บทที่ 10
เสร็จจากอาหารมื้อเที่ยง มารุตก็ออกไปรอรับเพื่อนเก่าที่เดินทางมาทำธุระในจังหวัดแห่งนี้ เมื่อรู้ว่าเขาพักผ่อนอยู่ที่นี่จึงแวะมาหา
“ไงภาคย์” มารุตก้าวไปหยุดตรงหน้าเพื่อนรัก พร้อมกับรั้งอีกฝ่ายเข้ามากอดหนักๆ ตามความเคยชิน ฝ่ายนั้นถอดแว่นตาสีชาออกจากใบหน้า แล้วยิ้มกว้างขณะมองสำรวจเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี เพราะต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
“สบายดี นายล่ะวะรุต เป็นไงมั่ง แต่ดูท่าจะสบายดีนะ” ภาคย์ก้าวตามเพื่อนเข้าไปในบ้านพักของอีกฝ่าย กวาดตามองไปรอบๆ อย่างพอใจ นานแล้วที่เขาไม่มีโอกาสได้พบเพื่อนคนนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนตอนเรียนอยู่เมืองนอกเมืองนาก็หัวหกก้นขวิดด้วยกันมาตลอด
“สบายดี นี่ก็เพิ่งได้พักร้อน พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว นายมาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ” เขาเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปที่ห้องรับแขก ภาคย์ทิ้งตัวนั่งไม่ห่างเพื่อนนัก
“มาติดต่อธุระให้พ่อน่ะ กำลังจะกลับ โชคดีชะมัดที่ได้เจอนายที่น
