แสงตะวันได้แต่สังเกตุสีหน้าของพิพัฒน์ เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเป็นอะไร แต่เมื่อคนบนรถตู้ก้าวเท้าลงมา มันทำให้แสงตะวันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
คุณพ่อ........
เสียงยัยนู๋ปลายร้องเรียกมาแต่ไกล ทำเหมือนว่าไม่ได้เจอคนเป็นพ่อมาเป็นเดือน
ตุ๊บตั๊บๆๆ
เย้ยยยยยยยยยยบ ! ตุ๊บ! โอ๊ยยยยยย
ยัยตัวดื้อวิ่งชนอะไรสักอย่างเข้าให้ ความแรงในการชนทำให้เธอกระเด็นกระดอนเล็กน้อย และด้วยความเร็วสุดชีวิตที่เธอวิ่งมาหาผู้เป็นพ่อของเธอ แรงปะทะเลยทำให้เธอจุกเล็กน้อย เมื่อปลายฟ้าลุกขึ้นยืน เธอเห็นสีหน้าของผู้ชายคนนึงมองเธอด้วยสายตาหน้ากลัวมากๆ
ชะอุ๊ย!
ปลายฟ้า : ขอโทษคะคุณลุง
พิไรลักษณ์ : มาหาย่าสิลูก
@___@ ?????
ปลายฟ้า : ย่า..... ย่า?...... ย่าคืออะไรคะคุณแม่..... ใช่ย่า(หญ้า)ที่ขึ้นอยู่บนสนามเด็กเล่นไหมคะ?
จังหวะนรกชัดๆ พิพัฒน์และตะวันต่างพากันยืนเงียบ
พรืด...... เสียงหลุดขำของคุณแดเนียลมันหลุดออกมาโดยไ
