พะแพงยืนทำอาหารทานง่ายสำหรับมื้อเย็นอยู่หน้าเตา กลับต้องหรี่ไฟอ่อนพักเตาก่อนชั่วคราวเพื่อรับโทรศัพท์ เป็นสายจากม่อนเพื่อนของเธอ
“ว่าไงม่อน”
(แพง ไอ้บาสมันเข้าโรงบาลอะ)
ทันทีที่ได้ยินร่างบางถึงกับยืนค้าง หากแต่ไม่ลืมที่จะมองอาหารบนเตา คราวนี้ปิดไฟทั้งหมด และไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าหลังจากนี้อาหารจะถูกเมิน
“เกิดอะไรขึ้น”
(ห้าวเป้งไปช่วยสาว ถูกกระทืบซะเอง เห็นว่าฝั่งนั้นมีเป็นสิบ ส่วนมันอะคนเดียว ดูมันสิ)
หัวคิ้วของเธอขมวด อันที่จริงก็พอจะรู้นิสัยของเพื่อนชายอยู่บ้างถึงความกล้าหาญไม่กลัวใครและขี้หัวร้อนเป็นที่หนึ่ง แต่ไม่คิดจะกล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้
“โรงพยาบาลไหน แพงจะไปเดี๋ยวนี้”
(อ่า เดี๋ยวส่งโลไปให้ แล้วเจอกันที่นั่นนะ ม่อนก็กำลังจะไปเหมือนกัน)
“โอเค”
เธอใช้เวลาเดินทางผ่านรถที่เรียกราวสี่สิบนาทีกับโรงพยาบาลใกล้ที่เกิดเหตุ พอมาถึงก็เห็นม่อนกำลังยืนชะเง้อชะเง้รอคอยอยู่ ตามข้อความที่เ
