ทั้งคู่เดินแบกหมูป่าคนละตัวกลับไปที่บ้านด้วยความรวดเร็ว เมื่อมาถึงซ่งอวี่ถงก็ถึงกับปาดเหงื่อไปไม่น้อยแต่เมื่อหันไปมองมู่อิงเถานางกลับไม่มีสีหน้าเหน็ดเหนื่อยเลยแม้เพียงนิด
'เป็นไปได้อย่างไรกันเนี่ย'
“ท่านมองข้าทำไมหรือ”
“ไม่มีอะไรหรอกเจ้าเหนื่อยหรือไม่”
“ไม่เลยเจ้าค่ะข้าทำงานหนักมามากร่างกายจึงแข็งแรงกว่าคนปกติหลายเท่านัก ท่านรีบไปแล่เนื้อของมันเถอะจะได้รีบเอาไปขาย”
“ข้ารู้แล้ว” ไม่ทันได้หันหลังกลับไปจัดการหมูป่าก็ได้ยินเสียงวิ่งตึกตักออกมาจากตัวบ้าน
“ท่านอาพวกท่านกลับมาแล้ว” เสียงร้องดีใจของเด็กชายเรียกรอยยิ้มจากคนทั้งคู่ขึ้นมาทันใด
“หงเอ๋อคราวหน้าอย่าได้วิ่งออกมาแบบนั้นอีกนะเดี๋ยวก็หกล้มได้บาดแผลอีกหรอก แล้วนี่เจ้าวิ่งได้แล้วหรือ” ซ่งอวี่ถงพูดขึ้นสีหน้าของเขายังคงเป็นกังวลไม่น้อย
“ข้าเจ็บที่แขนนะขอรับไม่ใช่ขาแม้จะถูกฟาดไปหลายหนก็เถอะแต่ก็ไม่ได้ปวดมากเท่าที่แขนหรอกนะขอรับ แต่น่าแปล
