00 INTRO
1359 คำ
00
@ประเทศไทย….
ตึก…ตึก…ตึกก
เสียงรองเท้าหนังราคาแพง ค่อย ๆ ย่างกรายลงมายังสนามบินสุวรรณภูมิของประเทศไทย ท่ามกลางเหล่านักการเมืองชื่อดังที่ยืนรอคอยต้อนรับ และจะเป็นใครไปไม่ได้ เขาคือ โทเบียน ออฟ อัลทรา มาเฟียหนุ่มชาวสเปน ที่บรรดานักการเมืองหลาย ๆ จับจ้องที่จะร่วมธุรกิจใหม่ด้วย ชื่อในวางของเขา คือ โทบี้ แน่นอนว่าเขา ไม่เคยทำธุรกิจถูกกฏหมาย ไม่ว่าจะในหรือนอกประเทศของตัวเอง แต่ทว่าหลับมีคนใหญ่คนโตต่างสนใจในธุรกิจ กาสิโน ของเขาและสนใจที่จะร่วมลงทุน แม้แต่ นายกรัฐมนตรี ปรีชา เศรษฐวีรยะธรรม นายกรัฐมนตรีแห่งประเทศไทย ที่สนใจจะร่วมลงทุนธุรกิจใหม่ แม้จะต้องแลกกับกับอะไรมากมาย เขายินดี หากโทบี้ต้องการ
“ยินดีต้อนรับสู่ประเทศของเราครับ คุณ โทนี่ คุณโรส
เสียงชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยทักทายแขกผู้มาเยือนตามมารยาท
“พูดจาซะห่างเหินกันเลยนะครับท่านปรีชา”
“ฮ่าฮ่าฮ่า วันนี้ท่านมาในนามแขกเรา ต้องเป็นการทางการกันนิดนึง”
“วันนี้มาเหนื่อย ๆ แวะไปทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับ”
“ยินดีครับ ยินดี”
“สวัสดีครับ คุณอา…”
โทบี้เอ่ยทักทายผู้ใหญ่ตามมารยาท ก่อนปรีชาจะรับไหว้ และเอ่ยทักทายตอบ
“โตเป็นหนุ่มซะแล้ว เห็นแต่อ้อนแต่อ่อน”
“แต่คุณยังหนุ่มยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะ”
“ก็ว่าไป ตามยุคตามสมัยนั่นแหละ ไป ๆ ไปกินข้าวกันเถอะ”
หลังจากเอ่ยทักทายกัน ร่างกายหนุ่มกำยำก็เดินย่างกรายไปยังร้านอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้
เสียงบทเพลงยังคงบรรเลงผ่านเปียโนราคาแพง โดยมีหญิงสาววัยยี่สิบเศษ ๆ คอยควบคุม ชุดเดรสสีชมพู บวกกับผมสีบลอนตั้งแต่เกิด ทำให้มาเฟียหนุ่มอย่าง โทบี้ สะดุดสายตาทุกครั้งที่ได้เจอ
สิบสามปีที่แล้ว…
ซ่าาาาาา !!! เสียงฝนกระหึ่มตกลงห่าใหญ่ ท่ามกลางความมืดมิด ไนล่า เด็กสาววัยแปดขวบ ยืนร้องไห้ท่ามกลางสายฝนเพียงคนเดียว เธอหวาดกลัวจนแทบยืนไหว ความมืดมิดในคืนนั้น จู่ ๆ ก็ปรากฏร่างชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ค่อย ๆ เดินย่างกรายเข้ามาใกล้ ๆ และโอบกอดเธอด้วยความปลอบโยน
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องนะ”
“ไนล่า กลัว… เสียงฟ้าร้อง มันน่ากลัว”
“ บ้านอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปส่ง…”
“บ้านอยู่ซอยสิบสาม ไนล่า ออกมารอพี่นีรลิน พี่นีรกำลังมาหาไนล่า”
“แล้วออกมาแบบนี้ พ่อแม่รู้ไหม”
“ไนล่า แอบทุกคนออกมาค่ะ ไนล่าอยากเจอพี่นีรก่อนใคร”
“โอ้ เด็กน้อย ทำแบบนี้ไม่ได้นะ…”
“ไนล่า ขอโทษ ช่วยพาไนล่า กลับไปส่งบ้านหน่อยได้ไห มคะ”
“ได้สิ แต่ไนล่า ต้องเงียบก่อนค่ะ”
“ค่ะ ฮึบ!”
เด็กน้อยวัยใส พยายามที่จะหยุดร้อง ก่อนจะเช็ดน้ำตา และเดินตาม ชายหนุ่มตรงหน้า
เปรี้ยงงงง!! เสียงสายฟ้าลงที่แห่งหน ไนล่่าเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความตกใจ ก่อนที่ชายหนุ่มปริศนาจะเอ่ยถามเธอ
“ขึ้นหลังพี่ไหม”
ไนล่า พยักใบหน้าอย่างปฏิเสธไม่ได้ เพราะความหวสดกลัวภายในใจ ทำให้เธอจำใจต้องรบกวนเขา
ร่างสาวน้อยค่อย ๆ กระโดดขึ้นหลังช้า ๆ ก่อนที่ร่างกายกำยำจะค่อย ๆ เดินไปส่งหญิงสาวที่หน้าบ้าน แม้หนทางจะมืดม่น แต่ชายหนุ่มกลับไปส่งเธอที่บ้าน โดยที่เธอไม่ได้บอกเขา ไนล่าไม่รู้ว่า พี่ชายใจดี คนนี้คือใคร ทุกครั้งที่แสงบนฟ้าปรากฏ เธอจะพบกับปานแดงรูปหัวใจ บริเวณหลังหูของเขา ไนล่าไม่รู้ว่าพี่ชายใจดีคนนี้คือใคร แต่เธออยากขอบคุณเขามาก ๆ ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอ
“ถึงบ้านแล้วตัวเล็ก เข้าไปอาบน้ำสระหัวด้วยนะ”
“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยไนล่า พี่ใจดี ชื่ออะไรคะ”
“พี่ชื่อ…”
“ไนล่า… ไนล่าอยู่ไหนลูก”
ในขณะที่เด็กสาวกำลังเอ่ยถามชื่อคนตรงหน้า เสียงเรียกชื่อเธอก็ดังมาจากในบ้าน
“ไนล่า ต้องไปแล้ว ทุกคนงคงเป็นห่วง ขอบคุณนะคะ”
เด็กสาวเอ่ยขึ่น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
“พี่ชื่อ.. โทบี้”
เด็กหนุ่มค่อย ๆ เผยรอยยิ้มพร้อมดับจ้องมองแผ่นหลัง ที่รีบวิ่งจากไป ก่อนจะเอ่ยชื่อของตัวเองออกมาเบา ๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักอีกครั้ง~~
“…”
ในขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังจับจ้องเธอภาพเหตุการณ์ในวันวานก็ได้ฉายเข้ามาในโสตประสาท ใบหน้าขาวเนียนชวนหลบไหล แม้จะสวมเสื้อผ้ามิดชิด แต่กลับน่าดึงดูดเขาอย่างบอกไม่ถูก
“เชิญที่โต๊ะดีกว่าครับ”
“เอ๊ะนั่น… ลูกสาวคนเล็กคุณปรีชารึเปล่าคะ”
“ใช่ครับ วันนี้ลงมาเล่นเองเพื่อต้อนรับพวกคุณโดยเฉพาะเลยครับ”
“หน้าตาจิ้มลิ้ม สวยได้แม่จริง ๆ เลยนะคะ คุณอิงอร”
ปรีชาและภรรยาค่อย ๆ หุบรอยยิ้ม เพราะจริง ๆ แล้ว ไนล่า เป็นลูกภรรยารองของปรีชา ที่ถูกปกปิดและซ่อนตัวภายในบ้านโดยไม่มีใครรู้
“เอ่อออ ค่ะ เราทานข้าวกันดีกว่าค่ะ”
“พวกคุณไปทานกันก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวโรสจะขอตัว เข้าไปทักทายแกหน่อย พอดีชอบเล่นเปียโนเหมือนกัน”
“ได้ค่ะ”
ร่างหญิงสาววัยกลางคนค่อย ๆ เดินย่างกรายเข้าไปทักทายไนล่า
“เพราะดีนะคะ”
“เอ่อออ…. ขอบคุณค่ะ”
“เล่นมาแล้วเหรอจ๊ะ”
“ตั้งแต่ 6 ขวบค่ะ”
ไนล่าเอ่ยตอบด้วยท่าทีประหม่า ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงต่อไป ตามโน๊ตตรงหน้า โดยมีแม่มาเฟียหนุ่มจ้องมองด้วยความเอ็นดู ใช้เวลาเพียงไม่นานก็จบลง เสียงปรบมือค่อย ๆ ดังขึ้น ไนล่ายืนขึ้นพร้อมโค้งตัวเพื่อรับเสียงปรบมือ
“ถ้ามีเวลาว่าง อยากจะชวนไปเล่นด้วยกันนะ”
“คุณน้าชอบเล่นเปียโนเหมือนกันเหรอคะ”
“ฉันเป็นครูสอนเปียโนจ๊ะ แต่ก็นานมาแล้วแหละพอได้เห็นหนูเล่น ก็แอบคิดถึงสมัยตัวเองสาวๆ”
“ตอนนี้ยังดูสาวอยู่นะคะ”
“ฮ่าฮ่า สาวสูงวัยน่ะสิ”
“ไม่นะคะ คุณน้ายังดูสดใส ผิวพรรณดีกว่าไนล่าตั้งเยอะ”
“งั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ฮ่า ๆ รู้จักปลอบคนแก่นะเรา…”
“คุยอะไรกันอยู่ครับสาว ๆ”
เสียงโทบี้เอ่ยขี้นขัดจังหวะ ในขณะทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน
“สวัสดีค่ะ”
ไนล่ายกมือขึ้นว่าชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ตามมารยาท ก่อนที่โรสจะแนะนำลูกชายตัวเอง ให้ไนล่ารู้จัก
“มาพอดีเลย แม่กำลังจะไปตามมาทำความรู้จักน้อง”
“นี่พี่โทบี้จ๊ะ อายุน่าจะห่างกับเราอยู่มาก 36 ปีแล้ว”
“แม่~~~”
โทบี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง ก่อนที่ไนล่าจะเผยรอยยิ้มออกมา
“ชื่อไนล่านะคะ อายุ 21 ค่ะ เพิ่งเรียนจบมา”
“จบอะไรมาล่ะ”
โทบี้เอ่ยถามด้วยท่าทีสนใจ
“จบกฏหมายค่ะ”
“ว้าววว น่ากลัวจังเลย พี่มันชอบทำอะไรเทา ๆ ด้วยสิ”
“จริง ๆ ไนล่าไม่ได้อยากเรียนหรอกค่ะ แต่พ่อไนล่า ขอให้เรียน”
“หนูไนล่านี่น่ารักจริง ๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ปะ ๆ ไปทานข้าวกันเถอะ”
“ค่ะ”
ไนล่าพยักใบหน้า ก่อนจะเดินย่างกรายไปยังโต๊ะอาหาร โดยมีแขกของพ่อเธอคนอื่น ๆ ทว่ากลับมีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองเธอ ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
ไนล่าค่อย ๆ เดินไปนั่งข้าง ๆ แม่เลี้ยงของเธอ ก่อนที่จะมีน้ำเสียงเอ่ยขึ้น
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร ไปยืนยิ้มหน้สระรื่นอยู่ตรงนั้น”
ไร้ซึ่งคำตอบของเด็กสาว เธแทำได้เพียงก้มหน้า และฟังเรื่องราวธุรกิจผิดกฏหมายของครอบครัวเธอ และหุ้นส่วนคนอื่น ๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้
- ผู้เขียน
