เอมอรรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงบ่ายอ่อน ๆ ของวันพร้อมกับความหนักอึ้งทั่วร่างกาย มือเล็กยกขึ้นจับที่หัวเพราะรู้สึกปวดก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่แปะติดหน้าผากไว้โดยที่เธอยังประมวลไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่อย่างเดียวที่เธอรับรู้คือตอนนี้ไม่มีใครนอนอยู่ข้าง ๆ เธอ นั่นทำให้เธอพยายามยกร่างอันหนักอึ้งเพื่อลงจากเตียง และยังโชคดีที่ร่างกายของเธอมีเสื้อเชิ๊ตตัวใหม่ปกปิดร่างกายไว้
เอมอรลงจากเตียงด้วยขาอันสั่นเทาก่อนจะเดินไปยังประตูบานใหญ่เพื่อออกจากห้องนี้ไป แต่พอเธอเดินมาถึงมันกลับไม่สามารถเปิดออกได้
“ทำไมล่ะ!” เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนทันที เพราะการเปิดไม่ออกแบบนี้มันทำให้คำพูดของรพีพัฒน์เมื่อคืนย้อนกลับมาอีกครั้ง
“แล้วถ้าพูดไม่ฟังก็ไม่ต้องไปเรียนมันแล้ว อยู่เฉพาะในห้องนี้แล้วก็รอคลอดลูกไปเลย!”
“ไม่นะ! ต้องไม่เป็นแบบนี้นะ!” เขาจะกักขังเธอไว้แบบนี้ไม่ได้นะ เขาจะปล่อยให้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานโ
