บทที่30

1069 คำ

[มีอะไรวะไอ้วี] “แกรีบกลับออฟฟิตมาด่วนเลย ฉันมีธุระต้องทำ” [เออ ๆ นี่ก็กำลังจะถึงแล้วว่ะ..] “งั้นฉันออกไปเลยนะ ที่เหลือฝากแกด้วย” พูดเสร็จผมก็ตัดสายทิ้งโดยไม่คิดจะฟังคำตอบของปลายสาย สิ่งที่คิดตอนนี้คือต้องรีบกลับไปคอนโดให้เร็วที่สุด ป่านนี้ยัยขี้แงคงร้องไห้น้ำตาท่วมห้องแล้วมั่ง ขนาดวันนั้นผมทำเมินใส่แต่ยังนอนร้องไห้แทบเป็นแทบตาย ผมรีบเหยียบคันเร่งเพื่อให้ถึงที่หมายเร็วขึ้น ใจผมนี่กระวนกระวายไปหมดแล้ว SXSIE คอนโด ผมเปิดห้องเข้ามากะว่าต้องเจอเธอในห้องแน่ ๆ แต่เปล่าเลยคือมันว่างเปล่าทุกอย่างดูเรียบร้อยเหมือนเมื่อเช้าก่อนออกจากห้อง น้ำมนต์ยังไม่ได้กลับมาที่นี้ เวรเอ๊ย แล้วเธอไปไหนวะ! ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อโทรหาน้ำมนต์ แต่อะไรรู้มั้ย….เธอปิดเครื่อง! ผมทำอะไรโง่ๆ ด้วยการโทรออกไปซ้ำ ๆ เพื่อหวังว่าเครื่องมันจะเปิดขึ้นมาได้เอง! แต่แม่งก็เหมือนเดิมไง! มันน่าหงุดหงิดตรงที่ผมหาเ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม