EP.18 #คิดถึง
1178 คำ
“เจ้… เจ้ฝัน?”
บิลในมือนับฝันร่วงลงพื้น เธอไม่สนใจเก็บมัน ยังยืนนิ่งมองสบตากับลูกค้าสาวตรงหน้าตาไม่กะพริบ กระทั่งจินนี่เป็นคนก้มเก็บแล้วยื่นให้
“เจ้ฝันทำบิลตกแล้วค่ะ”
สายตาไม่แน่ใจในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นมั่นใจทันทีที่ได้ยินจินนี่เรียกชื่อนับฝัน คนถูกเรียกสะดุ้งเล็กน้อย รับบิลมาถือ ดวงตาสวยกลอกไปมาคล้ายกำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอด
“เจ้ฝันจริง ๆ ด้วย นี่น้ำเอง ธารน้ำไงคะ” ธารน้ำดึงผ้าปิดปากลงเผยใบหน้าสวยแต้มรอยยิ้มดีใจ ดวงตาใสกระจ่างวาววับอย่างยินดีที่ได้พบกับนับฝันอีกครั้ง
นับฝันกลืนน้ำลาย พยายามตีสีหน้าให้เป็นปกติแล้วถอดผ้าปิดปากออกบ้าง รอยยิ้มที่ดูไม่เป็นธรรมชาติปรากฏบนริมฝีปากบาง ธารน้ำไม่ทันสังเกต เธอยิ้มกว้างด้วยความดีใจสุด ๆ
“เป็นเจ้ฝันจริง ๆ โอ้โห เจ้ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะคะ นี่เราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วเนี่ย ห้าหรือหกปีกันนะ อืม… ตั้งแต่น้ำจบ ม.ต้น ใช่ไหมนะ?” น้ำเสียงธารน้ำทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ
นับฝันมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ตอนพบกันครั้งล่าสุดธารน้ำยังเป็นแค่เด็กสาววัยสิบห้าสิบหกอยู่เลย ตอนนี้กลับโตเป็นสาวสวยสะพรั่งแล้ว แถมเค้าโครงหน้าตาก็ช่างเหมือน… พี่ชายเสียเหลือเกิน
หลังจากบังเอิญพบกันอย่างไม่คาดคิด ทั้งคู่ย้ายมานั่งคุยกันที่โต๊ะมุมหนึ่งของร้าน ธารน้ำเท้าคางจ้องนับฝันอย่างละเอียด แววตาสดใสยังซุกซนเหมือนเมื่อหกปีก่อนไม่มีผิด
“พอแล้วน่า จะจ้องให้หน้าเจ้ทะลุเลยหรือไงกัน” นับฝันอดถอนหายใจไม่ได้ เด็กคนนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย ยังซุกซนและช่างสงสัยเหมือนเดิม
“ก็น้ำดีใจนี่นา ไม่ได้เห็นหน้าเจ้มาตั้งหลายปี อยู่ ๆ เจ้ก็หายไปเลย ขนาดเตี่ยยังบ่นถึง ถามว่าเจ้ฝันหายไปไหน แถมหลังจากเจ้หายไปไม่นาน เฮียก็หายตัวเข้าป่าไปเหมือนกัน”
เข้าป่างั้นเหรอ…
เมื่อหลายปีก่อน นับฝันเคยได้ยินข่าวคราวของเพลิงศูรย์จากหยาดฟ้าอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นครอบครัวนับกาลบินไปเที่ยวฝรั่งเศส หยาดฟ้าเผลอพูดถึงเรื่องเพลิงศูรย์กำลังถ่ายทำสารคดีอยู่ที่แอฟริกา และยังเป็นจิตอาสาอยู่ที่นั่นด้วย นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่นับฝันรับรู้ข่าวคราวของผู้ชายคนนั้น
“จริงสิ ว่าแต่ที่นี่ร้านเจ้เหรอคะ น้ำเห็นรีวิวในไอจีว่ามีคาเฟ่น่ารัก ๆ เปิดใหม่แถวนี้ก็เลยอยากแวะมาเช็กอินสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นคาเฟ่ของเจ้ฝันนี่เอง”
“อืม เพิ่งเปิดได้ยังไม่ถึงเดือนเลยน่ะ”
“ถึงว่าสิคะ เมื่อเดือนที่แล้วน้ำแวะมาหาเฮียยังไม่เห็นร้านนี้เลย” ธารน้ำกวาดตามองรอบร้านด้วยความสนใจ “เฮียเพลิงนี่ก็จริง ๆ เลย เจ้ฝันมาเปิดคาเฟ่อยู่ใกล้บ้านแท้ ๆ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย”
นับฝันเผลอบีบมือตัวเองเบา ๆ ขณะนั่งเงียบไม่ตอบอะไรสักคำ ธารน้ำหันมากลับมามอง เธอนิ่งไปสักพักราวกับเดาเรื่องราวออก
“หรือว่า… เฮียเพลิงยังไม่รู้เรื่องนี้คะ?” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนตั้งสติเรียบเรียงสถานการณ์ตรงหน้าแล้วถามใหม่ “หมายความว่าเฮียเพลิงไม่รู้ว่าเจ้ฝันเปิดคาเฟ่อยู่ที่นี่เหรอคะ?”
นับฝันนิ่งเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับ
“เป็นไปได้ยังไง… ที่นี่อยู่ถัดจากบ้านเฮียมาซอยเดียวเองนะคะ” ธารน้ำทำหน้าตกใจ แต่เมื่อนึกถึงอุปนิสัยของพี่ชาย ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น “น้ำลืมไปว่าเฮียเพลิงชอบทำตัวเป็นมนุษย์ถ้ำ ปกติเขาไม่ค่อยออกจากรั้วบ้าน ไม่แปลกถ้าเขาไม่เคยมาที่คาเฟ่นี้”
นับฝันอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่าเมื่อเช้ามนุษย์ถ้ำคนนั้นเพิ่งมาเหยียบที่นี่ไปหมาด ๆ เลยแหละ แต่ไม่พูดจะดีกว่า
เอาจริง ๆ วันนี้เหมือนเป็นวันโลกแตกของนับฝันเลยก็ว่าได้ เธอบังเอิญพบคนที่ไม่อยากเจอถึงสามคนภายในวันเดียวกัน ตอนแรกก็พุธ ต่อมาก็เพลิงศูรย์ แล้วนี่ยังจะธารน้ำอีก
มันรู้สึกเหมือนว่าการหลบหนีกว่าหกปีของเธอถูกทำลายลงภายในวันเดียวเท่านั้น
“อย่าบอกเขาเรื่องนี้ได้ไหม” นับฝันเอ่ยเสียงแผ่ว ทว่าหนักแน่นจริงจัง
ธารน้ำนิ่งเงียบ จ้องมองอดีตว่าที่พี่สะใภ้คนสนิท เมื่อก่อนเธอชื่นชอบนับฝันมาก ๆ ชอบในความเฟียส ชอบในความสวย ชอบความยึดมั่นและมั่นคงในรักต่อพี่ชายของเธอ ธารน้ำมองนับฝันเป็นไอดอลมาตลอด กระทั่งนับฝันหายไปโดยไม่บอกกล่าว…
“ได้อยู่แล้ว น้ำจะไม่พูดเรื่องนี้กับเฮียค่ะ” ธารน้ำยิ้มรับคำ สีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “แต่… น้ำมีเรื่องหนึ่งที่สงสัยมาตลอด น้ำขอถามเจ้ได้ไหม?”
นับฝันทำหน้าลำบากใจ เธอกลัวธารน้ำจะถามในเรื่องที่ไม่อยากตอบ แต่ก็ยังยอมพยักหน้ารับ
“น้ำจะไม่ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อหกปีก่อน”
นับฝัน “…”
“น้ำแค่อยากรู้ว่าเฮียกับเจ้ …เลิกกันแล้วจริง ๆ เหรอคะ?”
เลิกกันงั้นเหรอ… คำคำนี้น่าจะไม่ใช่คำที่ควรใช้ในความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเพลิงศูรย์เลยนะ
ริมฝีปากแดงระเรื่อบิดยิ้มจาง ๆ แววตาหม่นแสงลง “เจ้กับเขาไม่ได้คบกัน จะใช้คำว่าเลิกกันไม่ได้หรอกนะ”
“ไม่พูดแบบนี้สิเจ้” ธารน้ำทำเสียงอ่อย “ตอนนั้นใครมองก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของเจ้กับเฮียอยู่ในรูปแบบไหน ไม่คบก็เหมือนคบกันแล้วไหม”
“ก็แค่ผู้หญิงโง่ ๆ คนหนึ่งที่วิ่งเข้าหาเขาฝ่ายเดียว ความสัมพันธ์แบบนั้นมันนิยามคำว่าคบกันไม่ได้หรอกนะน้ำ”
ธารน้ำเงียบงัน รู้สึกจุกจนเถียงไม่ออก นับฝันพูดไม่ผิดไปเลย ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองในตอนนั้น มันซับซ้อนเกินไป แม้แต่เด็กสาวอย่างเธอยังรู้สึกได้
“น้ำเข้าใจแล้วค่ะ เอาเป็นว่าน้ำจะไม่พูดเรื่องคาเฟ่นี้ และเรื่องของเจ้ด้วย เพราะงั้นน้ำขอแวะมาหาเจ้ที่นี่บ่อย ๆ ได้ไหมคะ น้ำคิดถึงเจ้มากเลย นะคะ ๆ” ธารน้ำเปลี่ยนอารมณ์เป็นยิ้มแย้ม นับฝันมองเธอ ก่อนยิ้มและพยักหน้ารับ
ความกังวลใจสายหนึ่งแล่นวาบเข้ามา ถ้าหากธารน้ำเจอกับสองแฝด… จะเป็นยังไงกันนะ
- ผู้เขียน
