..ฉันไม่ได้ฟังพี่คิงพูดต่อ เพราะตอนนี้สภาพจิตใจฉันเรียกได้ว่าเข้าขั้นโคม่าเลยก็ว่าได้ ฉันเดินออกมาจากตรงนั้น โดยบอกว่าจะออกมาสูดอากาศข้างนอกและหาอะไรกิน
เดินมาถึงสวนย่อมของโรงพยาบาล บรรยากาศยามเย็นแสงอาทิตย์แทบจะไม่เหลือ บริเวณโดยรอบตอนนี้ไม่มีใครแล้ว ฉันนั่งคิดอะไรอยู่นานจนฟ้ามืดแต่ยังมีแสงไฟที่ทางโรพยาบาลเขาติดไว้ให้
คลื่นนน~~(เสียงโทรศัพท์)
“ค่ะ พี่วิน เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะ เดียวนิวเดินกลับไป”
ฉันรับสายพี่วินเสร็จก็ลุกเดินกลับไปที่หน้าห้องฉุกเฉินเหมือนเดิม ตอนนี้พี่เก่งเดินออกมานั่งรออยู่หน้าห้องแล้ว เขาหันมายิ้มให้เหมือนอย่างเคย ฉันเองก็ยิ้มตอบแบบเหนื่อยๆแล้วเดินมานั่งลงที่เดิมที่เคยนั่ง โดยมีพี่เก่งนั่งอยู่ไม่ไกล
“น้องนิวว่า ก่อนหรือหลังรับปริญญา ดีครับ^^” พี่เก่งถามขึ้นมาจนฉันตกใจ และอึ้งกับคำถาม เพราะไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนั้น
“เอ้ย ไอ้เก่งมึงจะรีบไปไหนว่ะ ให้น้องเขามีโอกาสคบ
