-เช้าวันต่อมา-
กลิ่นหอมของซาลาเปาโชยออกไปจนถึงหน้าประตูบ้าน มู่เฉินที่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อยอยู่นั้นก็ถึงกับหยุดเดินแล้วเลี้ยวไปตามกลิ่นหอมนั้นทันที
เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงด้านหน้าห้องครัวก่อนที่หางตาจะเห็นเงาของใครบางคนที่ผุบหายไปด้านหลังกำแพงด้วยความรวดเร็ว
‘ใครกัน?’
มู่เฉินเตรียมความพร้อมในมือซ่อนอาวุธลับเอาไว้หลายเล่มก่อนจะเหาะขึ้นไปบนหลังคาบ้านด้วยความรวดเร็ว สัญชาตญาณของคนที่ถูกฝึกมาทำให้เขารู้ว่าคนเมื่อครู่ไม่น่าใช่ชาวบ้านธรรมดาๆ อย่างแน่นอน
‘ดีที่นายท่านส่งพวกเขามาดูแลคุณชายมิเช่นนั้นคงได้รับอันตรายกันอย่างแน่นอน’
“มู่เฉิน!”
เขาหันไปมองตามเสียงเรียกด้านล่างนั้นก็พบว่าเป็นฮูหยินของซ่งอวี่ถงนั่นเอง
“ไปทำอะไรตรงนั้นเดี๋ยวได้ตกลงมาหรอก ลงมาได้แล้ว”
“ขอรับฮูหยิน”
เขาหันหลังกลับไปมองยังทิศทางที่คนผู้นั้นจากไปเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่อาจตามไปได้ทันและไม่อาจละทิ้งนางไว้ที่นี่เพียง
