หลังกลับมาถึงมู่อิงเถาก็เข้าไปในครัวก่อนจะจัดการข้าวของที่ซื้อมาทั้งหมดจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ สมุนไพรที่นางซื้อมาเพิ่มนี้ไม่ได้ใช้จ่ายเงินของตนเองแม้แต่หยวนเดียวเพราะซ่งอวี่ถงเป็นคนจ่ายให้นางทั้งหมด
แม้จะแคลงใจอยู่บ้างที่ไม่รู้เลยว่าบุรุษผู้นี้ไปเอาเงินมาจากไหนมากมายนักแต่ก็ไม่คิดที่จะถามออกไปให้เขาไม่สบายใจแต่อย่างใด
มู่อิงเถากำลังนวดแป้งสำหรับทำซาลาเปาพลางจ้องมองสองอาหลานที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันอย่างถูกคอ เสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่วบริเวณบ้านสีหน้าของทั้งคู่เวลานี้เปี่ยมไปด้วยความสุขที่เอ่อร้นออกมาจากแววตานั้น
เวลาล่วงเลยมาจนถึงยามโหย่ว[1] บนโต๊ะอาหารทั้งคู่ก็ยังคงพูดคุยกันไม่ยอมหยุดแม้อยากจะห้ามปราม แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพวกเขาไม่ได้พบกันนานถึงหนึ่งเดือนเต็มก็คงไม่แปลกที่จะมีเรื่องให้พูดคุยกันมากมายเช่นนี้
เพราะทั้งวันเอาแต่พูดคุยและวิ่งเล่นรอบๆ ตัวซ่งอวี่ถงไม่มีหยุดเมื่อหัวถ
