตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปดูเขา แต่ทว่าเธอก็ต้องชะงัก!!

สายตาของเราสอดประสานกันพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่พุ่งออกมาใส่ตัวเธอ... ดาฟเน่อ้าปากค้างอย่างตกใจแต่เธอยังไม่ทันได้คิดอะไรลาร์ซก็ฉุดมือของเธอให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ความเงียบปกคลุมเราอีกครั้ง เธอเข้ามาในห้องน้ำพอดีกับที่เขาเสร็จสมจากการช่วยตัวเอง แถมมันยังพุ่งกระฉูดมาเลอะชุดนอนของเธอ และตอนนี้กลิ่นของมันก็ตลบอบอวลไปทั่วอ้อมกอดนี้

".ขะ..ข้า..ต้องอาบน้ำ!!"

เพราะว่าชุดนอนของเธอมันเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำกามของเขา

ใบหน้าของลาร์ซนั้นเห่อร้อนและที่เขาโอบกอดเธอเช่นนี้เป็นเพราะว่าเขากำลังเขินอายอย่างหนัก ทำไมเธอต้องเข้ามาในตอนที่เขาเสร็จสมพอดีด้วยนะ!!

"อื้ม..ถอดเสื้อออกสิ"

ดาฟเน่ขมวดคิ้ว ความใกล้ชิดของเราในตอนนี้มันกำลังเป็นปัญหาเพราะแก่นที่ตื่นขึ้นมาของเขากำลังถูไถที่หว่างขาของเธอราวกับว่าเขากำลังจงใจ

อารมณ์ของเธอเองก็คุกรุ่นมาตั้งแต่เช้าที่อีสเซกลั่นแกล้งเธอ นั่นทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความชุ่มชื้นของส่วนล่างและความร้อนจากแก่นกายของเขาที่กำลังเสียดสีอยู่

"ท่านควรจะ..ออกไป"

"...ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเลอะนี่ นั่นคือสิ่งที่ข้าอาจจะต้อง รับผิดชอบ"

ดาฟเน่รู้สึกว่าเธออยากจะกรีดร้องเพราะตอนนี้ลาร์ซสอดตัวตนของเขาให้มันเข้าไปในหว่างขาของเธอก่อนที่เขาจะใช้มือจับขาของเธอให้หนีบมันเอาไว้

ลาร์ซเริ่มขยับเอวเบาๆเพื่อเสียดสีร่องแคบที่มีเพียงกางเกงซับในตัวบางขวางกั้น เพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงความเปียกแฉะของเธอนั่นทำให้เขากล้าที่จะกระทำมากกว่าการโอบกอดเธอเอาไว้

"อยากให้หยุด..รึเปล่า?"

เธอก้มหน้าลงซบที่แผงอกกว้างของเขาพร้อมกับหอบหายใจแรง ตัวตนของเขามันครูดไปกับตุ่มไตของเธอช้าๆจนเธอแทบจะทรงตัวไม่อยู่คงจะต้องขอบคุณลาร์ซที่แขนข้างหนึ่งของเขาโอบเอวเธอเอาไว้

"อึก!! อาา..."

เข้าเฝ้าฝันครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอยากจะได้ยินเสียงร้องครางที่แว่วหวานของดาฟเน่อีกครั้ง ลาร์ซทำความเข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองมาเป็นอย่างดี เขาเองก็มีความต้องการเช่นบุรุษทั่วไปที่พบเจ้ากับสตรีงดงาม กับดาฟเน่ก็เช่นกันมันเป็นเพราะความต้องการของเขาล้วนๆไม่มีความรู้สึกใดๆปนอยู่เลย เราสามารถโอบกอดกันโดยที่ไม่รัก สามารถจุมพิตโดยที่ในใจของเขามิได้มีเธออยู่ สามารถกักขังร่างกายของเธอเอาไว้ใต้ร่างโดยที่มิได้สนใจ...ใช่มันเป็นเช่นนั้น...

ลาร์ซที่คิดว่าเขาเข้าใจตัวเองเป็นอย่างดีนั้นได้หลงลืมความรู้สึกบางอย่างไป เพราะทุกครั้งที่เขาได้สัมผัสเธอมันมีความรู้มากกว่าความสุขสม นั่นคือความอิ่มเอมในใจราวกับหัวใจที่ด้านชาของเขาได้รับความอบอุ่นของเธอเข้ามาเติมเต็มช่องว่างที่เหลืออยู่

เขากำลังตกลงไปในห้วงแห้งความรักช้าๆโดยที่เขาคิดว่ามันคือความใคร่...

ดาฟเน่ยกมือขึ้นมาจับแขนของเขาเอาไว้ราวกับว่าเธอในตอนนี้กำลังต้องการที่ยึดเหนี่ยว เขาขยับมันในจังหวะที่เนิบช้าและในบางครั้งก็แอบใช้มือดันมันเข้าไป...

หากว่าเธอมิได้สวมกางเกงซับใน มันคงจะมุดเข้าไปแล้ว

"ลาร์ซ!!...อึก!"

"ข้ามิอยากกล่าวเช่นนี้เลยดาฟเน่ แต่ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าอยากจะใส่มันเข้าไป..ได้โปรด!"

เขาแหวกกางเกงซับในขาขั้นของเธอออกนิดหนึ่งเพื่อให้เราได้สัมผัสกันโดยตรงโดยที่ไม่มีสิ่งใดขวางกั้น

"แฉะหมดแล้วดาฟเน่!!"

เสียงครางในลำคอของเขามันทำให้เธอยิ่งอยากจะสัมผัสเขามากกว่านี้ ราวกับว่าเขาได้ยินเสียงในใจของเธอ ลาร์ซยกขาของเธอขึ้นก่อนที่เขาจะย่อตัวลงเล็กน้อย

"อย่างเกร็งภรรยา.."

เขาถอดชุดนอนของเธอออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงไปเลียที่ยอดอกเบาๆอย่างอ่อนโยน เธอยกมือขึ้นมาโอบกอดเขาเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลาร์ซขยับเอวเพื่อที่จะดันตัวตนของเขาเข้าไปพอดี

"อื้อ!!"

เขาผละจากเนินอกของเธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปทาบทับริมฝีปากกับเธอแทน จุมพิตที่หวานซึ้งราวกับไม่มีอยู่จริงของเขาทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวไปกับความอ่อนโยนของเขาอย่างเผลอไผล

ลาร์ซคือบุรุษที่ร่างกายกำยำอีกทั้งกล้ามเนื้อของเขาสวยงามเพราะการต่อสู้อย่างหนัก ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลขนาดต่างๆมันเสริมให้ภาพลักษณ์ของเขานั้นดูน่าเกรงขาม แต่ทว่าวันนี้เขากลับอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ เขาสัมผัสเธออย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าเธอจะแตกสลายคามือเขา

นี่คือลาร์ซที่เธอไม่เห็นมาก่อนเลย มุมที่เธอไม่รู้จัก...

เขาอุ้มเธอขึ้นมาทั้งที่ส่วนนั้นของเรายังคงเชื่อมต่อกัน ทุกก้าวเดินของเขานั่นหมายถึงว่าแก่นกายมันกระแทกเขาไปลึกขึ้นกว่าเดิม กว่าเราจะเดินมาถึงเตียงก็ทำเอาเธอแทบจะเสร็จสม

เขาโอบกอดเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นเดียวกับที่เธอจุมพิตกับเขา...ราวกับมีมนต์สะกดมาผูกมัดเราเข้าด้วยกันอย่างไม่น่าเชื่อ

ลาร์ซดึงตัวตนของเขาออกช้าๆก่อนจะเงยหน้ามองเธอ

"...ข้าเพียงยังไม่อยากเสร็จตอนนี้"

ดาฟเน่เลือกจะหันมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าและร่างกายของเขา เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังเขินอาย..

ลาร์ซก้มหน้าลงไปดูดกลืนที่ติ่งเสียวของเธอเบาๆเขาใช้ลิ้นสลับกับนิ้วเพื่อสร้างความหฤหรรษ์ให้เธอ

"อื้อ!! อ๊ะ..อ๊าาา ลาร์ซ!!"

"ข้าชอบนะเวลาที่เจ้าเรียกชื่อข้าด้วยใบหน้าเช่นนั้น..."

เพราะมันราวกับว่าเขาได้ครอบครองเธอจริงๆ

ดาฟเน่เลือกที่จะยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ คำกล่าวของลาร์ซมันทำให้เธอรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก...

เขามองหน้าเธอก่อนจะจะโอบกอดเธออีกครั้ง พร้อมทั้งใส่มันเข้าไปด้านใน

"ข้า..ไม่ไหวแล้วนะดาฟเน่ มันเสียวมากและเจ้าก็ตอดรัดข้าไม่หยุดเลย..อึก!!"

เขาขยับเอวในจังหวะที่แรงขึ้นพร้อมทั้งโอบกอดเธอไว้แน่น สมองของเธอมันโล่งไปหมดเธอคิดอะไรไม่ออกนอกจากการโอบกอดเขาเอาไว้เช่นกัน

ดาฟเน่ลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของลาร์ซ เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน รู้เพียงแต่ว่าในตอนนี้เธอสวมชุดนอนตัวใหม่อีกทั้งยังไม่รู้สึกเหนียวตัว แสดงว่าเขาคงจะอุ้มเธอไปอาบน้ำก่อนจะพาเข้ามานอน

แถมยังกอดเธอแน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหนีจากไป...

ท้องฟ้าด้านนอกยังคงมืดมิดเพราะนี่เป็นเวลาหกโมงเช้า เธอคงจะติดนิสัยตื่นเช้าไปแล้วสินะ ชนชั้นสูงส่วนมากมักจะตื่นเก้าถึงสิบโมง

แล้วลาร์ซจะตื่นเมื่อไหร่กันเนี่ย..

เขาสัมผัสได้ถึงความยุกยิกในอ้อมกอด จึงลืมตาขึ้นมาก็เห็นดาฟเน่มองเขาตาแป๋ว

อึก! น่ารักชะมัด!!

"นอนต่ออีกหน่อยเถิด...ยังเช้าอยู่เลยเจ้าจะรีบตื่นไปไหน"

อันที่จริงเธอก็ยังรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง แต่จะให้หลับในอ้อมกอดเขามันก็...

แต่สุดท้ายดาฟเน่ก็เลือกที่จะหลับตาลงเพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดของเขาเลย