ช่วยเตือนความจำ
1083 คำ
"ไอ้บ้าอย่าน่ะ ยะ อุ๊บ อื้อออออ............."
เสียงหวานของยูริหายไปทันทีที่ปากหนาของคนบนร่างปะกบปิดมัน ร่างเล็กของหล่อนดิ้นรนไปมาอย่างสุดแรง มือเรียว ของหล่อนก็ทุบบ่ากว้างของคนบนร่างหล่อนไปมา "อื้อออ......" หล่อนครางอย่างขัดใจ เมื่อชายหนุ่มพยายามใช้เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในปากหล่อน แต่ใครจะยอมหล่ะ หล่อนไม่ยอมให้เขามาทำอะไรหล่อนอีกเป็นแน่ ครั้งนี้หล่อนไม่ได้เมาสักหน่อย ยูริพยายามทุบตีเขาเพื่อให้เขาปล่อยหล่อน
"อื้อออ " เค็นตะครางอย่างขัดใจเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างเขานั้นดิ้นหนี ใบหน้าสวยของหล่อนสะบัดหลบปากเขาไปมา มือหนาพยายามสอดล็อคเข้าท้ายทอย แต่ทว่าเจ้าหล่อนแรงดีชะมัดดิ้นอยู่นั้นแหละ ชายหนุ่มเคลื่อนใบหน้าตามไปปะกบปากหล่อนให้จงได้
"อ๊ะ นะ นี่ อุ๊บ อื้อออ " ยูริสะดุ้งร้องออกมาเมื่อหล่อนรู้สึกว่ามือของเขาลูบไล้ลงไปลูบๆ คลำๆ อยู่ตรงหน้าขาหล่อน เปิดโอกาสให้ลิ้นหนาของเขาสอดเข้าไปด้านในโพรงปากของหล่อนจนได้
"อื้มมมม " เค็นตะชอบใจที่เป็นฝ่ายเอาชนะเจ้าหล่อน ถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ทักทายลิ้นเล็กของหล่อนก็ตาม แต่คนอย่างเขารึ ที่อยากได้อะไรแล้วจะไม่ได้ ชายหนุ่มไล่ต้อนลิ้นเล็กของเจ้าหล่อนจนได้ "อืมมมม..." เขาครางอย่างพอใจที่ตอนนี้เขาเกี่ยวกวัดลิ้นเล็กจอมดื้อดึงของเจ้าหล่อนได้แล้ว
"อ๊ะ อื้อออ..." ยูริรู้สึกเหมือนโลกมันหยุดหมุน นี่หล่อนกำลังถูกซุปตาร์จูบอยู่หรือนี่ ดวงตากลมหวานที่เบิกกว้างอย่างตกใจนั้นตอนนี้ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ สมองของหล่อนตอนนี้มันโล่งไปหมด เรี่ยวแรงที่มีอยู่สักครู่ไม่รู้ไปไหน หล่อนปล่อยให้เขาจูบหล่อนอยู่อย่างนั้น
"อื้มมมม " คนบนร่างครางอย่างชอบใจเมื่อเจ้าหล่อนเริ่มอ่อนแรงลง และจูบตอบเขา ถึงแม้มันจะดูเงอะๆ เงิ่นๆ ก็ตามที ยูริถูกจูบอย่างเนิ่นนาน นานเสียจนหล่อนรู้สึกว่ามันกำลังจะถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง มือเล็กของเจ้าหล่อนที่ดึงแขนเสื้อเขาไว้นั้นล่วงลงที่นอนและมือหนาของเขาก็กำลังเคลื่อนมากอบกุมมือหล่อนเอาไว้
ก็อกๆๆๆ!!! คุณยูริค่ะตื่นหรือยังค่ะ และเหมือนเป็นดังเสียงสวรรค์ เสียงเคาะเรียกจากป้าแม่บ้านทำให้หล่อนได้สติ ยูริออกแรงผลักร่างเขาออก
"อื้อออ จ๊วบบ บ๊ะ!!! เสียงปากหนาคนบนร่างถูกดันออกอย่างแรง
เค็นตะมองหน้าหล่อนด้วยแววตาระยิบระยับ รสจูบที่เขาสัมผัสเมื่อครู่นี้รสชาติหอมหวานถูกใจเป็นที่สุด เขามองปากเล็กจิ้มลิ้มที่เจ่อแดงเล็กน้อยนั้น
ยูริตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าสวยร้อนผ่าว นิ้วเรียวแตะปากตัวเองอย่างลืมตัว และหล่อนก็รีบลุกขึ้นหนีเดินไปเปิดประตูห้องทันที
"ตะ ตื่นแล้วค่ะป้า " หล่อนเปิดประตูแล้วรีบปิดมันลงอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่าจะมีใครรู้ว่าเค็นตะอยู่ในห้องนั้นด้วย
"อ่อค่ะ ดีแล้วค่ะ คุณท่านโทรมาค่ะ " ป้าแม่บ้านเอ่ยพร้อมกับผายมือไปยังทางเดินเพื่อให้รู้ว่ามีคนรอพูดสายอยู่
"อ่อๆ ค่ะ ขอบคุณค่ะ " ยูริรีบเดินแกมวิ่งไปรับโทรศัพท์ ในใจนึกถึงรสจูบเมื่อสัก
"อะ ไอ้คนบ้า นี่โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรนี่ "หล่อนนึกในใจ
ทันทีที่หล่อนวางสาย สายตาหวานก็สลดลงเล็กน้อย หล่อนพูดสายกับคุณลุงและแม่ของหล่อน ท่านทั้งสองกำลังเดินทางไปฮันนี่มูนกัน กว่าจะกลับก็เกือบสองอาทิตย์ นี่หล่อนจะต้องอยู่กับเขาสองคนเหรอนี่ ยูริรู้สึกหนักใจเล็กน้อย
"เอ่อๆ ป้าค่ะห้องของหนูไปทางไหนค่ะ" ยูริพยายามตั้งสติสักพัก
"ห้องของคุณหนูยูริก็อยู่นั้นไงค่ะ " หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาหวานเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นปลายนิ้วของป้าแม่บ้านชี้ไปยังประตูห้องถัดไปจากห้องที่หล่อนวิ่งออกมา
"ห้องนั้นเหรอค่ะ"
"ใช่ค่ะคุณหนู คุณท่านให้จัดห้องใกล้ๆ ห้องคุณเค็นตะค่ะ " เมื่อได้ยินดังนั้นยูริก็จำต้องเดินกลับขึ้นไปข้างบน หล่อนถอนหายใจทิ่งไปสองสามรอบ
**********************
ทางด้านของ
เค็นตะ
วันนี้เขามีถ่ายแบบ เป็นถ่ายปกหนังสือเกี่ยวกับความรักของวัยรุ่น โดยมีนายแบบนางแบบรุ่นราวคราวเดียวกับเขาสองสามคนมาถ่ายด้วยวันนี้ และรู้สึกว่านางแบบสาวรุ่นน้องนั้นจะสนใจเขาเป็นพิเศษ พยายามส่งสายตาหวานให้เขาตลอดเวลา แต่เค็นตะก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะตอนนี้สมงของเขากำลังนึกถึงสิ่งที่น่าสนใจกว่า
"เอ่อๆ น้องเค็นตะขา ได้เวลาถ่ายแล้วค่ะ นั่งอมยิ้มอะไรอยู่ค่ะเนี่ย " เสียงช่างแต่งหน้านั้นทำให้ร่างหนานั้นสะดุ้ง เขาหันไปยิ้มให้กับชายนุ่มที่ตุ้งติ้งนั้นแบบเขินๆ
"แหม คิดถึงใครอยู่เนี่ย ตาเป็นประกายเชียว"
"ปะ ป่าวฮะ เอ่อๆ ได้เวลาถ่ายแล้วใช่ไหมฮ่ะ ผมขอตัวก่อน " เค็นตะรีบปรับสีหน้าเป็นปกติทันที แล้วรีบเดินไปยังลานถ่ายทำนั้นอย่างรวดเร็ว
"แหมน้องเค็นตะนี่หล่อลากไส้จริงๆ อ่ะ " เสียงช่างแต่งหน้าเปรยออกมาเบาๆ
"หล่อจริงๆ ค่ะ ยิ่งมองยิ่งหลง " เสียงนางแบบสาวเอ่ยพร้อมหันมายิ้มให้ช่างแต่งหน้า ช่างแต่งหน้าแสร้งยิ้มกว้าง จากนั้นก็หุบยิ้มทันทีที่นางแบบสาวนั้นเดินไป
"แหมๆ เด็กสมัยนี้ล่าแต้มของแท้เลย " ช่างแต่งหน้าเอ่ยเบาๆ พรางยักไหล่
"เค็นตะ คืนนี้ไปต่อกันไหม " เสียงเพื่อนนายแบบของเขาเอ่ยถาม
"อืมก็ดีน่ะ เจอกันที่เดิม " เค็นตะโบกมือขึ้นเป็นเชิงรับรู้จากนั้นเขาก็เข้าไปนั่งในรถ โดยมีผู้จัดการส่วนตัวเปิดประตูให้ และทันทีที่คนขับออกรถสายตาเข้มก็ก้มลงไปหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดดูรูปอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี...>>>>>>>
- ผู้เขียน
