วันที่สดใสกับใจที่มืดหม่น…
883 คำ
“นี่ลีวันศุกร์นี้ไปวันเกิดของน้อยหน่ากันไหม?”
“เรายังไม่รู้เลยอ่ะเจี๊ยบต้องถามแม่ก่อน…”
“เดี๋ยวเราถามให้ไม่ต้องห่วง จะให้เราไปคนเดียวเราเหงาแน่เพราะเราเองก็ไม่ค่อยสนิทกับกลุ่มนั้นเท่าไหร่แต่ถ้าลีไปด้วย.. อย่างน้อยเราก็มีกันสองคนนะเผื่อเราโดนรังแกไง..”
ฮึๆ
“พูดไปเรื่อยนะเจี๊ยบ.. ยังไงขอเราถามแม่ก่อนนะ..”
“อือๆ ..”
…
“แม่จ๋าพอดีเพื่อนในห้องจัดงานวันเกิดแล้วเจี๊ยบอยากให้หนูไปด้วย.. แม่ว่าหนูควรจะไปด้วยรึเปล่าจ๊ะ หนูไม่อยากไปเลย…”
พรึบ…
“ทำไมล่ะลี.. ไม่ชอบเหรอ?”
ฝ่ามือของแม่ที่ลูบลงมาที่หัวของเธอมันช่างอบอุ่นและมันมักจะทำให้เธอเคลิ้มจนเกือบหลับทุกครั้ง.. เธอชอบที่จะนอนหนุนตักของแม่ เธอชอบที่จะนั่งลงไปที่พื้นแล้วก็เอาหัวซุกลงไปที่ตักของแม่ทุกครั้งที่มีโอกาส.. เรามีกันแค่สองคนแต่แม่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแตกต่างจากคนอื่นที่เขามีพ่อเลยสักนิด.. แม่เป็นแม่และพ่อที่ดีให้กับเธอมาเสมอ..
“ไม่ชอบเลยจ้ะ มันวุ่นวาย มันเสียงดังและเปลืองเงินด้วยเพราะว่าจะต้องหาซื้อของขวัญวันเกิด.. แล้วหนูก็ไม่รู้ด้วยว่าเพื่อนคนนั้นจะชอบของขวัญหนูรึเปล่า…” เธอไม่ค่อยอยากจะให้ของขวัญกับใครเพราะเธอกลัวว่าของขวัญที่เธอตั้งใจเลือกมันจะทำให้เจ้าของวันเกิดรู้สึกไม่ชอบหรือรังเกียจ.. ของที่เธอให้ถึงแม้ว่ามันจะไม่แพงมากแต่เธอก็ตั้งใจเลือกให้เสมอ..
“ชอบหรือไม่ชอบเราไปบังคับใครไม่ได้หรอกลูกแต่อย่างน้อยเราก็ทำหน้าที่ผู้ให้ที่ดีที่สุดแล้ว.. ไปเถอะนานทีมีครั้ง..”
“ถ้าแม่ว่าอย่างนั้น.. หนูไปก็ได้จ้ะ”
……
ปริ้นๆ
“ลี.. ขึ้นมาเร็วๆ .. จะสายแล้ว..”
“เจี๊ยบ…”
ตึกตึกตึก…
“ขึ้นมาเร็ว…”
แกร๊ก.. ปึก…
“เจี๊ยบขับรถเป็นเหรอ?”
“อือแน่นอนสิ คุณพ่อสอนน่ะ แล้วก็ขอยืมรถที่บ้านแล้ว.. ไปกันนั่งดีๆ นะเดี๋ยวจะพาซิ่งเอง…”
“อย่าถึงต้องซิ่งเลยเจี๊ยบ.. เรากลัวน่ะ…”
“พูดเล่น… จะค่อยๆ ขับก็แล้วกัน..”
เสียงเฮฮาจากงานวันเกิดพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังมาจากบ้านหลังหนึ่งบ่งบอกได้ถึงความสนุกสนานที่เด็กๆ มีกัน.. ตอนนี้ทุกคนก็อายุสิบแปดปีกันแล้ว.. เป็นปีที่ทุกคนจบการศึกษามัธยมศึกษาปีที่หกกันแล้ว.. ไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนดูมีความสุขกันมากๆ …
“นี่ลี.. ลีสอบติดที่ไหนเหรอ?”
“เราเหรอ? สอบติดที่มหาลัย xxx กับมหาลัยxน่ะ”
“ว้าว… สุดยอดเลย.. ตัวจริงรึเปล่า? หรือว่ายังไง..”
“อือ.. ตัวจริงแล้ว เดือนหน้าก็จะต้องไปรายงานตัวแล้ว.. แล้วเธอล่ะสอบติดที่ไหน…”
“ฉันเหรอ สอบติดที่เดียวกับลีนั่นแหละแต่ติดที่มหาลัย xxxนะ เราอยากให้ลีไปเรียนที่นั่นด้วยเราจะได้ไม่เหงาน่ะ…”
“อืม… ขอดูก่อนนะเพราะค่าเทอมค่อนข้างแพงทีเดียว..”
“ลีสอบติดคณะอะไรเหรอ?”
“เราสอบติดแพทย์น่ะ…”
“โอ๊ย.. พระเจ้าช่วยกล้วยทอด.. ลี.. ทำไมเธอถึงเรียนเก่งขนาดนี่เรา.. เราสอบได้นิเทศ แต่ไม่เป็นไร ถ้ามีปัญหาอะไรบอกเรานะ เดี๋ยวเราจะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายเอง.. ถ้าเรารู้จักลีเร็วกว่านี้เราน่าจะสอบติดแพทย์เหมือนลีก็ได้…”
“ถึงจะสนิทกันช้าแต่เราก็เริ่มสนิทกันแล้วนี่.. เอาเป็นว่าเราขอไปคุยกับแม่เราก่อนนะเดี๋ยวเราจะบอกนุกอีกที…”
หมับ..
“สัญญานะลี… ต้องสัญญานะต้องไปเรียนด้วยกันนะ…”
อืม…
~~~~~~
“ลี.. เรา.. เราจะทำยังไงดี.. ลี…”
ฮึก…
“เจี๊ยบ.. เราบอกแล้วว่าอย่าขับรถเร็ว.. เจี๊ยบ.. จะทำยังไงดี.. ต้องลงไปดูไหม.. พวกเราต้องลงไปดูสิ..”
กรี๊ด…
“ไม่.. ไม่ไป.. ไม่ไป..”
พรึบ..
ตึกตึกตึก…
เฮือก… แค่ก…
“คุณค่ะ.. คุณ… คุณอย่าเป็นอะไรนะคะ.. ช่วยด้วย!! ใครก็ได้.. ช่วยที.. ช่วยด้วยค่ะ..”
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เธอได้ร้องขอและขอร้องออกไป.. ประโยคสุดท้ายที่เธอได้มีสิทธิ์พูดด้วยความคิดของตัวเอง…
ปัง ปัง ปัง…
“นางสาวศราลี นักโทษข้อหาขับรถชนคนขายโดยประมาท ศาลตัดสินจำคุกเป็นเวลาสิบปี และปรับเป็นจำนวนห้าแสนบาท..”
“ไม่จริง.. ลูกดิฉันไม่ได้ทำ ลีพูดสิลูก.. พูดสิลูกว่าหนูไม่ได้ทำ…”
ฮึก…
ขวับ….
เธอทำจริงๆ เหรอ? เธอขับรถชนคนตายจริงๆ เหรอ? ใช่แล้ว.. เธอต้องยอมรับ เธอต้องเป็นคนทำ.. เธอทำเอง.. เธอเป็นคนทำ…
“แม่จ๋า.. หนูขอโทษ..”
“ลี.. ไม่เอาแบบนี้ลูก.. ลีต้องพูดความจริง พูดความจริงให้ท่านอัยการได้รู้.. พูดสิลูก.. พูดออกมา…”
“แม่จ๋า…”
ฮือ..
~~~~
สปอย…
“เป็นของฉันสิแล้วเธอจะปลอดภัย…”
แหมะ.. แหมะ…
“ถ้าหนูยอม.. หนูจะมีชีวิตรอดใช่ไหมคะ…”
หมับ…
“แน่นอนคนสวย.. เธอจะสุขสบาย.. และมีความสุขมากๆ ด้วย..”
จุ๊บ…
- ผู้เขียน
