ช่วงสายของวัน…
“อื้อ หาววว ~” แขนเล็กยืดออกมาจากผ้าห่มผืนหนาแล้วบิดขี้เกียจไปมา…สดชื่นจังรู้สึกได้นอนเต็มอิ่ม
พรึบ! เสียงแขนที่กำลังกางอยู่บนอากาศชักกลับเข้าใต้ผ้าห่มทันทีหลังจากที่สมองพลันนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว มือเรียวค่อยๆ เปิดผ้าห่มดู เฮ้ออออ เสื้อผ้าอยู่ครบ! ดีนะที่เมื่อคืนมีสติมากพอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเปลือยหลังเสร็จกิจ คิดได้แบบนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่มีทีวีจอยักษ์เปิดค้างไว้อยู่
“ตื่นแล้วหรอ” คนตัวสูงที่อยู่ดีๆ ก็โผล่ออกมาจากห้องครัวพร้อมกับแซนด์วิชและน้ำส้มในมือ
“อือ พี่ตื่นนานแล้วหรอ” เมจิพยักหน้าตอบแต่ก็ไม่กล้าสบตาคนตรงหน้ามากเพราะยังแอบเขินเรื่องเมื่อคืนอยู่
“อืม พี่ชินตื่นเช้า”
เขาเดินไปที่โต๊ะทานข้าวก่อนจะวางจานที่มีอาหารอยู่ลงแล้วตบมือลงบนเก้าอี้เบาๆ เป็นการบอกให้เธอเดินไป…ร่างแบบบางก็เดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
“เพิ่งทำเสร็จพอ
