“พอใจหรือยัง ปล่อยฉันกลับบ้านได้แล้วใช่ไหม”
เธอปิดแฟ้มแล้วเสือกไปด้านหน้าอย่างกระแทกกระทั้น ค้อนคนหล่อจนตาคว่ำ มือไม้วุ่นวายหยิบสมบัติยัดใส่กระเป๋าสะพายแบรนด์เนมราคาหลักล้าน ลุกขึ้นยืนเชิดใบหน้าสวยงามขึ้นเล็กน้อย
“ครับ เรากลับบ้านกันได้ แต่นี่ก็สองทุ่มแล้ว จะแวะกินข้าวก่อนเข้าบ้านหรือจะให้ผมโทรบอกป้าน้อยหน่าให้เตรียมกับข้าวรอคุณปายดีครับ”
ยังดีที่มีแก่ใจถาม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ท้องของเธอส่งเสียงร้องประท้วงให้อับอายเสียหลายครั้ง
“แวะกินก่อนสิ ฉันหิวจนจะกินวัวได้ทั้งตัวแล้วนะ”
มุมปากหยักยกยิ้มขำก็ได้รับใบหน้างอง้ำเป็นรางวัล ก่อนคนตัวบางจะเริ่มออกเดินนำหน้าโดยไม่สนใจโต้ตอบเพราะตอนนี้หิวจนแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงไว้ต่อล้อต่อเถียงกับเด็กเมื่อวานซืนที่เปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวแล้ว
“คุณปายอยากกินอะไรครับ ผมจะได้พาไปถูก”
“อยากแวะร้านไหนก็แวะ คิดเองบ้างสิ ไม่ต้องมาถามทุกเรื่อง”
ดวงตาคมเหลือบมอ
