รัก ร้าย ลึก

รักร้ายลึก #1

“อึ๊...อื๊อ...อ๊า..นาย...อื๊อ..อ๊าย”

เสียงครวญครางของเจนดังสะท้อนลั่นไปทั่วห้อง ร่างกายเปลือยเปล่าของเธอบิดเร่าเบาๆ ตามแรงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน มือเรียวขยุ้มกลุ่มผมของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังพริ้วลิ้นอย่างชำนาญอยู่ที่จุดอ่อนไหวของเธออย่างไม่หยุดพัก ร่างของเธอกระตุกทุกครั้งที่เขาขยับจังหวะ จนเธอเสร็จคาปากเขานับครั้งไม่ถ้วนในค่ำคืนนี้

“อื้ม...” เสียงพึมพำทุ้มต่ำดังชิดใบหู ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะกดทับลงบนริมฝีปากบาง สอดแทรกลิ้นเข้ามาอย่างลึกซึ้ง ตักตวงความหวานปนขมของแอลกอฮอล์ที่ดื่มในคืนนี้ จนเธอแทบลืมหายใจ

“อึ๊..อื๊อ.เจ็บ!” เจนเผลอร้องออกมา ใบหน้าเหยเก เมื่อคนตัวโตด้านบนค่อยๆ สอดใส่แก่นกายที่ใหญ่โตเกินคาดเข้ามาในร่างกายของเธออย่างช้าๆ

“หืม? ครั้งแรกเหรอ?” เขาถามเสียงพร่า ขณะค่อยๆ ดันแก่นกายเข้าไปในช่องทางที่คับแน่นอย่างระมัดระวัง

“อึ๊..อืม..เบาหน่อย..” เจนพึมพำเสียงแผ่ว พลางหลับตาพริ้ม ร่างกายเกร็งเล็กน้อยตามแรงสัมผัส

“ทนหน่อยละกัน” เขากระซิบเสียงพร่า ก่อนก้มลงใช้ปลายลิ้นไล้เบาๆ ที่ยอดถันชูชันของเธอ แล้วสลับกับการเม้มดูดแรงจนเจนครางออกมาด้วยความเสียวสะท้าน ร่างกายของเธอแอ่นขึ้นตามสัญชาตญาณ เพื่อให้เขาได้เม้มดูดอย่างถนัด

ปึก!

“โอ๊ย! เจ็บนะ!! ไอ้บ้านี่!!” เจนสบถเสียงขุ่น เมื่อเขากระแทกแก่นกายเข้ามาจนลึกสุดในคราเดียว

“ฮึ่ม...” เขาคำรามเสียงต่ำ ขบกรามแน่นขณะเริ่มขยับสะโพกอย่างช้าๆ ปลายลิ้นไล้ไปที่ยอดถัน สลับกับการเม้มดูดเบาๆ เพื่อช่วยให้ร่างกายของเจนผ่อนคลายและรับสัมผัสได้มากขึ้น

“อ๊ะ.อ๊า...”

ไม่นานเสียงครางหวานแผ่วเบาก็หลุดออกจากริมฝีปากของเจน เมื่อร่างกายของเธอค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับขนาดของเขา ความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านที่ทวีขึ้นเรื่อยๆ

“ดีมั้ย?” เขากระซิบถามเสียงพร่า ขณะเพิ่มจังหวะที่ร้อนแรงขึ้น เจนไม่ได้ตอบ แต่ยกแขนเรียวโอบรอบคอเขาแน่น พร้อมขยับสะโพกตอบรับการเคลื่อนไหวอันเร่าร้อนของเขาอย่างเป็นจังหวะ

“ฮื่ม..แน่น...” เขาพึมพำเสียงแผ่วต่ำ ขบกรามแน่นเพื่อข่มความเสียวซ่านจากแรงตอดรัดของเจน ก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากที่ยอดถันสีชมพูสวย สลับดูดเม้มด้วยความกระหายและหลงใหล

“อ๊ะ..อ๊า..นาย..ช้าหน่อย..อื๊อ..” เจนครางเสียงสั่น ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน ปลายเล็บจิกลงบนแผ่นหลังของเขาเป็นรอยแดง มือบางพยายามดันไปที่กล้ามท้องแน่นของเขา ราวกับจะผ่อนแรงที่ถาโถมเข้ามา

“อื้ม..”

ทั้งสองคนประกบปากจูบกันอย่างดูดดื่ม รสชาติแอลกอฮอล์เจือจางในความหวานของริมฝีปาก ยิ่งปลุกเร้าให้คนตัวโตเร่งจังหวะการเคลื่อนไหวที่เร่าร้อนขึ้นกว่าเดิม

ช่วงล่างของเขาขยับอย่างบ้าคลั่ง ราวกับลืมไปว่านี่คือครั้งแรกของเธอ เสียงครางหวานที่ดังขึ้นทุกครั้งที่เธอถึงจุดหมาย ยิ่งกระตุ้นให้เขาเร่งจังหวะเร็วและหนักหน่วงขึ้น จนในที่สุด ความคับแน่นและการตอดรัดจากร่างกายของเธอพาเขาไปถึงปลายทางพร้อมกันในเวลาไม่นาน

เจนนอนหอบหายใจถี่ ร่างกายอ่อนล้าจนแทบขยับไม่ได้ ดวงตาคู่สวยปรือด้วยความเหนื่อยล้าและความง่วงงุนที่เริ่มเข้าครอบงำ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่พอใจ

“...ขออีกรอบนะ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ก่อนที่เขาจะเริ่มจังหวะรักรอบใหม่อย่างต่อเนื่อง พาเธอล่องลอยไปจนกระทั่งแสงแรกของยามเช้าทอประกายเข้ามาในห้อง

แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านม่านสีอ่อน ส่องกระทบเปลือกตาคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทบนเตียงกว้าง เจนพลิกตัวเล็กน้อย ความรู้สึกเจ็บหน่วงที่ท้องน้อยทำให้เธอเผลอครางเบาๆ ดวงตากลมโตค่อยๆ ปรือขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทันที

ความหนักหน่วงที่พาดอยู่บนเอวเล็ก คือแขนแกร่งของใครบางคนที่นอนเคียงข้าง ดวงหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ยังหลับสนิทอยู่ใกล้จนเกินไป ริมฝีปากได้รูปของเขาดูผ่อนคลาย แต่สำหรับเจน หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...’

ความทรงจำจากเมื่อคืนเริ่มพรั่งพรูเข้ามาในหัว เจนเม้มปากแน่น ก่อนจะพยายามยกแขนของอีกฝ่ายออกอย่างระมัดระวัง แต่เหมือนโชคไม่เข้าข้าง เมื่อคนที่นอนหลับอยู่ดันขยับตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม พร้อมกระชับอ้อมแขนที่พาดอยู่จนเธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ง่ายๆ

เสียงทุ้มต่ำที่แหบพร่าเปล่งออกมาพร้อมกับดวงตาคมที่เปิดขึ้นเล็กน้อย

“จะหนีไปไหนล่ะ...”

“เชี่ย!” เจนสะดุ้งเฮือกพร้อมสบถออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มพร่าที่ดังขึ้นใกล้หู เธอหันขวับไปสบตากับชายหนุ่มที่ตอนนี้ตื่นเต็มตาแล้ว ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอด้วยสายตากึ่งขี้เล่นกึ่งจับผิด

“ฉะ...ฉันไม่ได้หนี” เจนตอบอย่างติดขัด มือเล็กพยายามผลักแขนแกร่งที่ยังพาดอยู่บนตัว แต่กลับเหมือนขัดขืนไม่ได้มากนัก

เชษยิ้มมุมปาก ขยับตัวขึ้นมาพิงหัวเตียงอย่างผ่อนคลาย

“งั้นเหรอ?แต่หน้าเธอบอกชัดเลยว่าคิดจะหนี”

หัวใจเจนเต้นรัว เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อควบคุมตัวเอง รู้สึกถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาบนใบหน้า

“ฉัน... มีธุระ” เธอพึมพำก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแล้วรีบลุกจากเตียงอย่างทุลักทุเล

เชษเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ มองท่าทางรีบร้อนของเธอด้วยความสนุกปนเอ็นดู เขากอดอกมองอยู่เฉยๆ ราวกับรอให้เธอเปิดปากพูดอะไรสักอย่าง

เจนรีบก้มเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายบนพื้น และรีบใส่ด้วยความกระอักกระอ่วน ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อยากหาโอกาสไล่เรียง แต่เวลานี้เธอมีแค่เป้าหมายเดียว—หนีจากสถานการณ์น่าอึดอัดนี้โดยเร็วที่สุด

“ขอบคุณนะ... แต่เราคงไม่ได้เจอกันอีก” เจนพูดรัวเร็ว พยายามรักษาน้ำเสียงให้ราบเรียบ แม้จะรู้ว่าตัวเองทำได้ไม่ดีนัก

เชษหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอียงศีรษะมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจจนหมด

“แน่ใจเหรอ ว่าอยากให้มันจบแบบนี้?”

เจนชะงัก หันกลับมาสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

“แน่ใจ” เธอตอบเสียงเบาและรีบเดินออกไป โดยไม่รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

เสียงปิดประตูดังขึ้น เชษนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

“น่าสนใจดีนี่... คุณเจนจิรา” เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับความคิดที่ว่า นี่มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น