“นั่งทำแก้มป่องทำไมยัยลูกลิง?” กันภัยเอ่ยถามสาวน้อยที่เขาวางร่างลงบนเตียงใหญ่ในห้องนอนของเขาได้สักพักแล้วก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่างไม้บานใหญ่ในห้อง ป้องกันไม่ให้ภคนางค์ที่กำลังเดินลงไปขนของจากรถขึ้นมาบนเรือนเห็นเขาและมิลาดาที่ไม่ได้มีท่าทีใกล้ชิดเหมือนกับที่แสดงออกต่อหน้าเธอเมื่อครู่
“ก็หมอกันภัยเอาเปรียบหนู หนูขอจดไว้ก่อนเดี๋ยวหนูลืม มีจูบทีหนึ่ง หอมแก้มทีหนึ่ง อุ้มหนูถือว่าแถมให้” มิลาดาพูดแล้วล้วงมือถือของตัวเองออกมา เปิดแอปพลิเคชันบันทึกข้อความแล้วพิมพ์ลงไปอย่างรวดเร็ว
“แน่ะ! นังเด็กเห็นแก่ได้ กูจะลัดคิวสักให้ยังจะมาจดบันทึกไว้เก็บค่าอะไรกับกูอีก? ที่ทำไปไม่นับรวมกับแพ็กเกจการไล่ภคนางค์หรอกเหรอ? แล้วขนาดทำไปตั้งเท่านั้นภคนางค์ยังไม่ยอมถอย แบบนี้ถือว่าไล่ไม่สำเร็จ สัญญาที่จะลัดคิวสักให้ก็เป็นอันโมฆะนะเว้ย” กันภัยแสร้งโวยวาย ในใจนึกขันที่สาวตัวเล็กคิดจริงจังกับการไล่ภคนางค์และถึงขนาดไม่ย
