บทที่ 33
ภาพที่เห็นตรงหน้าราวกับภาพสโลว์ที่ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาอย่างช้าๆ แต่แล้วทุกอย่างหยุดชะงัก เช่นเดียวกับรถเข็นคันนั้นและเจ้าของ...
“คะ...คุณรุต” ร่างกายชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึกกับสิ่งที่ได้พบเจอตรงหน้า
ณิชามองโยษิตาด้วยความรู้สึกเห็นใจเมื่ออีกฝ่ายจ้องมองคนบนรถเข็นราวกับว่าไม่เคยเห็นหรืออาจจะยังไม่เชื่อสายตาตนเองในเวลานี้
“ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณก่อน แต่ฉันต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับรุตด้วย อันที่จริงณิไม่ได้สัญญิงสัญญาอะไรหรอก แต่ถูกบังคับมากกว่า”
‘หากเป็นไปได้ ลุงอยากให้หนูช่วยทำอย่างไรก็ได้ ให้สองคนนี้เจอกัน’
ก่อนกลับออกจากบ้านของมารุตในวันนั้น คุณเมธัตเดินมาส่งหล่อนที่รถยนต์ ท่านเอ่ยเพียงประโยคนี้ประโยคเดียว แล้วมองหล่อนด้วยสายตามั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ ขณะที่ก่อนหน้านั้น มารุตกลับบอกหล่อนเอาไว้ว่า
‘ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไร แต่อย่าพยายามบอกอะไรกับโยเ
