ริสามองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มรุ่นน้องพลางค่อยๆมองต่ำลงไปเรื่อยกล้ามเนื้อหน้าอกนั่นรวมไปถึงท่อนแขนที่ดูกำยำของเขาด้วยก็อีก นี่ขนาดอยู่เพียงชั้นมัธยมปลายเท่านั้นนะทำไมเขาถึงได้ดูโตเกินไวได้ถึงเพียงนี้ คิดแล้วก็เสียใจทำไมเมื่อก่อนเธอถึงได้ทิ้งของมีค่าชิ้นนี้ให้หลุดร่วงไปได้นะ เธอนี่มันโง่ชะมัด ทิ้งเพชรล้ำค่าแล้วไปเอากรวดคอยดูนะถ้ามีโอกาสอีกครั้งเธอจะไม่มีทางทิ้งเวหาให้หลุดมือไปอย่างแน่นอน
“เวหาดูหล่อกว่าเดิมมากเลยนะไปทำอะไรมาหรือเปล่า ออกกำลังกายแล้วผอมลงด้วยมั้ย”
“ต้องการอะไร!!” เวหาหันมาโต้ตอบเธออย่างไม่เข้าใจถึงการกลับเข้ามาหาเขาของเธอหรือว่าโดนไอ้ผู้ชายคนนั้นทิ้งแล้วถึงได้คิดว่ากลับมาหาเขาดีกว่า ริสายิ้มร้ายเธอรู้ว่าเวหานั้นพูดถึงอะไร ร่างบางเลือกที่จะหย่อนก้นนั่งลงยังโซฟาข้างกายชายหนุ่มรุ่นน้องแล้วค่อยๆขยับเข้าหาเขาอย่างเชื่องช้าแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน เสียงแหบพร่ากระซิบเข้าที
