ตอนที่ 8 หลับตาครับคุณปาย
1937 คำ
“ปาย เป็นอะไรครับ”
มือใหญ่ร้อนผ่าวแตะลงบนต้นแขนบอบบาง เธอสะดุ้งเฮือกแต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านอย่างยากที่จะห้าม
“อืม ปายร้อนค่ะ ไวน์ยี่ห้อนี้แรงจังเลยนะคะ”
มาวินยื่นหน้ามาจูบที่บ่าข้างนั้นแล้วรั้งเอวบางเข้าหาตัว แต่คนที่กำลังรู้สึกร้อนวูบวาบกลับใช้มือยันอกแกร่งเพื่อขืนร่างเอาไว้ไม่ให้เขากอดได้ง่าย ๆ
“คุณจะทำอะไรคะ มาวิน”
“ที่รักครับ ผมรักปายนะ ขอกอดหน่อยไม่ได้หรือครับ ปายเองก็รู้สึกดีกับผมไม่ใช่หรือ เห็นไหมว่าปายไม่ได้รังเกียจ”
“อื้อ ไม่ค่ะ ปล่อยปาย”
เธอพยายามขืนแรงเอาไว้ แม้จะยากเย็นเพราะตอนนี้ร่างกายไม่รักดีของเธอมันสั่นระริก เอาแต่อยากจะเข้าหาเขาจนเธอนึกแปลกใจ
แต่เพียงชั่ววินาทีร่างงามก็ลอยหวือขึ้นมายืนในอ้อมกอดอบอุ่นของใครบางคน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยทำเอาหัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก
“ดิน”
“เฮ้ย แกเป็นใครวะ ปล่อยแฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ใครแฟนคุณ”
“ก็ผู้หญิงที่แกกอดอยู่นี่ไง ถ้าไม่ปล่อยมีเรื่องแน่”
“ผมก็อยากจะมีเรื่องมากเหมือนกัน อยากรู้นักว่าพ่อและพี่ชายของคุณปายจะว่ายังไง”
มาวินเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ผู้ชายคนนี้รู้จักปราลี แต่เรื่องอะไรที่เขาจะยอมให้มันชุบมือเปิดผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาเสียสาว แบบนั้นมันเหมือนกับเตะเนื้อเข้าปากเสือหิวโหยเพราะไม่มีผู้ชายหน้าไหนทนความเย้ายวนของปราลีคนสวยได้แน่นอน เขารับประกัน
“นี่แกรู้จักคุณปายเหรอ”
“ยิ่งกว่ารู้จักอีก”
“ดิน นายพาฉันกลับบ้านที”
เสียงแผ่วเบาราวกระซิบดังชิดอกแกร่ง ดวงตากลมโตปรือปรอยฉ่ำหวานจนมาวินนึกเสียดาย
“ครับ เรากลับบ้านกันเถอะ”
“เฮ้ย บอกว่าปล่อยแฟนกูไง มึงพูดไม่เข้าใจเหรอ”
มือใหญ่ของมาวินสาวหมัดใส่แผ่นดินทันที แต่เขากลับยกแขนแข็งแกร่งขึ้นมากันแล้วสะบัดมือใส่ผู้ชายคนนั้นเพียงเบา ๆ คนตัวโตก็กระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว
“มึงเป็นใครวะ ปาย คุณรู้จักมันเหรอ”
ท่าทางที่ปราลีกอดเอวหมอนั่นแน่นทำให้เขาสงสัยว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่
“เขาเป็นหลานพ่อปาย”
“อ๋อ มึงนี่เองเหรอ ไอ้เด็กในบ้าน อย่าบอกนะว่ามึงกับปายมีอะไรกัน แล้วคุณมาอ่อยผมทำไม”
ดวงตาคมกริบวาบขึ้นในความมืด ไม่ได้โกรธที่ผู้ชายคนนี้ดูถูกตน แต่โกรธที่มันดูถูกปราลีของเขา
“ดิน ฉันไม่ไหว พากลับบ้านที”
แผ่นดินก้มมองคนตัวบางอีกครั้ง ท่าทางของเธอไม่เหมือนคนเมาเหล้า หรือว่าผู้ชายคนนี้มันวางยาเธอ
“นี่มึงวางยาคุณปายเหรอ”
“วางยาอะไร กูไม่ได้ทำ”
“ไอ้เลว”
เด็กในบ้านถลาเข้าหาแต่คนตัวบางในอ้อมกอดกลับออกแรงรั้งเอาไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขาด้วยแววตาหวานเยิ้ม ริมฝีปากเผยอขึ้น หอบหายใจสะท้านจนหน้าอกอวบอิ่มขยับขึ้นลงบดเบียดอกแกร่งจนอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้
“ดิน...”
“ครับคุณปาย ผมจะพาคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้”
แม้จะอยากถลาเข้าไปต่อยหน้าหล่อ ๆ ของผู้ชายชั่วช้าคนนั้น แต่คนในอ้อมกอดท่าทางจะยืนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจึงรีบประคองพาเธอเดินออกมายังลานจอดรถอย่างรวดเร็ว
ร่างบางถูกวางลงบนเบาะด้านหน้าข้างคนขับ เขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้แล้วรีบวิ่งไปนั่งในตำแหน่งคนขับก่อนจะกระชากรถออกตัวอย่างรวดเร็วจนฝุ่นตลบ
“อือ ดิน ฉันร้อน”
เขาเร่งเครื่องปรับอากาศให้เธอจนอุณหภูมิเย็นเยียบ แต่คนตัวบางที่นั่งกระสับกระส่ายกลับเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก
“ใจเย็นครับคุณปาย อีกครึ่งชั่วโมงไหวไหมครับ ผมจะรีบเหยียบ”
นาฬิกาข้อมือเรือนหรูราคาแพงถูกยกขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ดึกมากแล้ว ทุกคนในบ้านคงหลับหมด การพาเธอกลับบ้านคงไม่มีใครแตกตื่นจึงรีบเหยียบคันเร่งราวกับเหาะเพื่อไปให้ถึงบ้านโดยเร็วที่สุด
“ชู่ว อย่าเสียงดังครับคุณปาย เดี๋ยวก็ตื่นมากันทั้งบ้านหรอก”
เขาช้อนอุ้มคนตัวบางขึ้นบันได มือไม้ซุกซบลูบไล้อกแกร่งแล้วล้วงเข้าไปสะกิดตุ่มไตจนแข็งตั้ง กรามแกร่งขบแน่นจนสันขึ้นนูน พยายามอย่างมากไม่ให้หัวใจเต้นแรง แต่ก็ยากเย็นเต็มที
“ร้อน”
“ผมรู้ครับ อดทนหน่อยนะ”
ทันทีที่เข้ามาในห้องนอนของเธอ เขาก็ตรงดิ่งเข้ามาในห้องน้ำ วางเธอไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าแล้วผละไปเปิดน้ำเย็นลงอ่างอาบน้ำใบโตเพื่อให้เธอนอนแช่ดับอาการร้อนรุ่มจากฤทธิ์ยา
“รอน้ำเต็มแล้วค่อยลงไปนั่งแช่นะครับ คุณปาย...”
เขาเรียกเธอเสียงหลงเมื่อหันกลับมาแล้วเจอร่างบางกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นในผ้าลูกไม้สีดำแสนเซ็กซี่ปกปิดร่างกายเอาไว้เท่านั้น
คนตัวโตก้าวพรวดเดียวก็ชิดร่างงาม จับมือเธอเอาไว้ไม่ให้ถอดชุดชั้นในชิ้นบนออก แต่คนที่ตกอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาก็สะบัดมือเขาทิ้งแล้วปลดตะขอเสื้อชั้นในโยนลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี
“คุณปาย...”
ดวงตาคมกริบเบิกกว้างอย่างตกตะลึงกับความงามตรงหน้า เรือนร่างบอบบางสุดเย้ายวนยืนตัวสั่นสะท้าน หน้าอกอวบอิ่มใหญ่โตเกินตัวตั้งเต้าตูม ปลายยอดสีชมพูสดแข็งตั้งเป็นไตอยู่บนฐานขนาดเล็กแสนน่ารัก เอวบางคอดกิ่วรับกับสะโพกผายและต้นขาเรียวงามไร้ไขมันส่วนเกิน ส่วนหวงแหนถูกปิดบังด้วยกางเกงชั้นในตัวจิ๋วผ้าลูกไม้สีดำทำเอาเขาถอนหายใจพรืดใหญ่ ไม่รู้ว่าควรโล่งใจที่ไม่ได้เห็นอะไร ๆ ของเธอหรือควรหนักใจกันแน่เพราะการที่ยังมีสิ่งปิดบังเพียงชิ้นเดียวนั้นยิ่งทำให้เธอเซ็กซี่จนหัวใจเต้นกระหน่ำ
“ดิน ฉันร้อน”
มือเล็กสั่นเทารูดกางเกงชั้นในอย่างร้อนรน แต่กลับถูกมือใหญ่ตะครุบเอาไว้
“อย่าครับคุณปาย คุณรู้ตัวไหมว่าผมยังยืนอยู่ตรงนี้”
“อือ อย่าห้าม ฉันร้อนจะตายอยู่แล้ว”
“มะ ไม่ได้คุณปาย ผมขอ”
ดวงตากลมโตมองเขาอย่างทรมาน เธอหอบกระชั้นจนตัวโยน ช่างน่าสงสารจนเขาไม่อาจใจแข็งได้อีกต่อไป
“ถะ ถอดให้หน่อย ฉันไม่ไหว”
คนตัวโตกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ กรามแกร่งขบแน่นจนสันขึ้นนูนขยับไปมา นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าผู้หญิงที่เขาทั้งรักและเทิดทูนสุดหัวใจก่อนจะค่อย ๆ ถอดกางเกงในตัวจิ๋วลงจนสุดปลายเท้า
ร่างบางเปลือยเปล่าลอยหวือขึ้นสู่อ้อมอกแกร่ง ก่อนจะถูกวางลงในอ่างอาบน้ำใบโตที่เปิดน้ำเย็นจนแทบล้น
“แช่น้ำนะครับ เดี๋ยวผมรอข้างนอก”
เขาก้มหน้าไม่กล้ามองเรือนร่างเย้ายวนขาวโพลน กำลังจะผละออกมาแต่มือเล็กกลับเอื้อมคว้ามือเขาเอาไว้ไม่ยอมให้จากไปไหน
“ยะ อย่า ดิน อย่าไป ฉันกลัว”
เขาถอนหายใจพรืด ทิ้งตัวลงนั่งกอดเข่าบนพื้น เอนหลังพิงอ่างอาบน้ำโดยที่มือใหญ่ยังกุมมือเล็กเอาไว้แน่น
“คุณรู้ไหมคุณปาย ว่านายมาวินนั่นวางยาคุณ”
“จริงเหรอ”
“ครับ มันวางยาคุณจริง ๆ ไม่งั้นคุณจะอยู่ในสภาพนี้เหรอ คุณไม่ได้เมาไวน์ แต่คุณเมายา ดีที่มันใส่ให้คุณไม่เยอะ คงอยากให้คุณตอบสนองมันอย่างสุดเหวี่ยงละมั้ง”
“มะ ไม่น่าเชื่อเลย”
เธอหอบหายใจสะท้าน หลับตาพริ้ม มือข้างที่ว่างยกขึ้นลูบไล้ร่างกายไปมา แต่มันกลับไม่ดีขึ้นสักนิด”
“ดะ ดิน ฉันรู้สึกแปลก ๆ ร้อน ร้อนจนจะตายอยู่แล้ว”
เขากำมือของเธอแน่น ดวงตามองตรงไปข้างหน้า ไม่กล้าหันไปมองเธอแม้แต่น้อยเพราะกลัวใจตัวเองที่มันกำลังกระหน่ำรัวไม่รักดีดวงนี้จะห้ามไม่ไหว แล้วทำในสิ่งอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณที่รักและไว้ใจเขาที่สุด
“หายใจลึก ๆ ครับคุณปาย ผมจะทำยังไงดี”
“ช่วยด้วย ดิน ช่วยฉันด้วย”
เสียงหวานแหบพร่า เธอทิ้งแผ่นหลังพิงอ่างอาบน้ำ หลับตาพริ้ม แล้วรูดตัวลงนอนจนศีรษะจมลงไปในน้ำเพราะความร้อนรุ่มมันเล่นงานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและมันทวีความร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่มีท่าทีจะดีขึ้น
“คุณปาย”
เขาเห็นเธอจมหายไปจากปลายหางตา จึงลุกขึ้นคว้าร่างบางขึ้นมานั่งทันที
“คุณปาย ทำอะไร”
“ทำไงดี ฉันร้อนจนจะทนไม่ไหวแล้ว”
ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงเรื่อเผยอค้างสั่นระริก ดวงตากลมหรี่ปรือมองเขาอย่างเว้าวอน เขาหอนหายใจแรง ไม่รู้ว่าควรจะช่วยเหลือเธออย่างไร เพราะวิธีที่เขาเคยรับรู้มาและจำได้ก็มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น ซึ่งมันใช้กับเธอไม่ได้...ไม่ได้เด็ดขาด
“อดทนอีกนิดครับคุณปาย ผมช่วยคุณไม่ได้”
“ไม่ได้ก็ปล่อย ฉันจะไปหาคนมาช่วย”
“ไม่ได้ คุณจะออกไปในสภาพนี้ไม่ได้ และไม่มีใครช่วยคุณได้ทั้งนั้น แช่น้ำอีกนิดนะครับคุณปาย”
“มะ ไม่ไหว ขอร้อง ดิน...”
เขานั่งคุกเข่า ยื่นมืออีกข้างไปลูบใบหน้าสวยงาม กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ดับความตื่นเต้น
“จะให้ผมช่วยคุณยังไงครับ บอกผมมาสิ”
“มะ ไม่รู้ แต่ลงมานั่งแช่น้ำกับฉันก่อน นะดิน ลงมานะ”
แววตาเว้าวอนคู่นั้นทำเอาชายหนุ่มผู้มีเลือดเนื้อตกอยู่ในภวังค์ เขาลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อผ้าออกจากกายทีละชิ้น จะให้ลงไปแช่น้ำทั้งชุดคงไม่ได้ เพราะถ้าเขาเดินออกจากห้องเธอไปในสภาพเสื้อผ้าเปียกชุ่มจนเลอะเทอะพื้นจะถูกทุกคนจับได้ว่าเขาเข้ามาทำอะไรในห้องนี้และเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง
“หลับตาครับคุณปาย”
คนตัวบางหลับตาลงอย่างว่าง่าย หัวใจดวงเล็กเต้นกระหน่ำรัว หูทั้งสองข้างอื้ออึงจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของตัวเองเท่านั้น
น้ำในอ่างกระฉอกล้นทำให้เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ ภาพตรงหน้าคือชายหนุ่มผิวขาวเนียนละเอียดเรือนร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อสุดเพอร์เฟคนั่งมองเธอด้วยสายตาอ่านไม่ออก
กรามแกร่งขบแน่นจนสันขึ้นนูน พยายามควบคุมร่างกายไม่ให้ตื่นเพริดไปกับความสวยงามตรงหน้า แต่มันก็ยากเย็นเต็มทีเมื่อส่วนนั้นของเขาเหยียดขยายใหญ่โตเต็มกำลังตั้งนานแล้ว
“ผมบอกให้ลืมตาได้แล้วหรือครับ”
“ตะ แต่ฉัน...”
“หลับตาครับ คุณปาย”
- ผู้เขียน
