“เธอรู้จักองค์กรมาเฟียด้วยหรอ”
“เห็นในข่าวเขาบอกให้ระวังอยู่…พวกนายทำธุรกิจสีเทาหรอ” ข้าวหอมถามออกไปด้วยความอยากรู้
“…อืม พวกฉันอะเทา แต่แบรดลีย์ไม่ใช่”
“แบรดลีย์คือคนที่มาตามหานายวันนั้นหรอ”
พลันในหัวก็นึกถึงใบหน้าหล่อร้ายของหนุ่มลูกครึ่งอีกคนที่เข้ามาภายในร้านหนังสือของเธอพร้อมกับมีดพกในมือเมื่อสองวันก่อน
“ใช่ เซบ แบรดลีย์…นั่นคือคนที่เธอต้องระวังไม่ให้เรื่องของฉันหลุดรอดไป” มือหนาที่กอดอกเอาไว้เปลี่ยนมาสอดเข้ากระเป๋ากางเกงแทน
“ทำไมนายต้องกลัวเขาด้วย นายก็เป็นมาเฟียนี่”
“กลัว? ใครบอกว่ากลัว” ใบหน้าหล่อติดเอเชียถึงกลับหลุดแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา
“ก็วันนั้นนายหนีเขาเข้ามาในร้านฉัน ส่วนเมื่อกี๊ก็เพิ่งบอกให้ฉันระวังไม่ให้เรื่องของนายหลุดไป…ไม่ใช่เพราะว่าไม่อยากมีปัญหาหรอ”
น้ำเสียงหวานใสพูดไปตามที่คิดทำให้ร่างสูงตรงหน้าถึงกับหัวเราะเยาะออกมาเบา ๆ กับความใสซื่อของหญิงสาวตรงหน้า
“เหอะ
