"ทำไมทำหน้าแบบนั้นก็แค่อยากรู้เลยถาม...ที่ผ่านมาพี่ไม่มีใครมาเป็นห่วงหรอกนะ จะมีก็แค่พนักงานเท่านั้นซึ่งพวกเขาก็ห่วงในฐานะเจ้านาย พอนายบอกว่าเป็นห่วงพี่ก็เลยอยากรู้ว่าห่วงในฐานะอะไรเท่านั้นเองทำหน้าอย่างกับเห็นผีไปได้ อ่ออ~ หรือว่าจะเป็นห่วงในฐานะอาจารย์..." เจรามี่ถามและยื่นมือไปลูบแผงอกของน้ำเงินพร้อมกับยิ้มมุมปาก
หมับ! น้ำเงินจับมือของเจรามี่เอาไว้และกุมมือของเธอแน่นเขารวมรวบความกล้าก่อนจะพูดออกไป
"ผมไม่รู้หรอกนะว่าถ้าผมพูดไปแล้วพี่จะเปลี่ยนไปไหม...แต่ว่าผมอยากพูด"
"ทำไมต้องทำน้ำเสียงจริงจังขนาดนั้นด้วย?" เจรามี่ถามเขาที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าและเม้มปากแน่นอยู่
"ผมชอบพี่"
"0.0" พอเจรามี่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจมากเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมาเธอจะดึงมือกลับแต่ว่าน้ำเงินจับเอาไว้แน่มากไม่ยอมปล่อย
"ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบผมหรอกและที่เป็นห่วงคอยดูแลนั่นก็เพราะว่าผมหวังดีและอยากดูแลพี่นะ"
"น้
