เซริรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดร้าวไปทั้งตัวโดยเฉพาะกึ่งกลางใจสาว เธอกัดฟันแน่นพยายามข่มความเจ็บปวดไว้ไม่ให้เผลอร้องออกมา ก่อนจะหันแอบไปมองคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ ที่ยังหลับสนิท ตอนหลับใบหน้าเขาดูอ่อนโยนแต่ในยามปกติกลับดูดุและชอบพูดไม่ดีใส่เธออยู่ตลอดเวลา
เซริรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดอะไรแบบนี้ เธอต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนเซริจะค่อย ๆ ขยับตัวออกจากผ้าห่มก้าวลงจากเตียงด้วยความเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้นขาเธอกลับอ่อนแรงจนเซเกือบล้มโชคดีที่เธอคว้าโต๊ะข้างเตียงไว้ได้ทัน แต่ทว่า…
“จะหนีไปไหน??"
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหูทำให้เซริตัวแข็งทันที เซริหันหลังกลับไปมองก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นว่าตอนนี้อรัลตื่นแล้วและเขากำลังมองเธออยู่
“ปะ... เปล่า ฉันแค่จะกลับห้อง ไม่ได้จะหนีสักหน่อย” อรัลเลิกคิ้วไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลาย
