กลางดึก…
“สายชล~ สายชล ~”
“...”
“พรายสายชล~ พรายสายชล~”
“ท่านแม่... อ๊ะ ท่านผู้นำ…” สองตางามเบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินเสียงหนึ่งดังแว่วมาตามลม ดวงหน้าน้อยหันไปมองคนข้างกายก็พบว่าเขาหลับสนิท พอลองเงี่ยหูฟังอีกครั้งเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก คราวนี้เสียงชัดเจนขึ้นและดังอยู่ไม่ไกลนัก เสียงที่ดังอยู่เรื่อย ๆ สายชลจำได้ว่าเป็นเสียงที่ไม่ได้ยินมานานแล้วนับตั้งแต่ขึ้นมาบนโลกมนุษย์
ร่างน้อยลุกขึ้นสวมใส่เสื้อผ้าที่กองกันอยู่ข้างกาย เดินลงกระท่อมแล้วตรงไปยังท่าน้ำ สองตางามจ้องมองเรือนร่างอรชรของสตรีนางหนึ่งที่กำลังยืนหันหลังให้อยู่ เส้นผมสีขาวยาวสลวยเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ พอ ๆ กับเรือนร่างขาวซีดเปลือยเปล่าที่มีน้ำหยดลงมาไม่ขาดสาย บ่งบอกว่าคนตรงหน้าเพิ่งขึ้นจากน้ำมาหมาด ๆ
“ท่านผู้นำ” เสียงแผ่วเรียกคนตรงหน้า แม้ว่าร่างนี้จะยืนหันหลังให้แต่สายชลจำได้ดีว่าสตรีนางนี้เป็นแม่ของเธอหรือผู้นำพรายแห่งโลกบาดาลน
