รักร้ายลึก #11

1630 คำ

เชษไม่หันกลับมาสนใจ มีเพียงรอยยิ้มขำที่แต้มอยู่บนมุมปาก ขณะพวกเขาเดินเคียงกันไปในความเงียบ กระทั่งเสียง โครกกกก! ดังขึ้นจากท้องของเจนทำลายความสงบลง เชษหยุดเดินก่อนหันมามองเธอ รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ “หาอะไรกินก่อนกลับละกัน” เขาพูดขึ้นเรียบๆ “แต่—” เจนทำท่าจะค้าน แต่เชษยกคิ้วขึ้นนิดๆ “ท้องเธอร้องดังขนาดนี้ มีอะไรจะแก้ตัวล่ะ?” น้ำเสียงของเขาแฝงความขบขัน เจนยืนอึ้งไปเล็กน้อยก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ เสียงท้องร้องเมื่อครู่ทำลายเหตุผลทั้งหมดที่เธอคิดจะอ้าง “ก็ได้...” เธอพึมพำเหมือนยอมจำนน เชษยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินนำไปยังร้านอาหารใกล้ๆ โดยมีเจนเดินตามหลังมาเงียบๆ แม้จะยังทำหน้าขัดใจ แต่แก้มที่แดงนิดๆ ก็บ่งบอกว่าเธอเองก็เขินอยู่เหมือนกัน ร้านอาหารริมถนน เชษพาเจนมาที่ร้านอาหารเล็กๆ ใกล้มหาวิทยาลัย บรรยากาศเรียบง่าย แต่ดูอบอุ่นด้วยแสงไฟสีส้มอ่อนๆ ที่ส่องอยู่เหนือโต๊ะไม้เล็กๆ “นั่งนี่แหละ” เขาพูดพร้อมเลื่อนเก้าอี้ให้เจน เจนมองเขาเล็กน้อยอย่างแปลกใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งแล้วหยิบเมนูขึ้นมาเปิด รายการอาหารในนั้นธรรมดาอย่างข้าวผัด ราดหน้า และแกงจืด “มาร้านแบบนี้...ไม่เข้ากับลุคของนายเลย” เจนพูดติดตลก พลางแอบยิ้มมุมปาก เชษเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “แล้วเธอคิดว่าฉันควรพาไปไหน?” “ร้านสเต๊กหรูๆ ไม่ก็คาเวียร์” เจนตอบพลางหัวเราะเบาๆ “บางทีอะไรที่เรียบง่ายก็ดีกว่านะ” เขาตอบ ก่อนจะเรียกพนักงานมาและสั่งอาหาร ไม่นาน อาหารจานร้อนอย่างข้าวผัดไข่และแกงจืดหมูสับถูกเสิร์ฟ เจนที่หิวจัดไม่รอช้า รีบตักข้าวเข้าปาก “อื้ม! อร่อยแฮะ!” เธอพูดพลางตักคำที่สองอย่างรวดเร็ว “ยังดี ที่เธอไม่บ่น” เชษพูดพร้อมรอยยิ้มขำเบาๆ ขณะตักแกงจืดใส่ชามให้เธอ เจนชะงักเล็กน้อย มองเขาอย่างแปลกใจ “นายดูใจดีแปลกๆ นะ” “ยังไง?” เชษเลิกคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต้มอยู่ที่มุมปาก “ปกตินายชอบกวนประสาท” เจนตอบกลับทันควัน “เห็นฉันเป็นงั้นเหรอ? แล้วไงอีก?” เชษยิ้มบางๆ ก่อนจะถามต่อ เจนมองหน้าเขาอย่างลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดตามตรง “เจ้าชู้ นอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำ...ฉันแค่พูดตามข่าวที่ได้ยินมานะ” คำพูดนั้นทำให้เชษนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบจับจ้องมาที่เธอ จนเจนรีบแก้ตัวทันที “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น! แค่—” “ก็จริง ไม่ปฏิเสธ” เชษยักไหล่ ท่าทีดูไม่ใส่ใจ “โห...เพิ่งเคยเห็นคนรับตรงๆ ก็ครั้งนี้ล่ะ” เจนพูดพร้อมตาโต อมปลายช้อนไว้ในปากอย่างลืมตัว ดวงตากลมโตมองเขาอย่างอึ้งๆ เชษหัวเราะเบาๆ ก่อนพูดต่อ “แต่เรื่องเจ้าชู้นี่ขอค้านหน่อยนะ ฉันไม่ได้เจ้าชู้ ส่วนเรื่องผู้หญิง…ทุกคนเข้าหาฉันเอง จะให้ฉันปฏิเสธก็ดูใจร้ายไปหน่อยมั้ย?” “นายนี่มัน...” เจนพูดพลางหรี่ตามองเขาอย่างระแวง เชษยิ้มบางๆ แต่คราวนี้น้ำเสียงจริงจังขึ้น “แต่ถ้าฉันจีบใคร ฉันก็จะยุ่งแค่คนเดียวเท่านั้น” คำพูดนั้นทำให้เจนชะงักเล็กน้อย ดวงตาคมของเชษสบเข้ากับเธอโดยตรง น้ำเสียงที่จริงจังของเขาทำให้หัวใจเธอเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว “นายพูดยังกับจะจีบฉันงั้นล่ะ” เจนแกล้งพูดติดตลก ในขณะที่ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าว เชษหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆ “เธอพูดผิดรึเปล่า?” “หืม?” คิ้วเรียวสวยของเจนขมวดเล็กน้อยอย่างแปลกใจ “เราสองคนข้ามขั้นนั้นไปแล้วมั้ย?” เชษพูดเรียบๆ แต่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขามีประกายพราวระยับ “อึก!” เจนถึงกับสะอึก ร่างกายแข็งทื่อ ใบหน้าร้อนวาบจนแทบไม่รู้จะซ่อนความเขินอายไว้ตรงไหน ความทรงจำบางอย่างแวบเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้—ค่ำคืนอันเร่าร้อนที่เขาและเธอมีอะไรกัน...ยันเช้า เจนพยายามตั้งสติ รีบก้มหน้าก้มตากินข้าวต่ออย่างรวดเร็ว ไม่ยอมพูดอะไรอีก เรื่องเมื่อครู่ทำให้เธออยากหนีไปจากตรงนี้ เชษมองเธอที่หลบตาเขา ท่าทางเขินอายของเธอทำให้มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางเจือความขบขันและพอใจ หลังจากทานอาหารเสร็จ เชษขับรถมาส่งเจนที่ คอนโดสกายไลท์ เพลส คอนโดมิเนียมสูงสิบชั้นที่ตั้งอยู่ในย่านสงบใกล้มหาวิทยาลัย อาคารออกแบบในสไตล์โมเดิร์น ผนังด้านนอกเป็นโทนสีขาวและน้ำตาลอ่อน ตัดกับกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนแสงไฟจากถนนด้านล่าง บริเวณรอบๆ มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาเพิ่มบรรยากาศสบายๆ เชษหยุดรถตรงด้านหน้าอาคาร ขณะที่เจนปลดเข็มขัดนิรภัยและหันมาพูด “ขอบคุณนะ ที่มาส่ง” “ถ้าเธอต้องเลิกดึก แค่บอก เดี๋ยวฉันมาส่ง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย เจนชะงักไปเล็กน้อย มองเขาด้วยสีหน้าที่เหมือนอยากพูดบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับเลือกเพียงยิ้มเล็กๆ “ไว้เจอกัน” เธอก้าวลงจากรถ เดินตรงไปยังประตูทางเข้าอาคารที่มีระบบคีย์การ์ดและพนักงานรักษาความปลอดภัยประจำอยู่ เสียงส้นรองเท้าของเธอเบาๆ ค่อยๆ จางหายไป เชษยังนั่งนิ่งอยู่ในรถ สายตาจับจ้องไปที่ประตูคอนโด พลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ “เธอน่าสนใจกว่าที่คิด” เขากระตุกยิ้มบาง ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกตัวกลับไป ทิ้งรอยคิดบางอย่างในใจที่ยังวนเวียนเกี่ยวกับเธอ... เมื่อเชษขับรถกลับถึงคอนโดของตัวเอง ‘เซเลสเชีย เรสซิเดนซ์’ คอนโดหรูใจกลางเมืองที่ออกแบบในสไตล์โมเดิร์นลักซ์ชัวรี ตัวอาคารสูง 35 ชั้น โดดเด่นด้วยกระจกเงาสีฟ้าตัดกับโครงสร้างเหล็กสีดำด้าน บริเวณทางเข้าประดับด้วยน้ำพุขนาดเล็กและต้นไม้ตกแต่งที่จัดวางอย่างลงตัว ล็อบบี้ของคอนโดตกแต่งด้วยหินอ่อนสีขาว มีโคมไฟคริสตัลระย้าเพิ่มความหรูหรา เงียบสงบด้วยมาตรการรักษาความปลอดภัยแน่นหนา เชษขับรถเข้ามาจอดในโซนที่จอดรถส่วนตัว ก่อนจะเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีขึ้นลิฟต์สู่ชั้นที่พักของเขา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เชษก้าวออกมาพร้อมหยิบคีย์การ์ด แต่ต้องชะงัก เมื่อเห็นเฟิร์นนั่งพิงประตูห้องของเขาอยู่ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจเมื่อเห็นเขาเดินมา คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ “เธอมาทำอะไรตรงนี้?” เฟิร์นรีบลุกขึ้น ยิ้มบางพลางตอบ “ฉันมารอนาย” เชษมองเธออย่างครุ่นคิด ก่อนใส่รหัสปลดล็อกประตูห้อง เดินเข้าไปในห้องของตัวเองซึ่งตกแต่งอย่างเรียบหรู ผนังห้องเป็นโทนสีเทาเข้มตัดกับเฟอร์นิเจอร์สีขาวสะอาดตา โซฟาหนังแท้สีดำตั้งอยู่กลางห้อง รับแสงไฟวอร์มไลท์จากเพดาน ห้องครัวมินิมอลพร้อมเคาน์เตอร์บาร์ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง เชษถอดเสื้อคลุมออก แขวนไว้ที่ราวใกล้ประตู ก่อนหันกลับมามองเฟิร์นที่เดินตามเข้ามา “แหม เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไรแล้วเหรอ ฉันถึงมาหานายได้?” เฟิร์นบ่นกระปอดกระแปดตามนิสัย เชษถอนหายใจเล็กน้อย น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความเหนื่อยล้า “มีไร ว่ามา ฉันเหนื่อย จะรีบนอน” เขากอดอกมองเธอ ดวงตาคมเข้มจับจ้องเหมือนคาดคั้นคำตอบ เฟิร์นมองเชษด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม ราวกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง ก่อนจะก้าวเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้เชษได้ตั้งตัว ริมฝีปากบางของเธอบดจูบลงบนริมฝีปากของเขาอย่างเร่าร้อน จูบที่เต็มไปด้วยความปรารถนาทำให้เชษชะงักไปชั่วขณะ แต่เพียงไม่นานเขาก็เริ่มตอบรับจูบนั้น ริมฝีปากของทั้งคู่เคลื่อนไหวไปด้วยกัน เฟิร์นแทรกเรียวลิ้นเล็กเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นหนาของเขาอย่างช่ำชอง ฝ่ามือบางของเธอลูบไล้ไปตามแผงอกแกร่ง พลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาทีละเม็ด ช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่อุณหภูมิราวกับเพิ่มสูงขึ้นในทุกวินาที “ฉันอยาก...” เฟิร์นกระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากนุ่มของเธอเริ่มซุกไซ้ไปตามซอกคอของเชษอย่างยั่วยวน แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเกินเลยไปมากกว่านั้น เชษจับข้อมือของเธอไว้แน่น พร้อมทั้งดันตัวเธอออกห่าง “เชษ?” เฟิร์นเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เชษถอนหายใจเบาๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ฉันไม่มีอารมณ์” “แต่ทุกที...” เฟิร์นพยายามแย้ง “วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ไง” เชษตัดบทด้วยเสียงเข้มและแววตาจริงจัง เฟิร์นชะงักไปครู่หนึ่ง ความเงียบเข้ามาแทนที่ แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนท่าที หันมาทำเสียงออดอ้อนตามนิสัยเดิม “งั้น วันนี้ ฉันขอนอนด้วยนะ” เชษเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย “เธอจะนอนนี่?” “อื้ม” เฟิร์นพยักหน้า พร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะคาดหวัง เชษมองเธออยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง ท่าทีแสดงออกชัดเจนว่าเขาเหนื่อยใจกับสถานการณ์ตรงหน้า “ตามใจ” เขาตอบสั้นๆ เฟิร์นเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าดูเหมือนโล่งใจที่เขาไม่ปฏิเสธ “แต่ฉันจะไปนอนที่อื่น” คำพูดนั้นทำให้เฟิร์นชะงักไป เธอขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เชษไม่รอให้เธอตอบ เขาเดินตรงไปที่ประตู เปิดมันออกอย่างไม่ลังเล เสียงประตูปิดเบาๆ ตามหลังเขาไป ทิ้งเฟิร์นไว้เพียงลำพังในห้อง เธอมองประตูที่ปิดสนิทด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ผสมปนเป...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more