บทที่ 17 เริ่มงาน

3256 คำ

เพียงแค่ได้ยินเสียงจากที่สั่นอยู่ก็ยิ่งสั่นเข้าไปอีก แถมก้อนเนื้อข้างในยังเต้นแรงอีกด้วย คนตัวเล็กหลุดคำถามน่าอายนั้นออกไปแล้ว คราวนี้ก็ต้องมานั่งลุ้นว่าเขาจะตอบกลับมายังไง เพราะดูเหมือนเขากำลังงุนงง ถึงขนาดสายเงียบ “ไม่สนใจแล้วเหรอคะ” เธอจึงเอ่ยถามคำถามน่าอายอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ (ป่าว พี่แค่งงครับ ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ) หญิงสาวช้อนตามองเวลาตรงหัวเตียง เมื่อเห็นเวลาถึงกับถอนหายใจแผ่ว “ขอโทษค่ะ แต่หนูนอนไม่หลับ” (นั่นร้องไห้ด้วยเหรอ) อาคีราเพิ่งจะออกจากบริษัท ตอนนี้เขานั่งอยู่ในรถกำลังมุ่งหน้ากลับเพนท์เฮ้าส์ ไม่คิดว่าเธอจะตัดสินใจเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มยกยิ้มแสดงความพึงพอใจ แต่อีกด้านกลับบีบโทรศัพท์ไว้แน่น เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของปลายสายด้วย เขาไม่ชอบให้ใครมาทำของเล่นของเขาแปดเปื้อน ไม่ว่าจะด้วยรูปแบบไหน ของเล่นเลอค่าชิ้นนี้จะต้องยิ้มสวยๆ และสดใสเท่านั้น เพราะนั่นคือสิ่ง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม