บทที่ 38
ค่ำนั้นมารุตนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ อาหารถูกลำเลียงมาจนครบ ผู้หญิงสองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามขนาบคนตัวโตสบตากัน จากนั้นโยษิตาจึงเริ่มทำตามความตั้งใจของตนโดยมีณิชาให้กำลังใจอยู่เงียบๆ
“ลองทานนี่นะคะ” โยษิตาตักเนื้อปลาทอดน้ำปลาที่ชายหนุ่มเคยชอบลงบนจานของเขาแล้วคอยดูปฏิกิริยา ขณะนั้นดวงตาสีเข้มหลุบมอง นิ่งอยู่ครู่เดียวเขาก็เขี่ยออกจนพ้นทางแล้วจัดการตักอย่างอื่นมาแทนที่ ทำให้คนที่คอยมองอยู่ทั้งสองคนหันมาสบตากัน ณิชาค้อนมารุตขวับแล้วหันมายิ้มให้กำลังใจคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม โยษิตาผ่อนลมหายใจยาวแล้วยิ้มตอบ ก่อนหันไปมองคนที่รับประทานอาหารเงียบๆ ด้วยสายตาหมายมาด
ครึ่งหนึ่งของหัวใจ มารุตยอมรับว่ายินดี แต่อีกครึ่งหนึ่งบอกเขาว่าไม่อยากเป็นภาระของโยษิตา ละอายใจที่ไม่เคยทำสิ่งดีๆ ให้หล่อนมากนัก หรือจะพูดให้ถูกคือแทบไม่มีสิ่งใดที่เคยทำให้หล่อนชื่นใจเลยก็ว่าได้ มาวันนี้จะให้เขาเรียกร้องขอให้หล่อนกลับมา
