EP : 2
1542 คำ
“หวังว่าเธอจะได้งานนี้นะ...ฉันอยากเห็นหน้าเธอตอนนั้นอีก”
“...” คำพูดของคุณไทม์คนนั้นยังล่องลอยอยู่ในหัวใบบัวคนนี้
คำพูดที่ชวนขนลุกกับน้ำเสียงแผ่วเบาของเขาที่ชวนสยิว...
บ้ามากเลยเคยมีครั้งหนึ่งตอนแคสงานฉันต้องแคสคู่กับนักแสดงผู้ชายแถมคนนั้นกำลังดังเลยนะ กอดกันแล้วจมูกคนนั้นห่างหลังหูฉันแค่นิดเดียว ลมหายใจปะทะระยะเผาขนยังไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอยากแคสงานให้เสร็จเร็ว ๆ
หล่อแค่ไหนแต่ถ้าไม่ใช่มันก็ไม่ใช่รึเปล่า แต่สำหรับบางคนที่ทัชใจสบตาเสี้ยววินาทียังทำให้น้ำเดิน เอ้ย! ยังทำให้เขินได้เลยต่างห่างล่ะ >///-หลายวันต่อมา-
“คุณแม่”
“ว่า~”
“ได้ไหม”
“ไม่รู้สิยะ”
“อ้าว ทำไมยังไม่รู้อ่ะ ไหนเขาบอกว่าผลออกวันนี้ไงพี่จี้”
“ก็ใช่แต่เขายังไม่บอกไงอีบัว”
“เฮ้อ~ แต่รอยังไงก็ไม่ได้หรอกเนอะพี่จี้เนอะ”
“ยังไม่รู้ผลอย่าเพิ่งหวดหวัง”
“แหม~ พี่จี้ก็บอกบัวอยู่ว่าแข่งกับปิย่า บัวรู้ตั้งแต่เห็นยัยนั่นเดินเข้าสตูแล้วว่าตัวเองไม่ได้”
“เฮ้อ! ไม่ได้ก็ช่างหัวมัน ถึงละครเรื่องนี้จะมีแต่ตัวท็อปก็ช่างหัวมันเถอะ”
“จะช่างได้ก็เพราะคำพูดพี่จี้นี่ล่ะค่ะ”
“ฮ่า ๆ ๆ เออน่าลูกสาว สวยขนาดนี้นมใหญ่ขนาดนี้ไม่ดังให้มันรู้ไปสิยะ”
“สาธุค่ะคุณแม่” ฉันยกมือท่วมหัวทันที
ขอเถอะขอดังเหมือนคนอื่นเขา อยากเปลี่ยนชีวิตจากอีบัวใต้ตมเป็นบังพ้นน้ำสักที
“เอออีบัว”
“จ๋า”
“วันมะรืนเจ้จะให้แกไปเรียนแอคติ้งเพิ่มนะ”
“ได้ค่ะพี่จี้” ฉันว่างมากพี่จี้จะให้ไปไหนไปทำอะไรขอแค่ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีฉันไปได้หมดนั่นแหละ ยิ่งไปเรียนการแสดงหรือทำอะไรที่จะทำให้ฉันทำงานได้ดีขึ้นยิ่งพร้อมมาก
“โอเค”
“กี่โมงคะ”
“เรียนเก้าโมงตื่นเช้าหน่อยแล้วกันเผื่อเวลารถติดเจ้จะให้แกไปเรียนกับครูเมาะ”
“ครูเมาะเลยเหรอพี่จี้!”
“เออน่ะสิ แพงมากนะยะตั้งใจเรียนล่ะอีบัว”
“ได้ค่ะพี่จี้ สัญญาว่าบัวจะไม่ทำให้พี่จี้ผิดหวังเลยค่ะ” ฉันดีใจเพราะครูเมาะคือครูที่ดังมากเก่งมากในเรื่องของการแสดง ใคร ๆ ก็อยากเรียนกับครูเมาะแต่ค่าเรียนแพงมากพอรู้ว่าจะได้เรียนกับครูเมาะฉันเลยดีใจสุด ๆ
ติ๊ง!
“...”
“มีไรเหรอพี่จี้” โทรศัพท์พี่จี้มีข้อความเข้าแต่เจ้แกอ่านนานมากแล้วก็เอาแต่เงียบเลยอดถามไม่ได้
“แป๊บ ๆ” พี่จี้เบรกฉันแล้วก็เอาแต่จ้องหน้าจอ
“พี่จี้”
“กูบอกว่าแป๊บไงอีบัว อีนี่!”
“เอ้า~ ค่า ๆ” ฉันไม่ได้โกรธหรอกแค่งงนิดหน่อย ถึงพี่จี้จะดุเก่งมากหน่อยแต่แกก็มีแต่ความหวังดีที่วีนเมื่อกี้น่าจะรำคาญที่ฉันเซ้าซี้แค่นั้น
“...อีบัว”
“จ๋า” ฉันขานรับพี่จี้ที่เรียกฉันเบา ๆ
“นี้ฉันฝันไปรึเปล่า” พี่จี้ถามออกมาเบา ๆ เหมือนเดิม ตาก็เอาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์
เจ้แกเป็นอะไร? มีคนส่งข่าววงในว่าคู่รักดาราตัวท็อปของวงการเลิกกันให้รู้รึไงพี่จี้ถึงได้อึ้งขนาดนี้
“มีอะไรเหรอคะพี่จี้”
“อีบัว”
“จ๋า” ฉันยังขานรับเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือตั้งหน้าตั้งตารอฟังว่าพี่จี้จะพูดอะไร
“อีบัว...ลูกสาวขามึงได้งานค่ะอีบัวขา”
“ฮะ?”
“มึงได้งาน! อีบัว~ มึงได้งานละคร~”
...OoO
ฉัน
หู
ฝาด
ไป
ใช่
ไหม
???
ไม่หรอก ฉันไม่ได้หูฝาดหรอก ที่สำคัญไม่อยากหูฝาดด้วย! >//////-สองวันต่อมา-
“ดีใจด้วย”
ขวับ~
“...คุณไทม์” แค่ได้ยินเสียงก็ทำตัวไม่ถูกพอหันไปเห็นหน้าแล้วมั่นใจว่าใช่เสียงคนที่คิดไว้ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ยิ่งไปกันใหญ่
อย่าหวั่นไหวให้มันมากไปได้ไหมหัวใจเขาไกลเกินเอื้อมแค่ไหนก็รู้ไม่ใช่รึไง
“จำผมได้ด้วยเหรอ?” จำไม่ได้มั้งคะหล่อลากไส้ซะขนาดนี้
“จำได้ค่ะ ใครจะจำลูกชายของเจ้าของช่องไม่ได้ล่ะคะ” ฉันถูกเทรนด์เรื่องการเข้าสังคมจากพี่จี้มาอย่างดีเลยพอควบคุมสติของตัวเองได้ ฉันสามารถทักทายผู้คนที่เข้ามาคุยด้วยบุคลิกของสาวชาวกรุงได้ดีไม่มีที่ติจนไม่เหลือคาบอีบัวได้เลยล่ะ
“ฮึ ๆ ๆ ดีใจที่จำกันได้”
“ค่ะ” ฉันยิ้มให้เขา พยายามทำตัวมั่นแต่ก็ได้แค่นี้ล่ะให้ชวนคุยต่อก็ทำไม่ได้หรอก แค่ยืนไม่ให้ขาสั่นปากสั่นต่อหน้าเขาได้ก็สุดความสามารถแล้ว
“ดีใจด้วย”
“คะ? อ๋อ ขอบคุณมากนะคะ” น่าจะเรื่องงานละครนะคะ ดีใจจังที่คุณไทม์จำฉันได้แล้วก็รู้ด้วยว่าฉันได้งานละครเรื่องนี้
ดีใจที่สุดเลย >///<
“อื้ม แล้วนี่มาเรียนกับครูเมาะเหรอ”
“ค่ะ แล้วคุณไทม์ล่ะคะ” โรงเรียนของครูเมาะไม่ได้ใกล้ช่องเลยนะแล้วคุณไทม์มาทำอะไร หรือว่ามาเรียนเหมือนกัน หาความรู้เอาไว้ใช้กับงานบริหารในอนาคตเหรอ?
“ผมมา... / ไทม์”
ขวับ~
ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกคุณไทม์สั้น ๆ ถึงไม่เหวี่ยงแต่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นอารมณ์ไม่ค่อยดี แล้วพอหันไปเจอหน้าก็ตกใจนิดหน่อยส่วนคนที่เรียกคุณไทม์จากตอนแรกที่ดูอารมณ์ไม่ดีพอเห็นหน้าฉันชัด ๆ ก็ชักสีหน้าไม่พอใจออกมามากกว่าเดิม
...ปิย่า
ดาราวัยรุ่นที่กำลังดังมากคนนั้น คนที่ฉันแคสงานแข่งแล้วก็ได้งานมา ฉันที่อยู่ในฐานะดาราตัวประกอบโนเนมแคสงานชนะดาวรุ่งชื่อดัง
“ทำไรคะ?” ปิย่ามองฉันแล้วถามพร้อมกับเดินมาหาคุณไทม์
มาด้วยกันเหรอ? อย่าบอกนะว่า...
“ไม่มีอะไรทักทายกันเฉย ๆ เข้าไปเลยไหม”
“ค่ะ”
“อื้ม ไปก่อนนะ”
“...ค่ะ” เขาหันมาลาฉันเลยจำใจลาแล้วคุณไทม์ก็หันหลัง เขาคงเดินเข้าไปข้างในกับปิย่าเหลือแค่ใบบัวคนนี้ที่ยืนอยู่คนเดียวด้วยใจที่ห่อเหี่ยวที่สุด
คุณไทม์เดินนำไปก่อนส่วนปิย่าก็เดินตามหลังแต่เดินได้ไม่กี่ก้าวเธอก็หยุดแล้วหันกลับมาหาฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
“อย่ามายุ่งกับไทม์เพราะฉันจะไม่ปล่อยเธอไว้เหมือนตอนที่เธอปาดหน้าเค้กเอางานฉันไปแน่นอน...ถ้ากล้าฉันจะฝังเธอให้จมดิน”
- ผู้เขียน
