หลังจากที่ฉันตื่นนอน ฉันกับพี่เหมันต์ก็มานั่งกินอาหารที่พี่เหมันต์สั่งไว้ พร้อมนั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนสายตาฉันไปสะดุดกับสถานที่ท่องเที่ยวในเฟสบุ๊คแห่งหนึ่ง ซึ่งมันน่าเที่ยวมากอ่ะ แต่เสียดายมันอยู่ตั้งระยองแหน่ะ พี่เหมันต์คงไม่มีเวลาพาฉันไปเที่ยวหรอก เห้อ! ฉันเลยได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ
"เป็นไรครับ" ผมรู้สึกว่าน้องทำหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ มีปัญหาอะไรหรือป่าว
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ฉันเลือกที่จะไม่บอกพี่เขาไปจามตรง ฉันแค่ไม่อยากให้พี่เขาไม่สบายใจเรื่องไม่เป็นเรื่องของฉัน
"บอกมาเถอะครับ เป็นอะไร" ผมว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแหละ แต่น้องแค่ไม่อยากจะบอกผมก็เท่านั้น
"ป่าวค่ะ หนูก็แค่อยากไปเที่ยวที่นี่เฉยๆ แต่หนูรู้ว่าพี่เหมันต์ไม่ว่าง งานเยอะ คงไม่มีเวลาพาหนูไปเที่ยวหรอกค่ะ" ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจบอกพี่เขาไปตามความจริง ฉันพูดออกไปตามที่ฉันคิด พี่เหมันต์มีธุรกิจต้องดูแล
