ปณตยิ้มขื่นเมื่อคิดถึงภาพของอัญชรีย์ที่ก้มลงกราบเท้าปัญจรัตน์ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคน รวมถึงตัวเขาที่เพิ่งก้าวเท้าเข้าไป ตอนนั้นเองที่ลูกชายของเขามองมาด้วยสายตาที่ทั้งผิดหวัง โกรธแค้นและชิงชัง ก่อนจะสวมกอดมารดาแล้วพากันร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาได้แต่นิ่งอึ้งพูดไม่ออกกับภาพตรงหน้า หัวใจเจ็บปวดจนทำให้น้ำตาของเขาเองก็ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ก่อนจะสาวเท้าไปคว้าตัวคนทั้งสองแต่แล้วก็ต้องใจหายเมื่อลูกชายของเขาสะบัดตัวหนี เขาต้องพยายามข่มกลั้นความเจ็บช้ำไว้ในอกแล้วรีบพาภรรยาและบุตรชายกลับไปยังบ้านหลังเล็กที่เป็นดังที่คุ้มภัยให้แก่คนทั้งสองก่อนจะตรงกลับมาที่บ้านทันที เขากับมารดามีปากเสียงกันรุนแรง จนวินาทีที่เขาตัดสินใจหันหลัง มารดาของเขาก็ทรุดลงด้วยอาการของโรคหัวใจกำเริบ และนั่นคือเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขายังคงผู้ติดอยู่กับบ้านหลังใหญ่หลังนี้ แม้ว่ามันจะอ้างว้างเพียงใดก็ตาม
“ขอแค่อย่าให้ทุกอย่าง
