บทที่ 22
มารุตเคาะนิ้วกับโต๊ะเบาๆ ขณะนั่งมองโยษิตาเดินตรวจสอบความเรียบร้อยภายในบ้าน กระทั่งหญิงสาวก้าวตรงมาและทำท่าจะเดินเลยไปเขาจึงเรียกเอาไว้
“เดี๋ยว”
เจ้าของร่างบางชะงักฝ่าเท้าเรียวที่กำลังก้าวไปข้างหน้า หันกลับมามองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์เครื่องดื่มด้วยสายตาเป็นคำถาม
“คะ? มีอะไรหรือเปล่า”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จนคนถูกมองด้วยอาการเช่นนั้นถลึงตาใส่
“คุณอามารินทร์พูดอะไรกับเธอ”
หญิงสาวมองตอบด้วยแววตาเรียบเฉย แต่เมื่อเขาทำท่าจะก้าวมาหาจึงรีบเอ่ยถาม
“เรื่องไหนล่ะคะ ก่อนคุณมาท่านคุยเยอะแยะไปหมด ก็เลยไม่รู้ว่าเรื่องไหนบ้าง”
“ก็เรื่องที่ ‘ป้าขอ’ ยังไงล่ะ!” มารุตถลึงตาใส่คนทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
โยษิตาเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนยิ้มออกมาเล็กน้อย
“อ๋อ…” ลากเสียงในลำคอ ปรายตามองเขาแล้วบอก “คุณป้าขอจองตัวฉันน่ะค่ะ”
คำตอบของหญิงสาวไม่ได้ช่วยให้ชายหนุ่มเกิด
