ระหว่างทางกลับคอนโด
“…” ไม่มีบทสนทนาใดๆ เกิดขึ้นตลอดทางที่ออกมาจากบริษัท เธอไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอะไรหรอก แต่กำลังอายต่างหาก T.T
ทำไมแกถึงกล้าบ้าบิ่นขนาดนั้นนะยัยเม ฮือออ ลืมไปหรือไงว่านั่นระดับผู้บริหารบริษัทใหญ่เลยนะแล้วแกไปปล้ำเขา มีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาทำกันเล่า ไม่สิ เขาสมยอมต่างหาก ใช่! ไม่แปลกซะหน่อยแล้วนั่นก็เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์…
คนตัวเล็กที่คิดทุกอย่างอยู่ในใจแต่กลับแสดงสีหน้าและขยับหัวส่ายไปมาจนชายหนุ่มที่ขับรถอยู่สังเกตเห็น
“นี่คิดอะไรอยู่เนี่ย” เสียงทุ้มเอ่ยทักขึ้น
“เอ่อ…อ๋อ เมแค่คิดอะไรเพลินๆ น่ะ แหะๆ” เธอตอบโดยพยายามทำตัวให้เป็นปกติ
วินที่พอจะเข้าใจว่าเมจิคงจะเขินกับกิจกรรมบนรถที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เลยเลือกที่จะไม่ซักไซ้ถามอะไรต่อแต่กลับยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ
“พี่ขำเมหรอ”
“หึ เปล่า แล้วไปฉีดยามาเป็นไงบ้าง” เขาตอบแล้งเปลี่ยนเรื่องทันที
“ปกติน
